Homonimet në FGJSSH - Shkenca.org

EGËRTI I f. përmb. Tërësia e kafshëve të egra,
egërsirat. Ka egërti në mal. I hëngri egërtia.
EGËRTI II f. 1. Dora e parë që i jepet një
muri kur lyhet me gëlqere. Presin sa të
thahet egërtia.
2. Muret e një ndërtese pa suva e pa shtesat
e plotësimet e brendshme, karabina.
EHULL I m. 1. Hell a qiri akulli; vesë e ngrirë.
Këput një ehull.
2. Erë e ftohtë që fryn në mëngjes herët.
Të pret ehulli.
EHULL II m. Lende lisi. Bien ehujt.
ELIPS I m. Vijë e lakuar dhe e mbyllur që ka
trajtë vezake si të vijës së përftuar nga
prerja e pjerrët e një koni ose e një cilindri
me një rrafsh. Harku i elipsës. Qendra
(vatrat, boshtet) e elipsës. Në trajtën
e elipsit.
ELIPSË II f. Heqja e një gjymtyre ose e më
shumë gjymtyrëve të nënkuptueshme në
një fjali, me qëllim që, pa e vështirësuar
kuptimin, mendimi të shprehet më
shkurt. Përdor elipsën.
EMISAR I m. Njeri që dërgohet diku nga
një shtet a nga një organizatë politike
me detyra të posaçme, sidomos të fshehta.
Emisar politik. Emisar fuqiplotë (i
posaçëm). Emisar i imperializmit.
EMISAR II m. tek. Kanal nëpër të cilin kalon
e derdhet në det a diku gjetkë uji i një
kënete, i një liqeni etj. Emisari kryesor.
Emisari i Tërbut.
END I kal. 1. Bashkoj kryq, gërshetoj jet e
perit që janë për së gjati me ato për së
gjeri duke i rrahur fort për të bërë pëlhurë,
stof, qilim etj. (në vegjë ose në
tezgjah); bëj pëlhurë, cohë etj.; punoj në
vegjë ose në tezgjah; kund. çend. End
pëlhurë. End qilimin.
End në vegjë (në tezgjah).
2. Thur (një shportë, një kurorë etj.) me
thupra, me je etj.
3. vet. veta III. Thur një pëlhurë
të veçantë me jet që nxjerr vetë, bën
pëlhurë (për merimangën e krimbin e
mëndafshit). Merimanga end pëlhurën.
4. g. Krijoj a shestoj diçka; thur, trilloj.
End vjersha (këngë). End intriga
(komplote).
END II kal. 1. Hedh pa ndërprerje diçka në
një drejtim të caktuar a në disa drejtime.
End dritën (për hënën). End shikimin.
2. Bëj që të endet, e sjell rrotull. E endi
ca ditë, pastaj i mbaroi punë.
END III jokal. Çel lule, lulëzon; lidh kokërr
(për pemët a për një bimë). Endi dardha
(molla, kumbulla, arra). Endi lulja. Endi
gruri.
END IV kal. Lëshon vezët në diçka, e pështyn
(për mizën). E ka endur miza mishin.
ENDËS I m. 1. Ai që end pëlhurë etj., ai që
punon në vegjë a në tezgjah. Endës i
shkathët. Endës pëlhurash.
2. tekst. Boshti ku vendosen kallamat
me jen e perit për të endur majën.
ENDËS II m. bot. Mugull, syth i bimëve.
ENDËS I mb. 1. Që shërben për të endur pëlhurë.
Makinë endëse.
2. Që end pëlhurë etj., që punon në vegjë
ose në tezgjah. Punëtor endës.
ENDËS II mb. Endacak. Fiset endëse.
ENDËZ I f. Pëlhurë merimange, cergë.
ENDËZ II f. 1. Endë.
2. zool. Vezët që lëshon miza në mish,
në peshk etj.
3. zool. Lloj uture e vogël, si
mushkonja, që zakonisht uturon në tufë
bashkë me të tjera e që ushqehet kryesisht
me nektarin e luleve. Endëza e
pishës.
ENDËZ III f. vjet. Masë gjatësie, e barabartë
me perimetrin e kokës së njeriut, që përdorej
për të matur pëlhurën, basmën etj.
Një endëz. Dy endëza pëlhurë.
ENDJE I f. Veprimi sipas kuptimeve të foljeve
END I, ENDET. Endja e pëlhurës
(e stot). Punëtor i endjes. Reparti i
endjes.
44