Numer 4 (76)/2009 - Politechnika Krakowska

NASZA POLITECHNIKA 4/2009MYŚLI NAJKRÓTSZEZ cyklu:O metodzie tworzeniaNa prowokację w architekturze mogąsobie pozwolić tylko najzdolniejsi. Prowokacjebeztalenci powinny być karalne,jako wykroczenie przeciwko kulturze.błądzenia. Jeśli jesteś gorszy— przynajmniej zbliżysz siędo nich, jeśli lepszy — zajdzieszdalej.InformacjeJeśli kończysz swe dzieło z poczuciem,że osiągnąłeś to, co zamierzałeś,następne twoje dzieło będzie gorsze.Zadowoleni nie pną się już w górę. Sąna szczycie albo zaczęli z niego schodzić.Dobra architektura polega nie nagromadzeniu w niej pomysłów, lecz naumiejętności wyrzekania się zbędnych.Jeśli w architekturze zaczynamy siępowtarzać, to znaczy, że znaleźliśmy sięw błędnym kole. Powinniśmy się posuwaćw górę, spiralą o coraz większympromieniu, stale poszerzanym przeznową wiedzę.Każdy z nas ma wewnętrznie zakodowanygórny pułap swych możliwości.Najboleśniej spadają ci, którzy uwierzyli,że są Ikarami.Jeśli nie wiesz, jaką drogą osiągniesznajlepsze rozwiązanie — zastanówsię przez chwilę, jaką obraliby ci,których uznajesz lub podziwiasz. To nieplagiat ani eklektyzm, to tylko unikanieZ cyklu:Architekturai środowiskoJeśli za jedno z najważniejszychzadań, stojących dzisiajprzed architektami, uznamyochronę środowiska przyrodniczego,wprowadźmy do naszegostatutu obowiązek sadzeniadrzew i zakaz ich wycinania.Niszczyć piękno naturymoże tylko człowiek z naturyswej zły. Niektórzy robią tobezwiednie — z głupoty.Przyrody nie można zabić, można jąnatomiast straszliwie okaleczyć. Wtedyprzestaje nam służyć i ginie człowiek, nieprzyroda.Jeśli wpływ otoczenia na psychikęludzką został już jednoznacznie stwierdzony,dlaczego tak mało przeciwdziałamydestruktywnemu oddziaływaniu naspołeczeństwo coraz bardziej zdewastowanychprzestrzeni środowiska,w którym żyjemy.Architekt, który za pomocą iluzorycznegopiękna swego dziełastaje do walki z naturalnym pięknemprzyrody — zawsze musiprzegrać.Utarło się, że dobra architektura— to jedność formy, funkcjii konstrukcji. Myślę, że najważniejszeto jej jedność z otoczeniem.wszechna, bardziej potrzebna. Dlaczegowięc mniej ceniona?Architektura — to reżyseria przestrzeniteatru symultanicznego, w którymnie ma podziału na aktorów i widzów.Codzienny spektakl grają w nim zwykliludzie, a talent reżysera mierzony jestswobodą ich gry.Teorie, które okazały się bałamutne,wyrządziły więcej zła w architekturze niżkiepska twórczość. Trudniejsze do wykrycia— szkodziły dłużej.Architektura jako nauka empirycznawymaga stałych doświadczeń. A tylu naukowcówzajmuje się nią obecnie, nigdynie przekroczywszy progu laboratorium,jakim jest twórczość.Architektura i urbanistyka to przedewszystkim trwałe, codzienne pozostawianieśladów po tym, czym byliśmy i jakżyliśmy jako pokolenie.Z cyklu:Architektura — czym jest?Architektura powinna być jakstale rosnące, zdrowe drzewo,które dobrze się rozwija, jeślimocno tkwi korzeniami w rodzinnejglebie.Architektura zawsze komuśsłużyła. Dawniej możnym, dziśwszystkim — a więc bardziej po-Urbanistyka — umiejętność jednoczesnegowidzenia potrzeb społecznychoraz kształtowanie wielkich przestrzeni.Osiąga się ją stopniowo, zwykle w wiekudojrzałym.O ile projekt jest najlepszym świadectwemtalentu — o tyle jego realizacjastaje się prawdziwą próbą charakteru.Witold CęckiewiczZdjęcia: Autora26