Homonimet në FGJSSH - Shkenca.org

CA I pakuf. bised. 1. Një sasi e papërcaktuar,
jo e madhe, më shumë se dy-tre, por jo
shumë (njerëz, kafshë, sende etj.), disa.
Ca njerëz. Ca pëllumba. Ca q. Në ca
vende. Para ca ditësh. Ca vjet më parë.
Pas ca muajsh. Aty e ca muaj të shkuar.
2. Një pjesa, jo të gjithë, disa nga një
shumicë; një pjesë nga një lëndë; një sasi,
pak. Ca bukë (ujë). Ca mish. Ca drithë.
Ca kohë. Ca ushtarë luanin, ca këndonin.
3. Disa njerëz, disa kafshë ose disa sende.
Ca niseshin, ca ktheheshin.
Cave u pëlqen më shumë dimri se vera.
Ca të nënës, ca të njerkës.
4. përd. pj. Përdoret përpara emrit të
një frymori ose të një sendi, kur folësi shpreh
një farë habie, admirimi a përçmimi
ose kur atij i duket se dikush a diçka ngjan
me një tjetër. Kishte ca dhëmbë të
bardhë si rruaza. Atje tej u dukën ca si
njerëz.
* Ca e ca njerëz disa njerëz.
CA II ndajf. 1. Në një farë sasie ose shkalle, jo
aq pak; një kohë jo shumë të gjatë; diçka,
pak. Edhe ca. Ca e vështirë. Ca i madh.
Ca i vogël. Ca si tepër. Fjeti ca. U lodhëm
ca. Hëngri ca. Punoi (pushoi) ca.
Rron (mban, qëndron) edhe ca. Priti ca.
Zbutet ca.
Eja ca. Pas ca.
2. Edhe pak, akoma (me mbiemra e ndajfolje
të shkallës krahasore). Ca më i ri
(më i madh, më i vogël, më i gjatë, më i
lartë, më i fortë). Ca më mirë (më shumë,
më tepër). Ca më tutje (më larg, më tej,
më thellë). Ca më vonë (më pas).
3. Në një farë shkalle, pjesërisht, pak
(përdoret në krye të një fjalie të varur
shkakore ose të një plotësi shkaku, për
të theksuar shkakun, i cili sjell një pasojë).
Ca nga puna, ca nga vapa lluan
t'i rridhnin djersët.
* Ca nga ca
a) pak nga pak; dalëngadalë;
b) pjesë-pjesë, pak e nga pak. ... e ca
diçka më tepër, edhe pak mbi atë sasi,
edhe disa të tjerë përveç atyre (pas një
numërori). Erdhën njëqind e ca veta.
Ishte pesëdhjetë e ca vjeç.
CAPË I f. shih ÇAPË
CAPË II f. Shtresë e fortë e tokës nën shtresën
e butë që punohet; taban. I qiti capën
tokës.
CAPINË I f. 1. Vegël prej metali, me majë
hekuri të kthyer pak e me bisht të gjatë,
që përdoret për të tërhequr rrëshqanë
dhe për të rrokullisur trupat e drurëve.
I nguli capinën trungut të pishës.
2. tek. Mashë e madhe për të kapur dhe
për të lëvizur pjesë metalike të nxehta.
CEKË I f. shih CEKËTIN/Ë, ∼A. Cekë lumi.
Cekë rëre. Anë e cekë anekënd, vend e
trevë.
Ka ceka (lumi, deti). Gjej (kaloj) cekën.
Dal në cekë. Ngeci në cekë. Nxjerr (lundrën)
në cekë.
CEKË II f. Pjesa më e mirë e diçkaje, pjesa me
e zgjedhur, balli; maja. Ceka e duhanit.
Ceka e tokës. Ceka e miellit. Ceka e
leshit. Ceka e dhenve. Cekë gjelle. Ceka
e qumështit ajka.
CEKË III f. Qit cekën: vendos të bëj diçka, ia
vë vetes si qëllim të bëj diçka, kam ndërmend
të bëj diçka.
CEKË IV f. Loja cekash, loja ta lashë.
CEKOJ I kal. 1. shih CEK.
2. jokal. Ndesh në fundin e detit, të
liqenit ose të lumit, prek në vend të cekët;
zë në tokë. Cekon në fund. Cekon në dhe
(në tokë). Cekoi lundra.
CEKOJ II kal. 1. E bëj të zërë cekët, të mos
hyjë thellë në tokë (për parmendën).
2. det. Heq (nga barka) ujin ose peshkun,
zbraz (barkën). Cekoj ujin nga barka.
Cekoj peshkun nga lundra.
CEP I m. 1. Pjesa e fundit e këndit të një
sendi, maja e këndit ose vendi ku bashkohen
dy vijat a dy faqet e brendshme
të një sendi; skaj, kënd; qoshe; pjesa e
zgjatur dhe e mprehtë e diçkaje, maja;
28