Öteki -

ir şeye rastlayamayınca, bu konuda pek fazla ısrarcı
olamamıştım. Sanıyorum bu alışkanlığımı da bu yüzden
yitirdim.
Bir süre sonra bakışlarımı üzerinde hissettiğini hatırlıyorum.
O iskele tarafında, arkası bana dönük şekilde
ayakta duruyor, ben kıç tarafında, iskeleyi gören camdan
ona doğru bakıyordum. Aniden döndü, biraz etrafına
bakındı. Bir an göz göze geldik. O an kafamda
çakan şimşekleri size anlatamam. Sanki yer gök her yer
zifiri karanlığa bürünmüş, gök yüzünden yalız ikimizin
üzerine doğru iki büyük projeksiyon ışığı yakılmıştı.
İnanın, zaten artık yavaş yavaş teklemeye başlamış olan
kalbimin, bu kez beni yarı yolda bırakacağını zannettim.
O’ydu. Gençliğimi uğrunda seve seve heba etmeye
hazır olduğum kadın, hayatımın en güzel yıllarında yediğim
vurgunun sahibi, belki de ömrümün geri kalanını
yalnız geçirmemin tek ve daimi müsebbibi, Şahika.
Çok kısa bir an göz göze gelmemize rağmen O da beni
tanımıştı. Beni fark ettiğini, adeta kaçarcasına topuklarını
zemine vura vura baş tarafına doğru yürümesinden
anladım. O iç gıcıklayan yürüyüşü hala değişmemişti.
Gençliğimde o kadar çok seyrettim ki o adımları. Toyluk
zamanları işte. Ama belli ki ikimizde eski cesaretimizi
çoktan yitirmiştik.
Sigaramdan derin bir nefes aldım. Peşinden ilk adımı
attığımda; sanki bir harayı ateşe vermişler de bütün
atlar korkudan tepişmeye başlamış gibi bir telaş sardı
bedenimi. Sanıyorum bütün ömrümce yürüdüğüm
yollar, beni o birkaç metre kadar yormamıştır. Önce
gözden kaybolmasını bekledim. Sonra da adımlarımın
hızlanmasını önlemeye çalışa çalışa peşinden yürüdüm.
Yürürken, bir taraftan kalbimin gürültüsünü
bastırmaya çalışıyor, bir taraftan da zihnimin bütün
atlarını koşmuş olağanca hızıyla O’nu gördüğümde ne
diyeceğimi hesap etmeye çalışıyordum. Omuzluk tarafından
köşeyi döndüm. Bir banka oturmuş, İstanbul’un
siluetini karşısına almış, her zaman yaptığı gibi dizlerini
iki yana sallayarak sigara içiyordu. Teklifsiz yanına
oturdum. Dönüp yüzüme bile bakmadı. Dayanamadım,
konuşmaya başladım. “Niye kaçtın beni görünce?” Yine
yüzünü dönmeden cevap verdi. “Kaç yıl oldu, on beş
mi? Ne yapacağını bilemiyor ki insan.” Çok gergindim.
Elim ayağım tir tir titriyor, kelimeler ağzımda birbirine
giriyor, bir türlü söylemek istediklerimi bir araya getirip
yüksek sesle ifade edemiyordum. Güç bela “haklısın”
diyebildim. Birden hiç beklemediğim kadar samimi
bir ses tonuyla “yaşlanmışsın” dedi. “Yaşlandım Şahika”
diye cevap verdim. Bu defa uzun süre hiçbir şey söylemedi.
İnsan böyle zamanlarda fazladan bir söz söylemek
ister, sessizliği bozacak bir şeyler arar ve bulduğunu
zannettiğinde de her şey çok daha berbat bir hâl
alıverir. Ve biz insanoğlunun bu kadim laneti yine devreye
girmiş, bir anda “Benim için hiçbir şey çok kolay
olmadı, hatırlarsın.” deyivermiştim. Neredeyse cümlemin
ardından hiç boşluk bırakmadan sakince, “çekip
gitmek dışında” dedi. Sesimi çıkaramadım. Büyülenmiş
gibiydim. İnsanın dokunma arzusunun bu kadar güçlü
olabileceğini daha önce hiç tecrübe etmemiştim. Elimi
saçlarına götürdüm. Engel olmadı. Ortamı normalleştirmek
isteyip alelade bir tavırla “nereye gidiyorsun?”
diye sordum. “Kızımı görmeye gidiyorum. Ayda bir iki
sefer giderim böyle.” dedi. Sorgulayan bakışlarımı görünce
devam etti “Aldattı beni. Hem de birkaç defa.”
Konuşmamızın başından beri ilk kez tam manasıyla
yüzünü bana dönmüştü. Yıllarca hülyalarımda görmeye
devam ettiğim bu ak benizli güzel kadının bakışlarında
artık sadece umutsuzluk vardı. “
Yenikapı’ya yaklaşmaya başladığımızda cebimden sarı
bir kâğıt parçası çıkardım. Üzerine telefon numaramı
adresimi yazdım. Kâğıdı paltosunun cebine sıkıştırıp,
“Mutlaka ara beni” dedim, “Mutlaka.” “Ben eşyalarımı
alayım” diyerek doğruldu. “Burada bekliyorum” dedim.
Gitti. İskeleye yanaşana kadar bir süre bekledim.
Gelmeyince telaş ettim. Aşağı inip pruvaya doğru yürüdüm.
Orada da yoktu. Kalabalığın arasında ne kadar
aradımsa da göremedim. Feribot boşalana kadar bakabildiğim
bütün araçların, yolcu otobüslerinin içine
baktım. Yoktu. Kimse kalmayınca tayfalardan biri “hadi
abicim hadi” diyerek beni itelemeye başladı. Bir adımımı
iskeleye attım. Çocukluğumdan beri vapurdan inerken
gözlerim, gayrı ihtiyari iskeleyle vapurun arasında
kalan o boşluğa takılırdı. Yine öyle oldu. Başımı aşağı
doğru eğdim. Sarı bir kâğıt parçası köpüklerin arasında
kaybolmak üzereydi. Birkaç adım daha attım. Cebimden
ezilmiş paketi çıkarıp bir sigara daha yaktım. “Deniz
üstü köpürür, hey cânım rinna nay rinna rinna nay.”
7