ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

“เหมือนสหายเก่าผู้หนึ่ง” หวยเจินถอนหายใจเฮือก
“แล้วสหายเก่าผู้นั้นของท่านเล่า”
“วิญญาณแตกซ่านปลิดปลิวไปเสียแล้ว” เขาเอ่ยตอบอย่างซึมกะทือ
“ในเมื่อวิญญาณแตกซ่าน เช่นนั้นเป็นไปไม่ได้ที่เฉินซินจะเป็นเขา
หากเหมือนเขาเพียงนิดท่านล้วนรับเป็นศิษย์ เกรงว่าเขาเหมยเยี่ยนคงเต็ม
ไปด้วยคนแบบนั้นกระมัง” แม้จี้ถงกำาลังยิ้ม ทว่าในรอยยิ้มแฝงด้วยความ
เย็นชา ราวกับกำาลังประชด
หวยเจินทำาเป็นเหมือนไม่ได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ก่อนเอ่ยแผ่วเบาว่า
“วิญญาณของมนุษย์หลังแตกสลายแล้วจะยังคงอยู่ในโลกมนุษย์ บางที
บนร่างของผู้ใดผู้หนึ่งอาจมีวิญญาณส่วนหนึ่งของเขาแฝงอยู่”
“แต่ว่า...หากเขาไม่ได้วิญญาณแตกสลาย แต่กำาเนิดใหม่เป็นอีกคน
หนึ่ง จะมีความคล้ายคลึงกันได้อย่างไร”
หวยเจินตะลึง “ไม่ผิด ข้ากลับลืมจุดนี้ไป หากเป็นเช่นนี้ ที่คลับคล้าย
เขาย่อมไม่ใช่เขา ส่วนคนที่ไม่คล้ายเขา บางทีบนร่างอาจมีวิญญาณของเขา
แฝงอยู่ อีกทั้งวิญญาณลอยล่องในโลกมนุษย์นั้นไร้รูป บางทีอาจสลายอยู่
ในระหว่างภูผาธารา ผสมผสานอยู่ในกระแสธาร” ราวกับว่าเขาใจลอยไป
ครึ่งขณะก่อนเอ่ยว่า “คืนนี้เหมือนข้าพูดมากไปแล้ว ได้สนทนากับเจ้า
สำาราญใจเป็นอย่างยิ่ง เจ้าคงไม่ถือสาที่ข้ารบกวนกระมัง”
“ไหนเลยจะกล้ากล่าวเช่นนั้น”
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ขออำาลาตรงนี้” เขายืดตัวลุกขึ้นยืน คำานับ
ให้จี้ถงอย่างเชื ่องช้า สีหน้าท่าทางออกจะเตลิดตะลึงลานก่อนวางท่าสงบ
จากนั้นก็หมุนตัวแล้วจากไป จี้ถงคิดเรียกเขาไว้ ด้วยอยากถามว่าจะอธิบาย
ให้เฉินซินเด็กหนุ่มผู้นั้นฟังอย่างไร กลับเห็นเขาเดินไปได้เพียงสิบกว่าก้าว
เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง
- 35 -