ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

“อาบนำ้ำเย็นสักหน่อยก็ได้ ไยต้องใช้ยาแก้ ทางนั้นมีถำ้ำภูผา ด้าน
ข้างมีลำาธารเล็กสายหนึ่ง เจินเหรินไม่จำาเป็นต้องพักผ่อน ข้าปุถุชนธรรมดา
กลับต้องพักผ่อน”
เฉินซินกระตุกแขนเสื้อของเขา พลันถามเสียงเบาว่า “อาจารย์อา
เหตุใดท่านไร้มารยาทต่อเจินเหรินเยี่ยงนี้”
จี้ถงยิ้มขื่นส่ายหน้า แต่กลับไม่เอ่ยอะไรให้มากความ เขามีอคติต่อ
หวยเจินอย่างแท้จริง ทว่าความคิดจิตใจของเฉินซินเขาก็เข้าใจ หากหวย
เจินรับเฉินซินเป็นศิษย์ เขาที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็จะกลายเป็นคนนอกไปเสียแล้ว
ดังนั้น หากคืนนี้เขาจากสองคนนั้นแล้วกลับไปยังยอดภูลั่วเสีย สำานักชิง
ซิวอู๋ซินย่อมแน่รู้ว่าเฉินซินต้องการเปลี่ยนไปอยู่สำานักอื่น ถึงตอนนั้นหาก
เฉินซินไม่ผ่านการทดสอบของหวยเจิน ไม่อาจกราบไหว้หวยเจินเป็น
อาจารย์ได้ ต่อไปเฉินซินย่อมไร้ที่ยืนในสำานักชิงซิวอู๋ซิน
อันที่จริงจี้ถงรู้สึกว่าหวยเจินไม่จำาเป็นต้องพิจารณาอื่นใดอีก ความ
คิดจิตใจของทั้งคู่ต่างลุ่มลึก เฉินซินเป็นลูกศิษย์ของเขาเหมาะสมไม่มีสิ่งใด
เกินแล้ว
เฉินซินราวกับรู้ว่าจะกราบไหว้หวยเจินเป็นอาจารย์ได้หรือไม่นั้น
สำาคัญอยู่ที่คืนนี้ จึงดูแลทั้งสองคนอย่างละเอียดรอบคอบ เก็บฟืนก่อไฟ ทั้ง
ยังจับปลาหลายตัว ย่างเสียจนเหลืองกรอบหอมหวน ทำาให้ผู้คนนิ้วสั่นเทิ้ม
นำ้ำลายสอ
หวยเจินนั่งขัดสมาธิบำาเพ็ญอยู่ภายในถำ้ำ จี้ถงถอดเสื้อผ้าอาภรณ์วาง
ไว้ริมธาร ทั้งร่างแช่อยู่ในนำ้ำเย็น ความเจ็บแปลบบนน่องเสียดแทงทะลวง
หัวใจ โลหิตไหลซึมซ่านออกจากผ้าพันแผล
คาดไม่ถึงว่าไป๋จวินเซี่ยน ราชันจิ้งจอกเก้าหางในตอนนั้นจะหลบเร้น
เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง
- 29 -