OKONr3

święciła triumfy. Dziś widać zapaść. Rozwój
technologiczny i zanik uczuć metafizycznych. "Co
to będzie? Co to będzie"?
OKO: Jaka była pani pierwsza praca?
­Człowiek orkiestra w „Kinie pod
Baranami” (Rynek Główny 27). Kasjerka­bileterka,
koordynatorka przeglądów filmowych i spotkań z
twórcami, operator projektora taśmy filmowej.
Przygoda życia.
OKO: Trudno jest pogodzić pracę w szkole z
życiem prywatnym?
­Bardzo trudno. Spośród znajomych, to ja mam
największe deficyty czasu i snu. Nieustannie muszę
wybierać między powinnościami zawodowymi a
życiem osobistym, rodzinnym i towarzyskim. Marzy
mi się bezczas. Pod lipą. Pod błękitem nieba. Na
hamaku. Cisza i ja. Kufer pełen książek i filmów.
Lemoniada:).
OKO: Miała Pani kiedyś taką myśl, żeby
zrezygnować z pracy nauczyciela?
­Tak. Te myśli nachodzą. Gdy noce zarwane.
Gdy nie widać efektów pracy. Gdy słyszę, że
język polski jest zbędny, niepraktyczny. Cierpię
wtedy i wątpię. Ciało i duch umęczone.
Skrzydła podcięte. Myślę, wówczas, żeby to
ryzykowne hobby ­ powołanie zamienić na
firmę, instytucję, gdzie praca kończy się o16.00.
A wieczorem można poczytać książkę.
Obejrzeć film, a nawet serial :). Ostatecznie
jednak lubię swoją pracę. Wierzę, że rozmowy
o literaturze i języku mogą inspirować, skłaniać
do refleksji. Dostrzegam potrzebę wskrzeszenia
ducha humanistyki. Mam nadzieję, że
młodzieńcze ideały i ciekawość świata
odsłonią Wam drogi do rozwoju i spełnienia w
życiu :).
OKO: Dziękujemy za rozmowę, i życzymy
obejrzenia jeszcze wielu interesujacych i
inspirujacych filmów...
Fot. Sala nr 12 "Filmowa". Swój wystrój zawdzięcza opiece pani profesor Horosin­Klamry.
strona 15