Nr 103/2007 - Tuchów

More documents

Recommendations

Info

Tuchowskie Wieści 5/2007 który jest podstawową i fundamentalną ikoną Boga. Ikona ma prowadzić człowieka do Boga, ma przybliżać treści zawarte w Piśmie Świętym i Tradycji. Ikona jest namalowanym dogmatem. Jan Damasceński pisał, że „ikona jest kanałem łaski", jest miejscem reofonii łaski i uświęca miejsce, w którym się znajduje. Daniel Ange wskazywał na podobieństwo ikony eucharystycznej Jezusa pod postacią chleba, który jest „ikoną ikon", który nie mówi nic, a jedynie się „pokazuje". Można Go zobaczyć, dotknąć, adorować. Ikona jest materialnym pośrednikiem w modlitwie. Człowiek do poznania Boga potrzebuje rzeczy materialnych. Ikona ma wprowadzić widza w świat ducha, poza granice uchwytnych zmysłowo barw, kształtów. Ikonę się całuje, ikoną się błogosławi, przed nią skłania się głowę, ustawiając ją na tym samym poziomie co Pismo Święte. Z.K.: - Jaka jest technologia powstania ikony i jej symboliki? s. O.: - Proces powstawania ikony jest wysiłkiem człowieka, polegającym na takim przekształceniu świata materii, aby został on przebóstwiony „uchrystowiony". Aby przekształcić go w oblicze Boga, ukazać jej ostateczny cel, do pisania używa się materii ożywionej (drewno, klej ze skóry królika, pęcherzy jesiotra, płótna) i nieożywionej (kredy, pigmentów uzyskiwanych z minerałów, kolorowych ziem, skał, złota). To pozwala człowiekowi „widzieć wszystko w Chrystusie", który przez Wcielenie stał się cząstką materii. Jego ciało złożone jest z tej samej materii co trawa, gwiazdy, skały i każdy człowiek. Stąd technologia tworzenia ikon przesycona jest symboliką. Ilconę pisze się na drewnie, najlepiej z drzewa liściastego, np. lipy, gdyż drzewa iglaste zawierają dużo żywicy, która może zdeformować deskę. Deska jest symbolem rajskiego drzewa życia i krzyża. - Na deskę nakleja się płótno, które przypomina płótno świętego mandylionu, mającego moc uzdrawiania, oraz płótno, w które był owinięty Jezus. - Na przyklejone płótno nakłada się 12 warstw tzw. lawkasu (zaprawy kredowo-klejowej). Liczba „12" ma przypomnieć 12 pokoleń Izraela oraz apostołów. - Następnie przygotowuje się szkic na kartce papieru, który przenosi się na deskę i rylcem wyżłabia się go w ikonie. - Na wyszlifowaną zaprawę nakłada się różnymi technikami złoto, które nie jest kolorem, ale światłem, ponieważ postać święta cała jest zanurzona w Bożej światłości. - Kolejnym etapem jest nakładanie podstawowych kolorów. Pigmenty rozpuszcza się w tzw. temperze jajecznej (żółtko jaja, woda, wino mszalne, olej goździkowy). Światło wydobywa się z ciemnych barw, przechodząc do coraz jaśniejszych. Kolor niesie w sobie pewną wartość, ma wymowę symboliczną, stanowi element języka, którym przemawia ikona, tak np. błękit - misterium bytów i tajemniczy charakter - to kolor boskości, transcendencji. Daje wrażenie głębi i spokoju, stwarza klimat nierealności. W ikonografii błękitne szaty ma Chrystus Pantokrator, Maryja. Ikonę po ok. 3 miesiącach należy zabezpieczyć olifą. Uwieńczeniem ikony jest poświęcenie jej przez kapłana. Ikonograf jest pierwszym, który powinien oddać pokłon Bogu przedstawionemu na ikonie. Z.K.: - Co sprzyja powstawaniu ikon? s. O.: - Istnieją pewne zasady powstawania ikon. Ale tak naprawdę powstaniu ikony sprzyja: cisza, milczenie, które nie jest tylko sprawą zamkniętych ust, ale chodzi przede wszystkim o wyciszenie wnętrza; milczenie wraz z modlitwą przygotowuje do prawdziwego apostolstwa, umartwienie, asceza, a także modlitwa innych osób. Ikona jest bowiem dziełem Kościoła, tzn. nie ma jednego twórcy. Pan Bóg jest artystą, ikonograf jest narzędziem w rękach Boga. Ktoś przygotowuje deskę, a inny wspiera ikonografia modlitwą. Z.K.: - Jaka jest różnica między obrazem a ikoną? s. O.: - Ikony pod względem estetyki (tego co się podoba, jest przyjemnością dla zmysłów) nie muszą być pociągające. Chcą ukazywać samo piękno, a nie jedynie przejaw piękna. Ikona ma prowadzić do mistycznego trwania przy Bogu - źródle piękna, ma wprowadzać w świat radości i pokoju. W ikonie występuje harmonia, która związana jest z dokładnie zaplanowanym językiem figur geometrycznych i proporcji. W przedstawieniu świętych oczy są nadnaturalnie powiększone - skierowane ku światu nadzmysłowemu, usta wąskie - przeznaczone do śpiewania hymnów i głoszenia chwały Bożej. Wysokie czoło podkreśla przewagę myśli nad czynem. Zasadnicza różnica tkwi w perspektywie. Ikony nie posiadają właściwie klasycznej perspektywy, nie są trójwymiarowe, a nawet nie usiłują nimi być. Najważniejsza jest w nich „perspektywa duchowa". Ikona rezygnuje z plastycznej trójwymiarowości na rzecz wielowymiarowości duchowej. W ikonie można zaobserwować perspektywę odwrotną, punkt zbiegania się linii perspelctjnwy znajduje się nie w centrum obrazu, ale poza nim, przed nim, w sercu stojącego przed nim człowieka. Z.K.: - Dlaczego mówi się o ikonie, że autor ją pisze, a oglądający - czyta? s. O.: - Ikona przekazuje to samo orędzie Dobrej Nowiny, które zawarte jest na kartach Pisma św., jednak w ikonie zakodowane jest ono nie za pomocą liter, ale linii, barw, kształtów. A wiadomo, że Ewangelii nie da się namalować, ale da się napisać, dlatego mówimy, że ikonę piszemy. Natomiast jeśli przedstawiamy na ikonie osobę świętą, np. św. Franciszka z Asyżu, który nie występuje w Ewangelii, to wtedy mówimy, że ikonę - malujemy. Z.K.: - Niedawno uczestniczyła Siostra w warsztatach ikonopisarskich zorganizowanych przez ks. Dariusza Klejnowskiego- -Różyckiego w WSD w Opolu. Kto w nich uczestniczył i jakie refleksje Siostra stamtąd przywiozła? s. O.: - W warsztatach uczestniczyło 36 osób świeckich, siostry zakonne i klerycy z całej Polski. Patronat sprawowała Katedra Teologii Dogmatycznej - Wydz. Teolog. Uniwersytetu Opolskiego, Szkoła Ikonopisarska „Pantokrator" oraz Koło Naukowe Teologów Uniwersytetu w Opolu. Panował duch braterstwa, wspólnoty, jedności, modlitwy i radości. Warsztaty poszerzyły moją wiedzę z zakresu historii teologii ikony, poznałam nowe techniki związane np. z nakładaniem złota. Nie trzeba być artystą czy absolwentem szkoły plastycznej, aby napisać ikonę. Konieczne jest pragnienie pisania, o które trzeba prosić Pana Boga. A gdy to pragnienie zrodzi się w sercu, to pozostaje oddać swe dłonie Mistrzowi - Panu Bogu, który poradzi sobie, nawet gdyby ktoś miał „dwie lewe ręce".
Tuchowskie Wieści 5/2007 „MELANIUSZE" PO RAZ DRUGI Kapituła honorowego wyróżnienia statuetką „Melaniusza" postanowiła przyznać ją w bieżącym roku siedmiu osobom i dwom firmom. Są to: Pani Agata Mróz - Pankowska - najbardziej utytułowana sportsmenka z Tuchowa (obecnie mieszkanka Opola). Tu zaczynała swoją karierę sportową w sekcji judo. W latach 1990- 1998 brała udział w licznych turniejach w Polsce oraz Belgii, Hiszpanii, Czechach, Włoszech, Japonii, Kanadzie; sześciokrotnie uczestniczyła w mistrzostwach Europy, dwukrotnie w akademickich mistrzostwach świata, wielokrotnie zdobywała najwyższe miejsca i medale: 4 złote, 3 srebrne i 4 brązowe. Za osiągnięcia sportowe została dwukrotnie nagrodzona nagrodami ministra edukacji narodowej. Swoją osobą i karierą sportową promowała Tuchów. Pani Ewa Stanisławczyk - z zawodu lekarz stomatolog, sercem, talentem, osobowością artystka, duchem z potrzebującymi pomocy. Założycielka zespołu „Pokolenia" przy parafii św. Jakuba; od 30 lat uświetnia wraz z nim uroczystości religijne, wydarzenia kulturalne w Tuchowie, w Polsce, w Europie. Członek Towarzystwa Miłośników Tuchowa i Społecznego Ogniska Muzycznego. Aktywna działaczka Stowarzyszenia Caritas. Inicjatorka i główna organizatorka „Majówki dla Matki" - rodzinnej imprezy charytatywnej, z której dochód przeznaczany jest dla dzieci ze Stowarzyszenia „Nadzieja" w Tuchowie; także współinicjatorka i współorganizatorka dorocznego charytatywnego „Koncertu kolęd dla «Nadziei»". Inicjatorka wielu przedsięwzięć kulturalnych i edukacyjnych w Tuchowie. Grała i śpiewała w setkach kościołów, na odpustach, ślubach, prymicjach i innych uroczystościach religijnych oraz w setkach miejsc na koncertach i imprezach kulturalnych. Kilka lat temu w Warszawie w Telewizji Polskiej pokazała, że szansę na sukces można mieć, jeśli się chce. Pani Ewa jest tam, gdzie w tym czasie i w tym miejscu bez niej byłoby gorzej i mniej radośnie. Wierna Bogu, ludziom, miastu. Pani Stanisława Węgrzyn - długoletnia nauczycielka z Siedlisk. W czasie II rojny światowej łączniczka AK o pseudonimie „Sława". Po wojnie pracowała w Karpaczu jako nauczycielka. W latach pięćdziesiątych powróciła do Siedlisk i tu pracowała jako nauczycielka; jeszcze jako emerytka prowadziła naukę religii w klasach przedszkolnych. Głęboko zaangażowana w działalność harcerską. Harcmistrz Polski. Zawsze zaangażowana w życie społeczności wiejskiej - prowadziła wiejską świetlicę, organizowała nieobozowe akcje letnie, czyli wakacyjny wypoczynek dla dzieci. Nagradzana za pracę pedagogiczną. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi. Swoją pracę pedagogiczną traktowała z pasją, a Siedliskom i gminie Tuchów poświęciła większość swojego życia. Pan Aleksander Kowalik - historyk, wieloletni nauczyciel w Liceum Ogólnokształcącym w Tuchowie i w Studium Nauczycielskim w Tarnowie. Inicjator wielu przedsięwzięć edukacyjnych i wychowawczych. Był jednym z inicjatorów obchodów 650-lecia lokacji Tuchowa, autorem prelekcji 0 historii naszego miasta, organizatorem wystaw i konferencji naukowej na temat dziejów Tuchowa. Współzałożyciel Towarzystwa Miłośników Tuchowa i pierwszy jego prezes, a także jeden z założycieli Społecznego Ogniska Muzycznego. Współzałożyciel, a także członek redakcji „Tuchowskich Wieści". Spod jego pióra wyszła ponad setka publikacji. Jest autorem pierwszego zarysu dziejów Tuchowa, wydanego na uroczystość 650-lecia. Autor takich publikacji, jak: „Ochotnicza Straż Pożarna w Tuchowie 1883 - 2003" (praca nagrodzona przez premiera W. Pawlaka), „Dzieje Klubu Sportowego «Tuchovia»", Służba zdrowia w Tuchowie", „25 lat dializoterapii w Tarnowie". Autor tekstów zamieszczanych w wielu biuletynach, folderach, wydawnictwach okolicznościowych. Jego publikacje są szczegółowe, oparte na badaniach źródeł. Opisuje rzeczywistość bez ubarwień i metafor - pisze prawdę. Tuchów, którym interesuje się szczególnie, jest dla niego małą ojczyzną i wielka rodziną. Pan Andrzej Mężyk - doktor nauk humanistycznych, pracownik naukowy Uniwersytetu Śląskiego, tuchowianin z pochodzenia. Autor książek „Wspomnienia z Ziemi Świętej", „Powroty do źródeł i korzeni", Karl Oppermann - kat ziemi tuchowskiej" i wydanego ostatnio monumentalnego tomu „Tuchów w dokumentach", którego część II „Tuchów w obrazach 1 fotografiach" ukaże się wkrótce. Niezmordowany w docieraniu do źródeł i badaniu ich; dokumentuje historię Tuchowa jako badacz i mieszkaniec - obserwator; poszukuje śladów kultury materialnej i niematerialnej ziemi tuchowskiej. Jego ostatnie dzieło, stanowiące dar dla miasta i jego mieszkańców, jest wielkim wkładem w edukację historyczną mieszkańców naszego miasta.
Page 1 and 2: m WIEŚCI -^•łt Pismo Towarzystw
Page 3 and 4: Tuchowskie Wieści 5/2007 Rada Miej
Page 5 and 6: Zespół akompaniuje śpiewającym
Page 7 and 8: Tuchowskie Wieści 5/2007 yy Naśmi
Page 9 and 10: Tuchowskie Wieści 5/2007 i poważa
Page 11 and 12: Tuchowskie Wieści 5/2007 Ale da si
Page 13 and 14: Tuchowskie Wieści 5/2007 Podsumowa
Page 15 and 16: Tuchowskie Wieści 5/2007 Kraków w
Page 17 and 18: Tuchowskie Wieści 5/2007 Uroczysto
Page 19 and 20: Tuchowskie Wieści 5/2007 dostawał
Page 21: Tuchowskie Wieści 5/2007 WIEJACKIE
Page 25 and 26: Tuchowskie Wieści 5/2007 Którzy o
Page 27 and 28: Tuchowskie Wieści 5/2007 27 r. Z W

Nr 103/2007 - Tuchów

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?