Program koncertowy miesięczny - Agape

18 maja 2010 / wtorek / 19.00 • Sala Koncertowa
Wiosna
Już Wiosna pośród śpiewów radosnych nadeszła
I ptaki zgodnym chórem wieszczą jej przybycie.
Potoki pod oddechem, co w Zefirze mieszka,
Słodkim szmerem swe wody prowadzą obficie.
Lecz oto ciemna chmura pędzi po błękicie,
Wiatr północny wspomnienie mroźnej pory wskrzesza,
Zdjęty trwogą skowronek pieśń swoją zawiesza,
By po chwili znów zabrzmieć na niebiosów szczycie.
I już tylko szept kwiatów, ziół i traw soczysty
Pada lekkim oddechem na łąki i drzewa.
Za lasem pies ujada w kontrapunkcie ciszy,
A nad rzeką radosna zabawa rozbrzmiewa –
Oto Pasterz swą Nimfę w tańcu zamaszystym
Prowadzi, gdy im Wiosna canzonettę śpiewa.
Jesień
Świętują dziś wieśniacy na Jesieni błoniach
Szczęśliwe zakończenie winobrania pory.
Niejeden pogrążony w Bachusa ramionach
Natrętnie mąci ciszę rześkiego wieczoru.
Pośród śpiewów i tańców suną w korowodach
Licząc w myślach bogactwa z obfitego zbioru.
Aż jak liście w ostatnich swych ku ziemi lotach
Cicho legną pod drzewem nie czując już znoju.
O świtaniu sen przerwie sygnał polowania,
Co wyrusza do lasu za zwierzem spłoszonym,
Z gęstej kniei dobiega głos nawoływania;
Rączo jeleń umyka przez sforę tropiony.
Lecz nie jemu dziś radość zwycięstwa pisana –
Wkrótce stanie się łupem śmiertelnie zraniony.
Lato
Jakże ciężkie promienie słoneczne w zenicie!
Więdną pinie, a obok zwierzęta i ludzie.
Tylko ptactwo w cienistym listowiu ukryte
Trelami i kukaniem leśne życie budzi.
Zefirek słodko wzdycha, lecz nagle obficie
Boreasz się rozlewa dając koniec nudzie.
Do śpiącego pasterza zakrada się skrycie
Strach, co drżącym oddechem znój upału studzi.
Porzuca odpoczynek, patrzy biedak w górę –
Tam już roje owadów wirują zgiełkliwe,
A bicz wiatru pogania sinoczarną chmurę.
I wnet wokół malują wód potoki siwe,
Z błyskawicą i grzmotem obrazy ponure
Łamią zboża i sypią na ziemię igliwiem.
Zima
Samotny człowiek patrzy na igraszki Zimy:
Wiatr po rozległych polach pędzi rozsierdzony,
Gnie ku ziemi dziś nagi las – niegdyś zielony.
Wędrowiec twarz zakrywa rękami sinymi.
O izbie ciepłej marzy, o ogniu, co płonie
W kominku, gdy szczęśliwy w fotelu zasypia,
A na oknach mróz tęgi witraże nalepia.
Zima wtedy nie straszna, zapomina o niej.
Rusza dalej niepewnie, po lodzie srebrzystym
Kroki stawia ostrożnie, lecz i tak upada
Wstaje wystraszony – lód trzeszczy i piszczy.
Biegnie zatem i wreszcie wrót domu dopada.
Lecz i tam wiatr się wciska i w kominie dyszy.
Taka właśnie jest Zimy z człowiekiem zabawa.
Opracowanie tłumaczeń sonetów: Witold Paprocki
58 SEZON ARTYSTYCZNY 2009/10