ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

“เจินเหรินเจตนาดี ข้าน้อยขอน้อมรับไว้ในใจ สำาเร็จเป็นเซียนไม่แน่
ว่าจะดีกว่าปุถุชนคนธรรมดา”
“หมายความว่าอย่างไร?” สายตาของเขาวูบไหวเล็กน้อย
“ปุถุชนธรรมดาสามารถเข้าสู่วัฏสงสารเวียนว่ายตายเกิด แท้จริงก็
เป็นอมตะไม่เสื่อมสลายเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นก้มเงยไม่กี่สิบปี ไยไม่ใช้ชีวิต
ให้สาแก่ใจ หากสำาเร็จเป็นเซียน ความรักความแค้นธรรมดากลับต้องจดจำา
นับร้อยปีถึงกระทั่งนับพันปีก็ยากจะหลุดพ้น อยู่ยืนยาวถึงขนาดนั้นจักมี
ประโยชน์อันใดเล่า”
หวยเจินตะลึงงันเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วว่า “วาจาที่เจ้าเอ่ย
คล้ายคนผู้หนึ่งยิ่งนัก...”
จี้ถงอดเสียใจไม่ได้ เขาวู่วามไปชั่วขณะ เผลอตัวเอ่ยออกไปหลาย
ประโยค กลับลืมไปว่าอยู่กับไป๋จวินเซี่ยนมานานวัน ทุกอากัปกิริยาของเขา
ไป๋จวินเซี่ยนย่อมคุ้นเคยเป็นอย่างดี แม้ว่าทั้งร่างจะผิดแผกไป แต่ยามยกมือ
เยื้องย่างก็ยากจะหลุดพ้นร่องรอยเดิม เป็นไปไม่ได้ว่าไป๋จวินเซี่ยนจะไม่
สงสัย
เพียงแต่คาดไม่ถึงว่า เขาจะจำาได้ขึ้นใจถึงเพียงนี้...
ที่เขาจำาได้ เกรงว่าเกิดจากความรู้สึกผิดในใจเท่านั้น เพราะคิดว่า
ตนเองวิญญาณแตกซ่านปลิดปลิวไปแล้ว จึงหมดหนทางตอบแทนบุญคุณ
กระมัง
“จริงหรือ?” เขาไม่อยากสบสายตาลอบสังเกตของหวยเจิน จึงสนใจ
ปลาไม้สุดท้ายที่เหลืออยู่ข้างกองเพลิง แม้เขาจะกินอย่างเชื่องช้าก็ยังกินไป
ทั้งหมดถึงสามไม้
สำาหรับชายหนุ่มแล้ว ต่อให้ไม่ได้ว่ายนำ้ำ แต่แช่อยู่ในนำ้ำเย็นนานเกิน
เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง
- 33 -