ทดลองอ่าน "เร้นใจใต้เงาจันทร์"

ไม่อาจจะเป่าให้จบได้
จี้ถงฟังเสียงขลุ่ยที่ชวนให้รู้สึกว้าวุ่นอึดอัดใจจึงขึ้นจากนำ้ำ เขารีบสวม
เสื้อผ้า แม้เป็นราตรีในฤดูร้อนอบอ้าว แต่บัดนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน พอขึ้นฝั่ง
แล้วกลับรู้สึกหนาวเหน็บจับใจ เขาหนาวจนริมฝีปากขาวซีด รีบกระชับ
เสื้อผ้าให้แน่นแล้วนั่งลงข้างกองไฟ
ปลาย่างได้กำาลังดี เหลืองกรอบทว่าไม่ไหม้ หอมสดรสชาติโอชา
จี้ถงกินอย่างเชื่องช้า ฟากหวยเจินวางขลุ่ยลงนานแล้วจ้องมองเปลวเพลิง
เต้นเร่าอย่างเพลิดเพลิน
“นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้ากินเสร็จก็นอนพักเสีย ข้าชินต่อการค้างแรม
กลางแจ้ง มักไม่หลับในยามคำ่ำคืน คืนนี้ข้าอยู่เฝ้ายามให้เอง” เสียงของ
หวยเจินช่างอบอุ่นอย่างยิ่ง
จี้ถงเงยหน้าสบสายตาเขา “เจินเหรินล่วงถึงขั้นผจญเคราะห์กรรม
แต่หาใช่ไม่ต้องพักผ่อนนอนหลับโดยสิ้นเชิง พักผ่อนสักเล็กน้อย ดีต่อการ
รับมือเคราะห์สวรรค์ คืนนี้ข้าเองคงนอนไม่หลับ คิดเฝ้ายามให้อยู่พอดี”
หากฝันร้ายต่อหน้าเขา ไม่รู้จะแสดงกิริยาเยี่ยงไร สู้ไม่นอนจะดี
กว่า...
หวยเจินเพียงแต่ยิ้มบาง เอ่ยเปลี่ยนประเด็นว่า “ร่างแห่งพรหมจรรย์
นั้นสำาคัญต่อผู้คนในสำานักชิงซิวอู๋ซินยิ่ง ข้าเห็นว่าแม้สุขภาพของเจ้าไม่ดีนัก
ทว่าพลังหยางดั้งเดิมยังไม่ทลาย ฝึกบำาเพ็ญตบะต่อไปในภายภาคหน้าอาจ
มีโอกาสสำาเร็จได้ วันนี้เหตุใดจึงเดิมพันสูงกับเหยียนฉิงหลันเยี่ยงนั้น”
วันนี้ได้พบกันอีกคราภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น คนผู้นี้ย่อมดูแคลน
เขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเป็นแน่ บัดนี้ กลับถามอย่างไม่รู้สึกรู้สา เป็น
เพราะอำาพรางได้อย่างดีเท่านั้นกระมัง
เยว่ เพ่ย หวน : เขียน / แปล : หลงหยาง
- 31 -