Öteki -

[Quo fata ferunt / Kader nereye götürürse]
Bu onun hikâyesi. Bir hiçken hiç doğanın, yoktan yok
olanın hikâyesi. Fotoğraflarda parmak ardında kalmış
adamların, aynı akvaryumda diğerince parçalanmış
balıkların, kitap aralarında unutulmuş uzak ülke
kartlarının, naif kokusu çoktan gitmiş yazık-atılası
denizel kabukların, balkon köşelerinde el değmemiş
karıncaların ve hatırlaması zor öğretisi imkânsız düş
kırıklarının hikâyesi. Bu, Çayko’nun hikâyesi. Bu bizim
hikayemiz.
O yıl Ocak ayı, altı ay falan sürmüştü sanırım. Sıcak ve
kuru bir yazdan sonra gelen, anlamsız endamsız hatta
belki de lüzumsuz tuhaf bir kış. Sizce de hiç gerek yok
muydu o denli çok soğuğa?
Okulun aşağısında kalan futbol sahası tek kelimeyle
buz tutmuştu. Şehrin ileri gelen okullarından biriyle
yapılacak bir çeşit unvan maçı haftalardır erteleniyordu.
Okul müdürü göbeğinden arta kalan boşluğa
yanlış iliklediği ceketini saçarak, soğuk diye içeride,
spor salonunda düzenlenen o son bayrak töreninde
okulu bin beş yüzüncü kez boyatmak için velilerimizden
beş milyon Türk lirası istediğini haykırıyordu.
Eski parayla tabii. O gün dışarıda donuyorduk. Çarşamba
Çarşamba bu neyin töreniydi? Buz tutmuş arkadaşlıkların,
kaybolmuş kutup ayılarının mı?
Sonra bir helikopter sesi duyuldu. Sahanın hemen
diğer yanındaydık. Ortalık beyaza bulandı. Pervane
gürültülerinin kulakları sağır eder noktaya gelişi
ile sahayı kaplayan karın havaya saçılması aynı anda
olmuştu. Delirmiş gibi bağıran makine tüm bu hengâmeyle
zemine oturdu. Önce kapıdan bir el uzandı.
İki subay indi. Sonra, buradan buraya rütbeleri olan
başka bir adam… Kallavi bir duruşu vardı. Anladım.
9-E’deki şu Adanalı artistin babası. Onur’muydu neydi?
Ha işte onun babası. Kolordu komutanı. Helikopterle
oğlunun durumunu sormaya gelmiş. Havalıdır
böyle şeyler bilirsiniz. İnanın benim de helikopterim
olsa, bizzat oğlumun durumunu sormaya onunla giderim.
“Hoca hanım” derim “bizim oğlan nasıl?” derim
“emeklerimizin” derim “karşılığını” derim “alabilecek
miyiz?” derim “bu helikopterin” derim “yakıtı
şusu busu kolay mı bulunuyor sanıyorsunuz?” derim
“bakın” derim “atlayıp geldim” derim “onca işin gücün
arasında” derim “siz bu çocuğun matematiğini
beş düşürün” derim “böylece” derim “vatanımız size
minnettar kalacaktır” derim.
Müdür ceketini ilikledi. Hatta o kadar çok ilikledi ki,
ceket bir anda bebek kundağına, deli gömleğine dönüştü.
Kafası ufacık kaldı adamın.
“Opel Astra’ya binen adamın haline bak.” dedim Çayko’ya
dönüp “Çekmecesinde üçü bir arada tutan, odasına
klozet yaptırmış adamın düşüşüne bak…”
Gülüştük. Helikopter pilotunun motoru stop ettirmeye
niyeti yoktu. Kulak zarlarımız hem o keskin ayaza
hem de bu gürültüye dayanamayacaktı. Biraz geriye
çekildik. Müdür mikrofona üfledi. “Ses” dedi “Deneme”
dedi. Okul mutemetine dönüp uzaktan “Çekiyor
değil mi buradan Hüseyin?” dedi.
“Evet, çekiyor şerefsizin çocuğu.” dedim kısık sesle.
Zaten mutemet Hüseyin de müdüre dönüp ufak bir
kafa hareketiyle bizzat bu cümlemi onayladı.
Müdür önce kolordu komutanını yağlayıp balladı.
Sonra uzun uzun okulumuza yapılan yardımlardan
ama o kentin o zamanki tek Anadolu Lisesi olarak çok
daha iyi yerlere gelebilmemiz için yapılması gereken
yatırımların ne çok olduğundan filan bahsetti.
“Vectra alacak pezevenk” dedim “Bak gör!”
“Oğlum bir dur lan sen de!” dedi Çayko “Güldürme.
Ömer bakıyor…”
Ömer kim mi? O da müdür baş yardımcısı. Müdürümüzün
gerçekten yardımcısıydı. Bence “baş”takısı
tam da buradan geliyordu. Çünkü ikisi bir arada bir
adam etmezdi, kafayı birlikte kullanıyorlardı. Resmen
müdürün mikro hali gibi, çırağı gibi bir şeydi adam.
Eğer yerküre üzerinde bizim müdür kadar yavşak bir
adam varsa, o da bu paragrafta bahsi geçen baş yardımcısı
olmalıydı. Milli Eğitim Bakanlığı set halinde
atamıştı sanırım bunları. Ya da ne bileyim, yabancı
polisiye dizilerdeki gibi ortak falandı bunlar. Birlikte
aynı ekipte görevlendiriliyorlar, operasyondan
operasyona birlikte koşuyorlar, velilerden beş milyon
toplayarak kendilerine emanet edilmiş bu körpe
ama seçkin zihinlere sonuna kadar sahip çıkıyorlardı.
Ömer, sonradan milletvekili eşi olmuş İngilizcecinin
bacaklarına alt kat merdivenlerinden uzun uzun bakmasa,
her şey çok daha iyi olabilirdi belki ama, aman
yahu, o kadar kusur okul müdüründe de var.
O saçma sapan konuşmayı “Ve çocuklar” diye sürdürdü
müdür. “Biliyorsunuz kış artık yerini bahara
bırakacak, diğer okullarla da görüştük, futbol turnuvalarına
sömestr tatilinden sonra kaldığımız yerden
devam ediyoruz.” dedi “İlk maçımız iki hafta sonra.
Umarım efsane takımımız yine harikalar yaratacak.
Ben evlatlarıma sonuna kadar güveniyorum. Hadi bakalım,
2003 yılı yine başarılarımızın yılı olsun…”
“Yemin ediyorum mal bu herif” dedim “Beş milyon
için düştüğü hale bak…”
***
Hayat Alman kale maçlara benzemiyor. Öyle kolay
olmuyor yani hiçbir şey. Öyle yakından gol atamıyorsun
mesela. Öyle kolay paslaşamıyorsun. Öyle kolay
sevinemiyorsun yani. Öyle kolay yenemiyorsun. Bir
acı uzaktan bir degaj yapıyor. Kimin önüne düşerse
düşüyor işte.
Çayko’yla ilkokulda tanıştık biz esasen. Evimizin hemen
karşısında başka bir okul olduğu halde, bizim
iki alt sokaktaki okula torpille morpille yazdırıldığım
gün görmüştüm onu. Müdür odasının kapısında. Annesinin
elini tutmuştu. Öylece susuyordu. İtiraz etmiyordu.
Ve bekliyordu. Mizacı bu. Onu tanıdım tanıyalı
öylece susuyor, itiraz etmiyor ve bekliyor.
O yıllarda Anadolu Lisesi sınavları ilkokul beşinci sınıfta
yapılırdı. Çok az seçenek vardı zaten. Bugünkü
gibi köşe başları Anadolu Liseleri’yle tutulmamıştı
47