Program koncertowy miesiÃ„Â™czny - Agape

More documents

Recommendations

Info

24 maja 2010 / poniedziałek / 19.00 • Sala Koncertowa Emanuel Ax fortepian Słynny pianista od wielu lat intensywnie koncertuje, zarówno solo, jak i w zespołach. W jego repertuarze, obok dzieł W. A. Mozarta, L. van Beethovena i F. Chopina, znajduje się wiele utworów współczesnych, m.in. J. Adamsa, M. Tippetta, P. Hindemitha. W 2002 r. w Carnegie Hall dokonał prawykonania głośnego Koncertu fortepianowego Zmartwychwstanie K. Pendereckiego, rok później – napisanego specjalnie dla niego koncertu Extremity of Sky Melindy Wagner. Ax koncertuje także w duecie z wiolonczelistą Yo-Yo Ma oraz w kwartecie fortepianowym z Yo-Yo Ma, Isaakiem Sternem (zm. 2001) i Jamie Laredo. W sezonie 2005/2006 jako solista Filharmoników Berlińskich występował pod batutą Sir Simona Rattle’a; następnie był solistą Filharmoników Nowojorskich, biorąc udział w programach prezentujących dzieła W. A. Mozarta i R. Straussa. Od 1987 r. jest związany wyłącznym kontraktem z firmą fonograficzną Sony Classical Records. Jest laureatem siedmiu nagród Grammy. Światową sławę przyniosło mu zwycięstwo w pierwszej edycji Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Artura Rubinsteina w Tel Awiwie w 1974 r. Pięć lat później otrzymał Avery Fisher Prize w Nowym Jorku. Ax, urodzony w 1949 r. we Lwowie w rodzinie żydowskiej, w wieku ośmiu lat przeniósł się z rodzicami do Warszawy. W 1959 r. rodzina wyemigrowała do Kanady, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. Ax studiował w Juilliard School of Music pod kierunkiem Mieczysława Munza. Obecnie jest wykładowcą tej uczelni. W 1970 r. przyjął obywatelstwo amerykańskie. Jego żona, Yoko Nozaki, również jest pianistką. SEZON ARTYSTYCZNY 2009/10 71
24 maja 2010 / poniedziałek / 19.00 • Sala Koncertowa Refleksje Chopinowskie i nie tylko Ludwig van Beethoven pisał sonaty fortepianowe przez całe życie i do dziś jego dzieło jest podstawą repertuaru wielu światowej sławy pianistów. Za pierwszą wirtuozowską sonatę w jego dorobku uznawana jest Sonata fortepianowa C-dur op. 2 nr 3, którą uważa się jednocześnie za najbardziej udaną z opusu. Powstała w pierwszych latach pobytu kompozytora w Wiedniu; młody Beethoven przybył tam w 1792 r., by studiować u Josepha Haydna. W tym okresie zajmował się głównie twórczością fortepianową; starał się zaistnieć w życiu muzycznym Wiednia również jako pianista i często grywał koncerty. Sonata C-dur powstała w 1795 r., po raz pierwszy zaś została wykonana na jednym z porannych koncertów u ks. Karla Lichnowskiego (jemu została poświęcona w późniejszych latach jedna z najbardziej znanych sonat Beethovena, Patetyczna op. 13). Już od pierwszych taktów słychać, że Sonata fortepianowa C-dur została napisana pod wpływem J. Haydna i W. A. Mozarta, temu pierwszemu zresztą została dedykowana. Składa się z czterech tradycyjnie ukształtowanych części. Był to okres, kiedy indywidualny styl kompozytora jeszcze się nie wykształcił, a w jego muzyce odzywały się wpływy stylistyczne wielkich poprzedników. Choć od nich przejął schematy formalne, zaczął je wypełniać swoimi pomysłami oraz całkiem innymi środkami. Na tle innych utworów z tego okresu Sonata wyróżnia się przede wszystkim wirtuozerią, dzięki której zbliża się do formy koncertu wirtuozowskiego. Pierwsza cześć (Allegro con brio) charakteryzuje się zróżnicowanym materiałem; posiada typową budowę allegra sonatowego z dwoma tematami. Dłuższa koda, która zaczyna się po kadencji, prowadzi do błyskotliwego finału. Spokojna, niezwykle wzruszająca druga część (Adagio) oparta jest na trzech tematach. Część trzecia to błyskotliwe scherzo (Allegro), czwarta zaś (Allegro assai) jest pełnym uroku i wirtuozerii skrzyżowaniem formy sonatowej i ronda. Sonata fortepianowa C-dur op. 2 nr 3, choć to dzieło młodego kompozytora, jest utworem niezwykle wymagającym wobec pianisty, pod względem trudności i rozmiarów często porównywanym z Sonatą Waldsteinowską, powstałą dziesięć lat później. Sonata fortepianowa Es-dur op. 81a Beethovena, znana jako sonata Les Adieux, powstała w latach 1809–1810. Zadedykowana została mecenasowi i przyjacielowi kompozytora, arcyksięciu Rudolfowi Habsburgowi. W 1809 r., gdy Napoleon Bonaparte zbliżył się z wojskami do Wiednia, w obawie przed nim większość wiedeńskiej arystokracji pospiesznie opuściła miasto. Wśród tych, którzy wyjechali, był również przyjaciel i patron kompozytora – arcyksiążę Rudolf Habsburg. Beethoven, który pozostał samotny w Wiedniu, bardzo cierpiał, i to nie tylko z powodu doskwierającej samotności, ale również nasilających się problemów ze zdrowiem – jego coraz bardziej pogarszający się słuch źle znosił dochodzące z oddali odgłosy wystrzałów armatnich. Choć Sonata posiada programowy tytuł oraz nazwy części, nie reprezentuje jednak programowości rozumianej dosłownie; sugestie treści pojawiają się tu na tej samej zasadzie, co w Symfonii Pastoralnej op. 68: jest to bardziej muzyczna próba odmalowania uczuć niż typowa programowość. Utwór składa się z trzech części, zatytułowanych: Pożegnanie, Nieobecność oraz Powrót. Nad pierwszymi dźwiękami głównego tematu widnieje słowo Lebewohl (z języka niemieckiego: „Żegnaj”). * * * Polonez-Fantazja As-dur op. 61 Fryderyka Chopina, opublikowana trzy lata przed śmiercią kompozytora, rozpoczyna się rozbudowanym, utrzymanym w marzycielskim nastroju, melancholijnym wstępem. Pod względem budowy dzieło bardziej zbliżone jest do formy ballady czy fantazji niż poloneza. Wraz z dwoma poprzedzającymi je ostatnimi polonezami kompozytora (op. 44 oraz op. 53) Polonez-Fantazja określany jest jako „poemat taneczny” i wykracza poza czystą kategorię tego gatunku. W każdym z trzech ostatnich polonezów, choć na inny sposób, Chopin rezygnuje ze stosowanego wcześniej modelu tańca i odchodzi w stronę formy swobodnej, w której nadrzędnym czynnikiem staje się ekspresja. W Scherzu b-moll op. 31 kompozytor nawiązał do jednego z dwóch wykształconych wcześniej typów scherza. Pierwszy z nich, uprawiany przez Schuberta czy Mendelssohna, był to typ żartobliwy, radosny, lekki – w przeciwieństwie do drugiego, związanego ze sferą demoniczności i fantastyką. Ten właśnie drugi typ podjął Chopin, jednocześnie nadając mu nowe cechy – zdecydowanie większe rozmiary i, co za tym idzie, również bogatszą treść, zmienność nastrojów, dramatyczny charakter oraz kontrasty dynamiczne. Mazurki to obok polonezów najbardziej „polskie” z utworów Chopina. Komponował je niemal przez całe życie, od około 1825 r. (pierwsze 72 SEZON ARTYSTYCZNY 2009/10
Page 2 and 3:
Dyrektor naczelny i artystyczny Lec
Page 4 and 5:
Zwieńczeniem cyklu koncertów dla
Page 6 and 7:
Wydarzyło się w Filharmonii Łód
Page 8:
Wydarzyło się w Filharmonii Łód
Page 11 and 12:
1 maja 2010 / sobota / 19.00 • Sa
Page 13 and 14:
4 maja 2010 / wtorek / 19.00 • Sa
Page 15 and 16:
7 maja 2010 / piątek / 19.00 • S
Page 17 and 18:
7 maja 2010 / piątek / 19.00 • S
Page 19 and 20:
7 maja 2010 / piątek / 19.00 • S
Page 21 and 22: 8 maja 2010 / sobota / 19.00 • Sa
Page 23 and 24: 9 maja 2010 / niedziela / 20.00 •
Page 25 and 26: 9 maja 2010 / niedziela / 20.00 •
Page 27 and 28: WWW. PINKFREUD.ART.PL WWW.MYSPACE.C
Page 29 and 30: 11 maja 2010 / wtorek / 19.00 • S
Page 37 and 38: 12 maja 2010 / środa / 19.00 • S
Page 39 and 40: 12 maja 2010 / środa / 19.00 • S
Page 41 and 42: 13 maja 2010 / czwartek / 19.00 •
Page 45 and 46: 14 maja 2010 / piątek / 19.00 •
Page 49 and 50: 15 maja 2010 / sobota / 19.00 • S
Page 65 and 66: 22 maja 2010 / sobota / 9.00/11.00
Page 69 and 70: 23 maja 2010 / niedziela / 10.00/12
Page 71: 24 maja 2010 / poniedziałek / 19.0
Page 84: 30 maja 2010 / niedziela / 12.00
Page 87 and 88: Orkiestra Symfoniczna Filharmonii
Page 89 and 90: Bilety, karnety i inne informacje
Page 91 and 92: Rezerwacja i sprzedaż biletów i k
Page 93 and 94: Repertuar / czerwiec 2010 1 wtorek
Page 95 and 96: Organizatorzy, sponsorzy, partnerzy
Page 97: Na bis Dział Rozwoju i Reklamy - p
show all

Program koncertowy miesiÃ„Â™czny - Agape

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?