POST SCRIPTUM - Wydanie świąteczne - Grudzień 2019

Po kilkutygodniowej, zawodowej
podróży, wszedł wreszcie do
mieszkania. Od kiedy pamięta, zawsze
zacinał się klucz drzwi od domofonu,
czasami wystarczało kilkanaście
sekund mocowania z zamkiem,
a niekiedy już był bliski kapitulacji
i miał ochotę zadzwonić do któregoś
z sąsiadów. Tym razem zastanawiał
się już nad tym od kiedy wysiadł
z pociągu. Niby nic, ale pogoda
była dosyć nieprzyjemna.
Zaczął padać pierwszy grudniowy
śnieg. Trochę przedwcześnie
i byłoby nawet uroczo, gdyby
nie przeraźliwie zimny i silny
wiatr. Dlatego kwestia zamka
wydawała się tak istotna i urosła
w głowie do niewyobrażalnego
problemu. Poszło jednak gładko,
za pierwszym przekręceniem.
Może wreszcie naprawili – pomyślał
wspinając się na czwarte piętro.
Jeszcze tylko drzwi do mieszkania i już
czuł się podobnie jak większość ludzi
na wczasach. Od zawsze lubił ten moment.
Zamykając drzwi, zostawiał za
nimi wszelkie sprawy. Wtedy opadała
adrenalina, przychodziła ulga i nieodparta
ochota nacieszenia własnym
azylem. Wprawdzie przyjechał tylko
na kilka dni, ale na początku nigdy
nie myśli się o tym, że pojutrze trzeba
będzie znowu przekręcić zamki z drugiej
strony na kolejne dwa, trzy tygodnie.
Jeszcze nie pora by o tym myśleć.
Zresztą za niecałe dwa tygodnie
znowu przyjedzie i akurat będą święta.
Pomieszka trochę dłużej. Może
jeden, może dwa dni dłużej. Zobaczymy,
nie wykluczone, że wytarguje
ze zlecającym cały tydzień. Wchodząc
do mieszkania, od lat powtarzał
wszystko – buty zaraz po wejściu,
wierzchnie ciuchy z rozmachem na
krzesło. Nieważne jak się ułożą, grunt
by nie spadły. Robił to w pośpiechu,
więc i tak lądowały na podłodze.
Zrobione po drodze szybkie zakupy
i korespondencję wyjętą ze skrzynki
wrzucał na blat kuchenny. Przechodził
do pokoju, siadał w wygodnym
fotelu, włączał kanał informacyjny
telewizji, od której przez ostatnie kilkanaście
dni był odcięty i czekał, aż
włączony po drodze czajnik zasygnalizuje
głośnym wrzeniem, że można
już zalewać kawę. Zwykłą tradycyjną
plujkę z fusami, za którą tęsknił
bardziej niż za żywymi obrazami
kanałów informacyjnych. W podróżach
skazany był na dworcowe automaty,
sieciowe kawiarnie z dobrym,
mocnym espresso i hotelowe zestawy,
gdzie też zwykle serwowano jakąś opcję
z ekspresu. Bardzo je lubił, lecz domowa
zalewajka zasypana fusami do
poziomu jednej czwartej kubka – czyli
dawny popularny “szatan”, była już
rytuałem powrotów i biła na głowę
najlepsze espresso świata. Oczywiście,
w jego subiektywnej skali. Jeśli
się tak zdarzało to po kilkunastu
dokładnie ten sam rytuał. Zrzucał dniach braku zleceń, ponownie tęs-
autor książki pt. “Z dna”.
34 35
POST SCRIPTUM
POST SCRIPTUM
knił za espresso, ale teraz, ten moment
należał do tej zwykłej “małej
czarnej”. Nawet jeśli wracał późno,
co wielokrotnie się zdarzało, to i tak
nie zmieniał kolejności. Zresztą organizm
tak przywykł do tego trunku,
że nie miał najmniejszych kłopotów,
by wypić ją tuż przed snem. Gorzej
byłoby, gdyby trafił w miejsce, gdzie
o poranku nie może tego zrobić. Tym
razem jednak nie włączył telewizora.
W ciszy czekał aż się zagotuje
woda. Kilka tygodni temu rozstał się
z Klaudyną. Do tej pory nie mógł się
pozbierać, nie mógł przestać myśleć,
czemu odeszła, czemu bez słowa. Po
prostu. Gdy wpadł poprzednim razem
– doskonale to pamięta, był szósty
grudnia – niezły “Mikołaj” - pomyślał
zdejmując ze ścian wszystkie jej
zdjęcia. Pięknie oprawione portrety,
z rożnych etapów ich pięcioletniego
związku. To było tak
trudne, jakby chował do grobu
kogoś najbliższego. Mimo,
że dwa lata wcześniej zrobił
kapitalny remont mieszkania,
z wymianą tynków i malowaniem
ścian, to pomimo świeżości
ściany, kontury po jej portretach
zostały. Przeraźliwie zabolały
swą pustką, w każdym
widział jej twarz i na każdym inną
minę; udawaną srogość, śmiech, usta
ułożone w pocałunek, gdy siedzi za
biurkiem w pracy, śpi wtulona w poduszkę,
czy to gdy pokazała mu język.
Nawet gdy jej nie ma, to jest – pomyślał
– trzeba będzie zamalować te
fragmenty, puste obrysy ramki bolały
bardziej, niż niedawne fotografie.
Obracał w palcach wyjętego z paczki
papierosa. Zapalniczka leżała tuż
przed nim, ale zapobiegliwy palacz,
ma porozkładane pudełka zapałek
po całym mieszkaniu. Kiedy to się
zaczęło? – pomyślał, kiedy zaczął
się upadek, czegoś tak pięknego?
Wzrok zatrzymał na leżących nieopodal
zapałkach. Kłóciliśmy się często,
ale to były spory personalne, nikt
nikomu niczego nie wytykał. Jeśli już
to eufemistycznie można to nazwać
zaciętą wymianą poglądów. Bardzo
to w niej cenił, dyskutowała na argumenty,
merytoryczne nie personalnie,
a spierali się o wszystko. Od
polityki do klimatu. Daleko im było
jednak do powszechnie rozumianych
sporów politycznych. Pasjonował ich
cały świat, wiec i polityka w kłótniach
była szersza niż granice kraju. Oczywiście
nie udało się uciec od kłótni
o ich własnej przeszłości. Marcin
nie był święty, mimo dobrego
wykształcenia, spędził jakiś czas w
więzieniu, popadł w nałogi, alkohol,
narkotyki. To ona wyciągnęła go
za uszy z tego bagna. Była z nim w
najtrudniejszych momentach. Może
to ją przerosło? Znowu poczuł ukłucie,
to czuły punkt – zabolała tęsknota.
Ta, którą tak wypierał. Akurat ten
mechanizm miał opanowany, jako
trzeźwy nałogowiec wiedział jak
wyrzucić z pamięci bolesne zdarzenia.
Jak “wymazać” z pamięci wszystko,
co niewygodne. Ale tego nie potrafił.
Wzrok zawiesił się na pudełku
zapałek. Zaczęło świtać mu w głowie.
Nie, ona nie przestała go kochać,
ale wiedziała, że z jego podejściem do
świata, nie mają przyszłości. Fakt, był
lekkoduchem i mimo, że już dawno
przekroczył czterdziestkę, to wciąż
chodził w krótkich spodenkach.
Nieodpowiedzialny, duży chłopiec.
Odchodziła powoli, dopiero teraz to
zauważył przyglądając się zapałkom.
Odbierała mu siebie, podobnie jak
wyciąga się je z pudełka. Z początku
nie widać, nikt nie jest w stanie
zorientować się, że kilku ubyło.
A to rzadsze spotkania, wizyty, telefony.
Potem w wirze pracy, któremu
oddał się całkowicie, zaprzepaścił
szansę. Nie zwracał uwagi, gdy zostało
ich już kilka na dnie. Zwalał to,
na obowiązki, zarówno swoje jak
i jej. Był pewien, że gdy skończy terminowy
projekt, to uda się wszystko
odbudować. Przecież to właśnie
dla niej podjął się tej pracy, chciał
już budować powoli zręby bytowej
pewności. Mieli swój święty rytuał.
Zawsze rano i wieczorem, tuż przed
snem,wysyłali sobie pewne symbole,
znaki wiadome tylko im. Pierwszy
oznaczał “miłego dnia kochany”
drugi “śpij dobrze”, każde zawierały
wyznanie. Wszystkie nadzieje prysły,
gdy wyjęła ostatnią zapałkę. Pewnego
wieczoru nie przyszła wiadomość,
nie było też rano. Następnego dnia
już wiedział, że to koniec…
To był bolesny moment, którego
nie dało się nie zauważyć, nie
dało zrzucić na karb pracy, zajęć
i jej zobowiązań. Spojrzał jeszcze na
ususzone róże wiszące wokół jednej
z lamp w rogu pokoju. Za każdym
razem, gdy przychodziła, witał ją
tymi kwiatami, zawsze w tym samym
kolorze. Nie zawsze mogła je jednak
zabrać, wtedy zostawały i je suszył
zdobiąc nimi jednocześnie lampkę.
Pięć lat wspólnego życia, równie
dziwnego, jak dziwny i niespotykany
był ten związek. Woda w czajniku
zaczynała coraz głośniej bulgotać,
znak, że zaraz się wyłączy i najwyższa
pora zalać kawę. Poszedł do kuchni
– sypiąc ją dostrzegł – w stercie
urzędowej korespondencji – tradycyjną
kopertę, inną od pozostałych.
Odstawił filiżankę, czajnik już się
wyłączył, czuł że to od niej. Po prostu
wiedział. Szybkim ruchem wyciągnął
ją spod pism urzędowych i tych z administracji.
Poznał jej charakter pisma.
Rozerwał w pośpiechu kopertę,
przeczytał i ogarnęła go radość. Były
tam tylko cztery słowa: “Czekaj na
mnie, wrócę”, a pod spodem dopisek:
“PS - Kocham Cię...” [PJ]
Piotr Jastrzębski