Öteki -

***
Yedi yıl daha birlikteydik artık. Sadece Çayko’yla değil,
bizim ilkokul sınıfının neredeyse tümüyle bir arada ve
iyiydik. Ayrı ayrı sınıflara düşsek de bir aradaydık.
İlkokul zamanı sınıfta altına yapan arkadaşımın, ilk
ergenlik sivilcesini de gördüm orada. Ne büyük şans…
Her neyse uzatmayalım, orta son muydu neydi? Kendimizi
futbola vermiştik. Çayko hâla sessizdi, o yoktu
futbol işinde. Sadece ev okul arasında mekik dokumaktan
başka bir şey yapmıyordu. Her şeyden biraz
daha eksikti. Gerekmedikçe konuşmuyor, yaptığımız
şeylere katılma cesareti gösteremiyordu belli ki. Sessizdi
evet ve ben nedense bu sessizlikten haz alan bir
başka ruh hastasıydım sanırım. Bazen uzaktan izliyordum.
Öylece susuyordu. Bekliyordu.
Liseye geçtiğimiz zamanlar bir gün, yani sanırım müdür
başyardımcısı Ömer’in okul bahçesine hepimizi
toplayıp okul aile birliği başkanıyla konuşma yaptığı
ve spor salonunun duvarına Atatürk’ün sigara içerken
çekilmiş bilindik fotoğrafını çizdireceklerini anlattığı
gün, Çayko hemen arkamda duruyordu. Müdür
yardımcısı Ömer, konuşmasını sonlandırırken sınıf
takımlarından yeni bir okul takımı oluşturacaklarını,
bunun için seçmelerin yakın zamanda başlayacağını,
başvurmak isteyenlerin sınıf takımı kaptanlarına
isimlerini bildirmelerini, kaptanların da bu isimleri
mutemet Hüseyin’e teslim etmeleri gerektiğini söyledi.
Birincisi mutemetle futbol takımının ne ilgisi var?
İkincisi spor salonunun duvarında sigaralı resmin işi
ne?
Çayko uzun yıllar sonra ilk kez cesurca kolumdan tuttu.
“Beni de alsanıza lan” dedi.
“Nereye?” dedim.
“Takıma…” dedi.
Gülümsedim. “Tamam” dedim “Tamam alacağım…”
Hayat Alman kale maçlara benzemiyor. Öyle kolay
olmuyor yani hiçbir şey. Öyle yakından gol atamıyorsun
mesela. Öyle kolay paslaşamıyorsun. Öyle kolay
sevinemiyorsun yani. Öyle kolay yenemiyorsun. Bir
acı uzaktan bir degaj yapıyor. Kimin önüne düşerse
düşüyor işte.
Yıllar sonra ilk kez Çayko hayata bağlanmaya çalışıyordu.
Ve aslında ben ne yapacağımı bilmiyordum.
Boynuzunu boya kovasına sokmuş bir gergedan kadar
tuhaftım artık.
***
İlk zamanlar her şey iyiydi. Okul takımı için birçok sınıftan
oyuncu toplanmıştı. Burak ayağının dışını çok
güzel kullanıyor, Bekir uzaktan sert şutlarıyla ün salıyordu.
Utku’nun hızına kimse yetişemiyor, Kemal’in
defansından kimse geçemiyordu. Genellikle kızlar
beğensin diye oynuyorlardı. Her biri sevgililer edinmişlerdi.
Yakışıklı heriflerdi. Şehirde düzenlenen turnuvalarda
birer birer başarı kazanılıyordu.
Biz mi? Bizi yedek yaptı bedenci. Adi herif. Uzun uzun
bekledik. Hadi beni geç, bu Çayko nasıl oynar biliyor
musun sayın okuyucu? Brezilyalı dersin. Sanki Barcelona’nın
alt yapısında yetiştiğini düşünürsün. Ben de
bunu o sıralar öğrendim. Oynatmadı puşt herif Çayko’yu...
As kadronun çoğu bizden daha üst sınıflardandı. Bizden
büyüklerdi, dövemezdik. Bu yüzden bekliyorduk
belki de. Bekliyorduk evet ama orada beklemek bile
iyi gelmişti Çayko’ya. Kramponunu, çantasını falan
okul aile birliği başkanı tedarik etmişti. Onları alırken
ne çok utandığını hatırlıyorum Çayko’nun. Bir kenarda
oturuyorduk belki ama, bir gün nasılsa oynarım
hayali ona iyi geliyordu. En saçma umut da tıpkı en
kötüleri gibi umutsuz olmaktan iyiydi...
Güzel çalımları vardı, güzel şutları… Ona Hagi diyorduk.
Yedek kulübesinde bekleyen Hagi… Ben Beşiktaş’lıydım
belki ama, Sezar’ın hakkı Sezar’a, Hagi’ninki
Hagi’ye… Hatta o denli iyi çalımları vardı ki, tüm
yaşadıklarına gösterdiği sabır, neresinden bakarsanız
bakın, muhteşem bir çalım…
Sonra bir gün, bir antrenmanda Çayko dizliklerini çıkardı.
Yere fırlattı. Okula doğru yürümeye başladı. Peşinden
koştum. “Ne yapıyorsun lan, nereye?” dedim.
Arkasından dolanıp önüne geçtim. Yürümeye devam
ediyorduk. Kafasını kaldırdı “Aylardır yedek kulübesindeyim
ama almıyor, almayacakmış da…” dedi.
“Yok lan” dedim. “Olur mu öyle şey? Niye almasın
hoca seni, bak ben de yanındayım. Ben de yedeğim
ya sonuçta. Misal Roberto Carlos’u düşün, şimdi Real
Madrid’de harikalar yaratıyor ama bakma sen, o adam
da yıllarca yedekti.”
“Saçmalama lan…” dedi “Yok oğlum, benim öyle bir
şansım yok, kulübede çürüyeceğim…”
“Oğlum nasıl insansın ya?” dedim “Bir sabret…”
Öylece sustu. Bekledi.
“Ya yürü git işine lan…” dedi “Sen sabret…”
Formasını çıkarıp elime tutuşturdu, yırtık atletini
gere gere yürüdü. Formanın arkasındaki sponsor ismiyle
öylece kalakaldım, okul aile birliği başkanının
sahibi olduğu oto galerisinin adı yazıyordu: Katmercioğlu
Otomotiv.
***
Sonradan sonraya takım darmaduman olmaya başladı.
Ve fark ettim ki, takımdaki as oyuncuların tamamı
müdürün ve baş yardımcısının eliyle belirleniyordu.
Daha çok okula yardımda bulunan ailelerin çocukları
takımda as oyuncuydu. Olmayacaktı da. İlk günlerde
havalı havalı oynayan bu kadro, sonradan turnuva
işleri büyüyünce her şeyi berbat etmişti. Hatta Gazi
Lisesi’ne on dörde bir yenilmişliğimiz var inanır mısınız?
O bir golü de nasıl attılar, açıkçası ben de bilmiyorum,
yedek kulübesinde pet şişeme bakıyordum
o sıra.
***
49