ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

กลับไปเถิด”
จี้ถงก้มหน้า ฉีกชุดคลุมนักพรตของตนเองพันบาดแผลซึ่งเลือดไหล
ไม่หยุด ยารักษาที่พกติดตัวได้มอบให้จี้อินไปแล้ว ยามนี้จึงได้แต่พัน
บาดแผลอย่างง่ายๆ บาดแผลเพียงผิวเผินต้องปล่อยให้ฟื้นตัวอย่างช้าๆ
ด้วยพลังของตนเอง หากขอให้ใครใช้คาถารักษาให้จะเป็นการสิ้นเปลือง
พลังเกินไป ถ้ามีใจใช้ศาสตร์คาถาช่วยรักษาเพื่อนมนุษย์ แต่ละวันมีผู้คน
บาดเจ็บมากมาย ไหนเลยจะรักษาหวาดไหว ทำาเช่นนั้นได้แล้วพวกเขายัง
จำาเป็นต้องปรุงยาอยู่อีกหรือ
เฉินซินซึ้งอกซึ้งใจเต็มหัวอก คำานับไปทางหวยเจินแล้วเอ่ยว่า “ขอบ
พระคุณเจินเหริน* ท่านคือซ่านเซียนที่มาบรรยายธรรมในวันนี้ใช่หรือไม่
เดิมทีข้าคิดไปฟังบรรยายธรรมที่วิหารใหญ่ แต่ไปไม่ทัน พลานุภาพของเจิน
เหรินไร้ขอบเขต รับข้าเป็นศิษย์ได้หรือไม่” ที่แท้เฉินซินคิดไว้แล้วว่าการที่
แอบลงเขาไปเองตามอำาเภอใจโดยไม่ฟังคำาสั่งของอาจารย์ปู่ กลับไปย่อม
โดนลงทัณฑ์เป็นแน่ ซ่านเซียนท่านนี้มีคาถาแห่งเต๋าร้ายกาจ หากกราบไหว้
เขาเป็นอาจารย์ ย่อมดีกว่าอยู่เฝ้าห้องปรุงยาที่สำานักชิงซิวอู๋ซินเป็นร้อยเท่า
มิฉะนั้น เกรงว่าคงเหมือนอาจารย์อาจี้ถงที่สิ้นหวังต่อการฝึกบำาเพ็ญเยี่ยงไร
เยี่ยงนั้น
จี้ถงขมวดคิ้วเล็กน้อย “เฉินซิน...เจ้ายังไม่ได้รับความเห็นชอบจาก
อาจารย์ของเจ้า คิดเปลี่ยนไปกราบไหว้ผู้อื่นเป็นอาจารย์ เป็นการละเมิด
ข้อห้ามแห่งการฝึกบำาเพ็ญเต๋า ซ่านเซียนท่านนี้...ไปมาไร้ร่องรอย ไหนเลย
จะมีเวลาสอนเจ้า”
หวยเจินยิ้มแผ่วเบา ยิ้มครานี้เป็นที่ประทับจิตของผู้คนหมื่นส่วน แม้
*เจินเหริน - คำาเรียกผู้บำาเพ็ญในมรรคาแห่งเต๋า
เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง
- 27 -