Nr 103/2007 - Tuchów

Tuchowskie Wieści 5/2007 27
r.
Z WORA PROWOKATORA
Wesoły jestem
Wesoły jestem^, wesoły
I śm^ieję się do łez
Stanisław Wyspiański
Ciężko mi się napisato to wyznanie, choć ono samo wygląda na lekkie. Ot, mamy jeszcze jednego wesotka, któremu
kawatek oscypka albo nawet zwykłego sera wystarczy i już będzie zębiska szczerzył i chichotał. Sprawa zaś prosta nie jest.
Bo ja jestem z natury smutas - gęba jak u Poniedzielskiego, a charakter jak u smerfa Marudy. Koto mnie lata z niewielkimi
przerwami „biaty gotąb smutku", a nad wiosnę milsze mi jesienie - zdecydowanie. Mądrość ludowa powiada, że Stwórca na
dziesięciu smutasów stworzyt jednego wesotka, jako że lubowat się w przeciwieństwach: piękny - brzydki, biedny - bogaty,
chtop - baba, mądry - mądry inaczej, ten ma jedzenie - a ten ma apetyt i tym podobne. I Co z tego wynika? Ano - po
pierwsze - że każdy po coś jest, nawet ten wesotek, a po drugie, że smutasy stanowią sól ziemi, bez nich nie bytoby żadnego
postępu. A to przeciwieństwo: smutas - wesotek tak jest ważne, że zajęta się nim nauka, i to jaka! - filozofia, psychologia i
parę jeszcze innych logii. Nazwata tych pierwszych pesymistami, tych drugich zaś optymistami. Taki optymista, dajmy na to, w serze
szwajcarskim widzi ser, no a ja się mu dziwię, bo ja widzę - dziury. Optymista opróżnioną do potowy flaszkę nazywa w potowie petną
i też mu się dziwię, bo dla mnie nie ulega wątpliwości, że ona jest w potowie pusta. Jakby tak roztożyć jednego i drugiego na tzw.
czynniki pierwsze, okazatoby się, że zawartość nadziei w procentach u optymisty jest ogromna, a u pesymisty tyle co kot naptakat i to
jeszcze wtedy, gdy udawat, że ptacze. To pewnie dlatego, określając różnicę między jednym a drugim, Tuwim powiadat, iż pesymista
twierdzi, że wszystkie kobiety lekko się prowadzą, optymista zaś nie jest tego zdania, ale... ma nadzieję. Taki optymista wiecznie
jest zadowolony - jak to obrazowo określit ks. Twardowski - „jak prosię w deszcz", jemu dobrze, nie będzie part do żadnych
zmian, uważając, że jakoś to będzie. Kto jeszcze pamięta, jak to Sędzia w „Panu Tadeuszu" widziat przyszte powstanie? No?
„Szlachta na koń siędzie, ja z synowcem na czele i... jakoś to będzie". No wtaśnie. Zgódźmy się - optymizm to przejaw prostackiej
szczęśliwości. Pesymista zaś, wiecznie niezadowolony, chce zmiany na tym padole, a jak ta nastąpi, to znowu będzie
niezadowolony... I tak pesymiści pchają ten padót do przodu, ulegając konieczności, bo dobrze wiedzą, co jest tam, na przodzie. Ale kto to doceni?
- No to w takim razie -mógtby ktoś powiedzieć - skoroś ty taki rasowy pesymista, to skąd ci ta wesotość? Po pierwsze - w takich czasach przyszto mi
żyć, w których kąt padania światta mądrości zmienit się ze wschodniego na zachodni, czyli diametralnie. A tam wszystko musi być OK, cool i takie tam...
Coraz częściej u nas na pytanie: co stychać nie styszy się już tradycyjnej odpowiedzi: „stara bida" (nie dość że bida, to jeszcze stara), lecz OK wtaśnie.
W takim uktadzie dla pesymisty jest coraz mniej miejsca. Po drugie - teraz, czyli w okresie świąt Bożego Narodzenia wszyscy wręcz: reklama, handel,
media, znajomi uparli się, że mam być wesoty. No cóż, jeśli chodzi o tych ostatnich - drobne ustępstwa podtrzymują przyjaźń, tak jak drobne prezenty
(tak przynajmniej twierdzit niejaki Dochnal, przekazując niejakiemu Pęczakowi mercedesa). Po trzecie wreszcie - nie bez przyczyny zacytowa o się na
wstępie Wyspiańskiego, artystę genialnego, ale charakterek to on miat. Rasowy pesymista, który powiadat, że „wiadomość jest wesota i ogromnie przez
to smutna". W pesymizmie pobit go chyba tylko Lem. No, można by jeszcze do nich dorzucić Norwida. A więc to wyznanie artysty to wyraz wesotości
takiej bardziej wisielczej (zwtaszcza że napisat ten wiersz dwa lata przed śmiercią, kiedy ztudzeń już nie miat). Bez fatszywej skromności dodam, że
podobnej do mojej.
No to popatrzmy teraz na ser i starajmy się zobaczyć nie tylko dziury, przynajmniej nie na pierwszym miejscu. A nie szukajmy daleko, tylko ograniczmy
się do naszego podwórka.
Wtączamy wyobraźnię, wznosimy się, mimo że przyciąganie ziemskie
daje się we znaki, bo do anorektyków nie należymy. Lecimy sobie nad tuchowskim
rynkiem i oczywiście zauważamy kamieniczkę Dobrzańskich. Nowa czy
jak? Jak nowa. A nie tak dawno na widokówkach - też perwersja fotografów
- widniata z liszajami odpadniętych tynków i oberwanym okapem. Dziś to
ser niewątpliwie. Po przekątnej za siebie nie patrzę, bo tam jest kamienica
Derechowskiego, a to ser już nie jest. Ratusz - ser, nie ulega wątpliwości,
ale przy nim staruszek (bo ponad setkę od niego starszy) św. Florian. Nie
dość że pluderki od urodzenia ma kiepskie, to jeszcze wyblakte toto, a jak
nocą na rynku cisza, to stychać, jak czas mu je rąbie, a rdza - kratę. Czyli
Florian - dziura. Zajrzyjmy do sklepów. O, dobra wszelakiego zatrzęsienie!
Stoją kosze, do których ludzie - otwierając, zwtaszcza przed świętami, serca
i kieszenie - wrzucają dary dla tych, których na te dobra nie stać. Gest
niebrzydki, ale smuci to, że jest wielu takich, chyba nawet coraz więcej,
którzy muszą z tych darów korzystać. A teraz zejdźmy już catkiem na ziemię,
pospacerujmy wokót rynku i nieco dalej. Nawet wzroku nie trzeba wysilać
- śmieci. Na tuchowskim forum w Internecie wielu to zauważa. Niektórzy
nawet zdobywają się na nie lada odwagę - korzystając z tego, że występuje
się tu z opuszczoną przytbicą (to tak jak nabluzgać bokserowi wagi ciężkiej
przez telefon) - i twierdzą, że wtadza nic nie robi, żeby byto czysto. Fakt,
nie sprząta; nie zdarzyto mi się widzieć burmistrza z miottą. Ale czegóż
nie pójść na catość i nie powiedzieć, że wtadza śmieci ? Przecież i tak nas
najstawniejsze ostatnio stużby nie zidentyfikują, a w czym jak w czym, ale
w doktadaniu wtadzy to my jesteśmy dobrzy. No to wio ! Burmistrz puszcza
na wiatr foliowe torebki, a te gustownie ozdabiają drzewa, jego zastępca
zaś preferuje pety, które zbiera i rozsypuje po rynku. A inni ratuszowi co
wyprawiają! Kto wie, czy te pogięte i popisane znaki drogowe, poniszczone
tawki, ta zapluta i zasmarkana przestrzeń publiczna to nie ich sprawka. My
jesteśmy ponad to, nas to nie dotyczy.
Wystarczy? Bo mógtbym ciągnąć dalej. Czy te kąski sera upoważniają
do wesotości? Jak kogo. Mnie - do takiej, o jakiej byta mowa wyżej.
Prowokator
Na pierwszej stronie:
Kapliczka Tajemnicy Bożego Narodzenia w Ogrodzie
Różańcowym w sanktuarium NMP w Ludźmierzu.
Fot. G. Stanisławczyk
Wydawca: Towarzystwo Miłośników Tuchowa
nr konta: PKO BP SA I o/Tuchów
06 1020 4955 0000 77 02 00 6792 25
Redagują czytelnicy oraz zespół redakcyjny:
Grzegorz Stanisławczyk - redaktor naczelny,
Stanisława Burza, Zdzisława Krzemińska,
o. Stanisław Gruszka, Aleksander Kowalik,
Michał Wojtkiewicz
Opracowanie graficzne:
Bronisław Kapałka Ryszard Flądro
Adiustacja i korekta: Józef Kozioł
Skład i druk: Mała Poligrafia Redemptorystów
w Tuchowie
Nakład: 300 + 50 egzemplarzy
Adres redakcji: 33-170 Tuchów, ul. Chopina 10
Redakcja zastrzega sobie prawo skracania i adiustacji publikowanych
tekstów oraz korespondencji, a także opatrywania
ich własnymi tytułami. Redakcja nie zwraca niezamówionych
materiałów i nie odpowiada za treść ogłoszeń. Opinie wyrażone
na łamach „Tuchowskich Wieści" są poglądami autorów.
Wszelkie przedruki bez zgody redakcji zabronione.