ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

More documents

Recommendations

Info

อีกฝ่ายเห็นเป็นเขาก็ขมวดคิ้วเอ่ยถามว่า “คนในสำานักชิงซิวอู๋ซินตาย กันไปหมดแล้วหรือ เหตุใดถึงให้คนขาเป๋...ให้เจ้ามาหาบนำ้ำเช่นนี้” จี้ถงเล่าถึงมูลเหตุแล้วกล่าวว่า “เจินเหรินมาด้วยเหตุใด มาเพื่อเด็ก น้อยเฉินซินผู้นั้นใช่หรือไม่” ดีที่สุดคือหวยเจินเปลี่ยนความตั้งใจรับเฉินซิน เป็นศิษย์ เช่นนี้หวยเจินจะได้ไม่ต้องปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก เฉินซินก็จะ ไม่โทษเขา เป็นการดีทั้งสองฝ่าย “ไม่ใช่” หวยเจินชะงักไปก่อนเอ่ยว่า “คราวก่อนได้สนทนากับเจ้า แล้ว ทำาให้รู้สึกว่าได้รับประโยชน์ลึกซึ้ง มิทราบว่าจะรำ่ำสุราสนทนาใต้ แสงจันทร์กับข้าอีกสักคราได้หรือไม่” “เกรงใจเจินเหรินแล้ว...ข้าเป็นเพียงคนตำ่ำต้อยผู้หนึ่ง ไม่เชี่ยวชาญ ศาสตร์แห่งมรรคา เอ่ยวาจาไปไม่รู้จักหนักเบา เป็นมลทินแก่โสตของเจิน เหริน ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนคืนนี้ข้ายังต้องหาบนำ้ำให้เสร็จ” “ข้าจะช่วยเจ้าหาบนำ้ำ ส่วนเจ้ามาสนทนาเป็นเพื่อนข้า...จะว่า อย่างไร” จี้ถงนิ่งงันไปเล็กน้อย ยังมิทันตบปากรับคำา หวยเจินก็ชี้นิ้วไปยัง ลำาธารสายเล็กตรงตีนเขา บริกรรมเสียงเบาว่า “ขึ้นมา!” นำ้ำใสกระจ่างทอด ยาวเป็นสายไม่ขาดตอนดั่งมังกรเขียวยืดตัวตรงแน่วลอยทะยานขึ้นเขา ยามนี้ดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้า แสงสายัณห์สาดส่องบนเส้นสาย ธารา บังเกิดรุ้งกินนำ้ำสายหนึ่ง งดงามเหนือธรรมดา จี้ถงอดวิงเวียนชาวาบไม่ได้ กระบวนท่ามังกรกินนำ้ำนี้เป็นหนึ่งใน พลังเคลื่อนภูผาควำ่ำมหาสมุทรอันน่าอัศจรรย์ของสำานักพรต กลับถูกเขา ใช้ได้อย่างคล่องแคล่วตามอำาเภอใจ ตบะของเขาเกรงว่าไม่เป็นรองผู้สำาเร็จ เป็นเทพเซียน Yue Mi Shu Tong เร้นใจใต้เงาจันทร์ เล่ม 1 - 38 -
ทันใดนั้นจี้ถงก็นึกขึ้นได้ แท่งสายนำ้ำนี้ข้ามผ่านวิหารซานชิงตัดผ่าน ยอดภูลั่วเสีย และในยามตะวันรอนเยี่ยงนี้ ไม่รู้ว่ามีผู้คนกี่มากน้อยที่มอง เห็นมัน เรื่องที่หวยเจินช่วยเขาคงเป็นที่รู้กันทั่ว ย่อมก่อให้เกิดความ คลางแคลงอิจฉาริษยาหลากหลายรูปแบบ จึงอดทอดถอนใจอย่างเงียบๆ ไม่ได้ “เสร็จแล้ว ยังต้องทำาอะไรอีก” หวยเจินเอ่ยถามยิ้มๆ “ไม่มีแล้ว” จี้ถงได้แต่หันกลับมา “หวยเจินเจินเหริน หากมีเรื่องให้ ข้ารับใช้ ขอโปรดสั่งมา” “นามเดิมของข้าคือ ‘ไป๋จวินเซี่ยน’ ฉายาทางเต๋าว่า ‘หวยเจิน’ เจ้า เรียกข้าว่าจวินเซี่ยนหรือหวยเจิน ไม่ต้องเติมคำาว่า ‘เจินเหริน’ สองคำานี้ อีก” “ขอน้อมรับคำาสั่ง” เขาค้อมตัวคำานับอย่างเชื่องช้า ในใจคิดว่าฉายา ทางเต๋าคงไว้ใช้อำาพรางหูตาผู้คน โดยส่วนตัวน่าจะยังคุ้นชินกับฐานะราชัน จิ้งจอก ไป๋จวินเซี่ยนแย้มยิ้มเล็กน้อย “บนขุนเขาหมีชิงมีที่หนึ่งทิวทัศน์ งดงามยิ่ง พวกเราไปสนทนากันที่นั่นเถอะ” กล่าวจบพลางใช้มือไพล่หลัง ก้าวย่างไปข้างหน้าอย่างแช่มช้า ไป๋จวินเซี่ยนเคยมาขุนเขาหมีชิง แน่นอนว่าเป็นเสวียนเจินพามา จี้ถงย่อมรู้ว่าเขาหมายถึงศาลาอู๋ซินที่ตั้งบนยอดเขาสูงเทียมเมฆ สถานที่นั้น เป็นที่ชมตะวันที่ดีแห่งหนึ่ง พระอาทิตย์ยามเช้าโผล่พ้นทะเลเมฆ คลื่นหมอก ลอยตลบวนเวียน ปลายฟ้ากว้างใหญ่ไพศาลสุดลูกหูลูกตา งดงามตระการ ตาหาที่ใดเปรียบได้ จี้ถงไม่กล้าวางถังไม้ไว้ริมทาง จึงเทนำ้ำทิ ้งแล้วหาบถังพลางเดิน เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง - 39 -
Page 3 and 4: ์ 1
Page 5 and 6: Never-ending circle of happiness
Page 7: คุยกับนักแป
Page 10 and 11: จิ้งจอกขาวเ
Page 12 and 13: หลังสลายร่า
Page 14 and 15: บงกช’ เนื่อง
Page 16 and 17: ย่อมสิ้นชีพ
Page 18 and 19: อาจารย์ปู่ท
Page 20 and 21: จนได้รับบาด
Page 22 and 23: ชิงซิวอู๋ซิ
Page 24 and 25: กันสักตั้งเ
Page 26 and 27: ตอนที่ 2 เฉิน
Page 28 and 29: แต่เฉินซินย
Page 30 and 31: ซ่อนกายอยู่
Page 32 and 33: “มีโอกาสสำา
Page 34 and 35: ไปก็สูญเสีย
Page 36 and 37: พลันร่างสูง
Page 40 and 41: กะโผลกกะเผล
Page 42 and 43: ที่ผู้คนมาก

ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?