Przeszłość i dziś

Historia święta. W świecie Biblii wszystko, co
człowiek czyni, odnosi się do Stwórcy. Tylko z tej
perspektywy ludzkie postępki mają jakiś sens.
Grzech pierworodny oznacza odejście od Boga,
zburzenie pierwotnego ładu stworzenia, w którym
człowiek miał zagwarantowaną rajską szczęśliwość.
Skruszeni grzesznicy, zaznawszy wielu niedoli,
wracają wciąż do Pana. Ten schemat grzechu,
upadku, pokuty i skruchy wielokrotnie pojawia się
w biblijnych opowieściach, które uczą, że chociaż
ludzie są podatni na zło, to jednak mogą przezwyciężyć
swoją słabość i dążyć do dobra. W tej drodze
wspiera ich Bóg – sprawiedliwy i groźny, lecz
także wybaczający. Każde wydarzenie jest w Biblii
fragmentem historii świętej, każda czynność dnia
codziennego zyskuje wymiar sakralny, uświęcony.
W Biblii historii świętej towarzyszą modlitwy.
Człowiek dziękuje Bogu za dar stworzenia, błaga
Go o pomoc, wyznaje przed Nim swoje winy. Te
modlitwy, z początku krótkie i proste, przybierają
z czasem wyrafinowaną formę poetycką. Dlatego
Biblia jest jednym z najważniejszych źródeł inspiracji
dla poetów religijnych różnych epok, także
współcześnie.
Mądrość biblijna. Biblijne opowieści dotyczą
przede wszystkim spraw podstawowych: jaki jest
sens naszego życia, dlaczego człowiek musi cierpieć,
czym jest miłość? Mądrość biblijna nie polega
na wiedzy czy też na znajomości praw rządzących
naturą (do ich poznania dążyli np. filozofowie greccy).
„Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem
u Boga” – powie św. Paweł (1 Kor 3,19), a według
Koheleta: „w wielkiej mądrości – wiele utrapienia,
a kto pomnaża wiedzę, pomnaża i cierpienie” (Koh
1,18). Prawdziwą mądrością jest zaufanie Bogu
i postępowanie zgodnie z Jego wolą.
Różne oblicza miłości. Człowiek powinien przede
wszystkim wierzyć w nieskończoną miłość
Stwórcy. Już w Starym Testamencie surowy i groźny
Pan dawał wielokrotnie jej dowody, wybaczając
ludziom winy i otaczając ich opieką. Miłości człowieka
do Boga powinna towarzyszyć miłość między
ludźmi, która odzwierciedla stosunek Stwórcy
do stworzenia. Kochając to, co stworzył Bóg, kochamy
przecież także Jego. Tę postawę streszcza
biblijne przykazanie: „Będziesz miłował bliźniego
jak siebie samego” (Kpł 19,18).
Księga Hioba (fragmenty)
[Próba Hioba]
Zamożność Hioba
Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob. Był to mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny
i unikający zła. Miał siedmiu synów i trzy córki. Majętność jego stanowiło
siedem tysięcy owiec, trzy tysiące wielbłądów, pięćset jarzm 1 wołów i pięćset oślic
oraz wielka liczba służby. Był najwybitniejszym człowiekiem spośród wszystkich
ludzi Wschodu. Synowie jego mieli zwyczaj udawania się na ucztę, którą każdy
z nich urządzał po kolei we własnym domu w dniu oznaczonym. Zapraszali też
swoje trzy siostry, by jadły i piły z nimi. Gdy mijał czas ucztowania, Hiob dbał
1
jarzmo – w znaczeniu podstawowym:
‘drewniana uprząż
zakładana zwierzętom roboczym’;
w dawnej polszczyźnie wyraz ten
znaczył też: ‘para zwierząt zaprzęganych
w jedną uprząż’.
99