SAKRAMENT POKUTY - katedra.uksw.edu.pl

jest należycie wykonany, jest z konieczności aktem cnotliwym. Istotnie, Filozof mówi,że cnota jest „sprawnością wybierania według prawego rozumu" 9. Otóż, prawy rozumdyktuje, że należy boleć nad tym, nad czym powinno się boleć. W pokucie, o którejteraz mówimy, tak właśnie się praktykuje; człowiek bowiem pokutujący decyduje sięna umiarkowaną boleść za grzechy przeszłe, z tym zamiarem, by je usunąć zeswego życia. Oczywistą jest więc rzeczą, że pokuta, o której obecnie mówimy, jestalbo cnotą albo aktem cnoty.Ad 1. Jakeśmy to powiedzieli10, w sakramencie pokuty miejsce materii zajmują aktyludzkie; inaczej natomiast jest przy sakramencie chrztu czy bierzmowania. Ponieważzaś cnota jest podstawą aktu ludzkiego, przeto wynika stąd, iż raczej pokuta jest cnotąlub towarzyszy cnocie niż chrzest lub bierzmowanie.Ad 2. Pokuta jako uczucie nie jest cnotą, jakeśmy to już powiedzieli n; zaś tylko jakouczucie pociąga ona za sobą zmiany w naszym ciele. Jest natomiast cnotą, gdy zestrony woli stanowi akt prawego wyboru. Ten charakter cnoty bardziej możnaprzypisać pokucie aniżeli wstydliwości. Wstydliwość bowiem dotyczy faktuzawstydzającego obecnego, pokuta natomiast faktu zawstydzającego, ale przeszłego.(1) Otóż, jest rzeczą przeciwną doskonałości cnoty, by jakiś człowiek był obecnieobciążony czynem, za który należałoby się wstydzić. Lecz nie jest przeciwne doskonałościcnoty, gdy ktoś dawniej popełnił uczynki wstyd przynoszące, a obecniestawszy się z występnego cnotliwym, żałuje za nie.Ad 3. Boleć nad tym, co dawniej się stało, z zamiarem usiłowania, aby to co się stałow ogóle nie istniało - to głupota. Otóż człowiek pokutujący nie ma takiej intencji. Jegoboleść jest nieupodobaniem i potępieniem faktu przeszłego, połączonym z intencjąoddalenia jego skutków, mianowicie obrazy Bożej i należności kary. A to nie jestwcale głupotą.Artykuł 2CZY POKUTA JEST CNOTĄ SPECJALNĄ? (2)Wydaje się, że pokuta nie jest cnotą specjalną.1. Cieszyć się z dobra już spełnionego lub smucić się z powodu popełnionego zła są toakty tej samej natury. Otóż radość z dobra już dokonanego nie jest specjalną cnotą,28