POST SCRIPTUM - Wydanie świąteczne - Grudzień 2019

(…) mam ze swoimi książkami
tak, jak kobiety z dziećmi -
najpierw długa ciąża,
a potem poród,
Kiedyś wpisywano zawód do dowodu osobistego.
Co Ty miałbyś wpisane? Pisarz?
Chyba miałbym wymowną kreskę. Żeby nazwać
się pisarzem, trzeba chyba należeć
do jakiejś organizacji zrzeszającej literatów,
a ja nawet nie wiem, jak się ona nazywa.
Niektórzy autorzy, gdy zaczynają pisać
nową powieść, rozpisują wszystko na kartkach,
robią plan, a dopiero potem skrupulatnie
zapełniają strony tekstem. Inni piszą
chaotycznie, a później głowią się, żeby z tego
zrobić powieść. Zaliczam się do tej drugiej
grupy, a jak jest u Ciebie?
Zawsze się śmieję, że mam ze swoimi
książkami tak, jak kobiety z dziećmi – najpierw
długa ciąża, a potem poród, czasem
bardziej, a czasem mniej bolesny. Zbieranie
pomysłów, opracowanie fabuły, elementów
akcji, stworzenie postaci trwają
całymi tygodniami. Zapisuję wtedy miliony
karteczek, w których potem z reguły nie potrafię
się połapać. Kiedy uznam, że pora
przelać ten cały chaos na papier, zasiadam
do komputera i wtedy już nie ma przebacz
– piszę codziennie, choćby nawet kilka zdań.
Napisałeś książkę z Magdą Witkiewicz.
Prawdę mówiąc ja bym chyba nie potrafił
pracować z kimś do spółki. Pisanie to mój
świat, moja przestrzeń. Nie umiałbym ich z
kimś dzielić. Jak Tobie się to udało? Dzięki
wyjątkowości Magdy, czy po prostu
potrafisz wpuścić kogoś do swojego świata?
czasem
bardziej,
a czasem
mniej bolesny
Nie jestem egoistą i lubię się dzielić. Poza tym na etapie,
kiedy tworzyliśmy z Magdą Pudełko z marzeniami i Biuro M,
nasze światy miały zbiór wspólny. Na tyle duży, że dało się
z niego wykreować także ten powieściowy. Pisanie to
bardzo samotna robota – jesteś ty, komputer, w moim
przypadku też szklanka z mocną, czarną herbatą i mieszanka
orzechów, które ponoć dobrze wpływają na pracę mózgu.
I tyle. A kiedy piszesz z kimś, to masz wrażenie, że nawet
jeśli jest daleko, a w przypadku Magdy dzieliło nas pół
Polski, to i tak ci w jakiś magiczny sposób towarzyszy. Lubię
to uczucie i dlatego jestem otwarty na dalszą współpracę.
Czy zdarza Ci się być utożsamianym ze swoimi bohaterami?
Nie zaatakowała Cię na przykład jakaś starsza pani na
spotkaniu autorskim tekstem typu: „Wstydziłby się Pan.
Jak pan mógł porzucić tę dziewczynę?”
Nie pamiętam, żeby ktoś u mnie kogoś rzucał.
Moi bohaterowie raczej mordują i nie, raczej
nikt mnie nie podejrzewał o dokonanie jakiejś zbrodni.
Myślę, że to jest domena aktorów. To oni dają granym
przez siebie postaciom swoją twarz, głos, sylwetkę
i inne charakterystyczne cechy. A pisarze są na
szczęście ukryci za klawiaturą. Może to i lepiej? Rynek
pisarski w Polsce jest trudny. Wielu świetnych autorów
latami wysiaduje pod drzwiami wydawnictw.
wywiad z
Marzeniem Alka jest
objechać cały świat,
a na stare lata
zamieszkać na
jednej z wysp
Morza Śródziemnego.
A tam już tylko pisać, i
pisać, i pisać, i pisać…
Alkiem Rogozińskim
Twórca powieści kryminalnych i obyczajowych. W swoich powieściach
morduje zawsze z przymrużeniem oka i uśmiechem na twarzy. Zadebiutował
w marcu 2015 roku komedią kryminalną Ukochany z piekła
rodem, która zdobyła pierwsze miejsce na liście kryminalnych bestsellerów
księgarni Empik.com. Jednak prawdziwą popularność przyniosła mu komedia
sensacyjna Jak Cię zabić, kochanie?, nominowana przez portal Lubimy
Czytać w 2016 roku w plebiscycie Książka roku (kryminał, sensacja, thriller).
Rok później podobną nominację zdobyła powieść Do trzech razy śmierć.
Dwie jego książki - Lustereczko, powiedz przecie i Zbrodnia w wielkim mieście
– zdobyły pierwsze miejsca w plebiscycie internetowym Zbrodnia z
przymrużeniem oka, a w 2019 roku powieść Raz, dwa, trzy... giniesz ty!
doczekała się inscenizacji teatralnej. Nakład napisanych przez niego powieści
przekroczył już ćwierć miliona egzemplarzy.
30 31
POST SCRIPTUM
POST SCRIPTUM