Slavoljub Gacović O POLITICI IDENTITETA NALNOG SAVETA

More documents

Recommendations

Info

142 <strong>Slavoljub</strong> <strong>Gacović</strong> identiteta i vernosti. Iz politiţkih, ekonomskih ili demografskih razloga, dabome, ovaj ili onaj od tih koncentriţnih krugova vernosti moţe u ma kojem datom trenutku zauzeti ţelni poloţaj; ali to samo potkrepljuje ʻinstrumentalistiţkeʼ argumente protiv iskonske prirode etniţkih zajednica i podvlaţi znaţaj menjanja njihovih granica.” MeŤutim, „mi ne smemo prenaglasiti promenljivost etniţkih granica ili fluidnost njihove kulturne sadrţine. Time bismo se lišili sredstava za objašnjavanje vaspostavljanja etniţkih veza i zajednica […] i njihove oţevidne trajnosti kraj svih promena granica i kulture u konkretnim sluţajevima. Time bismo ukinuli mogušnost konstituisanja identiteta koji nisu bili samo uzastopni prolazni trenuci u percepcijama, stavovima i sentimentima subjekata identifikacije.” 316 Dakle, „svaki realistiţan prikaz etniţkog identiteta i etnogeneze mora se, dakle, kloniti polarnih krajnosti primordijalistiţko-instrumentalistiţke debate i njenog bavljenja, s jedne strane, utvrŤenoššu kulturnih obrazaca u prirodi i, s druge, ʻstrateškomʼ manipulativnoššu etniţkih sentimenata i neprekidnom kulturnom plastiţnoššuˮ. 317 Naprotiv, trebalo bi samo da „predstavu o kolektivnom kulturnom identitetu rekonstruišemo s istorijskog, subjektivnog i simboliţkog stanovišta”, jer se „kolektivni kulturni identitet ne odnosi [...] na jednoobraznost elemenata tokom generacija, veš na osešanje kontinuiteta iz generacije u generaciju date kulturne populacione jedinice, na njihova zajedniţka sešanja o ranijim dogaŤajima i razdobljima u njenoj istoriji, kao i na predstave koje svaka generacija ima o kolektivnoj sudbini te populacione jedinice i njene kulture”. 318 Etnije se „konstituišu ne posredstvom fiziţkih linija loze, nego posredstvom osešanja kontinuiteta, zajedniţkog pamšenja i kolektivne sudbine, što še reši posredstvom linija kulturnog afiniteta otelotvorenih u osobenim mitovima, sešanjima, simbolima i vrednostima koje zadrţava data kulturna jedinica populacije”. 319 Zapravo, „etnije i nacije se, zbilja, istorijski i pojmovno preklapaju u znatnoj meri. Ipak, posredi su razliţiti pojmovi i istorijske formacije. Etniţkim zajednicama nedostaje nekoliko atributa nacije. 316 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 45. 317 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 46. 318 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 46. 319 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 52.
Od povlašenih Srba do vlaškog jezika, knj. 5-2 143 Ne moraju nastanjivati ʻsvojuʼ teritorijalnu domovinu. Kultura im ne mora biti javna ili zajedniţka svim pripadnicima. Ne moraju oţitovati, a ţesto i ne oţituju, zajedniţku podelu rada ili ekonomsko jedinstvo. A ne moraju posedovati ni zajedniţke zakonike sa zajedniţkim pravima i duţnostima za sve.” 320 Bilo kako bilo, ipak „etniţka osobenost ostaje sine qua non nacije, a to znaţi posedovanje zajedniţkih mitova o precima, zajedniţkih istorijskih sešanja, jedinstvenih kulturnih belega, i osešanja razliţitosti, ako ne izabranosti – što su sve elementi koji su u premoderno doba obeleţavali granice etniţkih zajednica. Moderna nacija ih mora saţuvati, u stvari gajiti, ukoliko ne ţeli da postane nevidljiva.” 321 Naime, „drevnost modernih nacija ispoljava se u još jednom vidu – njihovoj lokaciji. One su tamo gde jesu navodno zbog duge povezanosti s odreŤenim deonicama teritorije. ʻNacije imaju duboke korene.ʼ Ţak i ako koreni nisu baš tako duboki, na to se mora polagati pravo, ne prosto radi meŤunarodnog priznanja, veš u mnogo bitniju svrhu kolektivne unutrašnje bezbednosti i regeneracije.” 322 Uz nuţnu ogradu da je„veliko pitanje koliko baš traganje za modelima (nacije – S.G.) i naše predstave o (ne)adekvatnosti doprinose predmetu prouţavanja (nacionalnog identiteta – S. G.), a koliko rasvetljavanju intelektualnih i psiholoških pozicija i polazišta sâmih istraţivaţaˮ. 323 6.1.4. Slaba zastupljenost meĎuetničke komplementarizacije i njeno dovoĎenje do želje za promenom identiteta „Grupe koje sebe smatraju kulturno razliţitim moraju se meŤusobno koliko-toliko priznavati – u protivnom bi etniţki identitet bar jedne od strana nuţno bio zapostavljen, ako ne i ignorisan”, 324 što se sasvim jasno vidi na primeru rumunske nacionalne manjine sa prostora istoţne Srbije koja je ne samo zapostavljena i ignorisana veš i 320 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 68. 321 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 113. 322 Antoni D. Smit, Nacionalni identitet, 113114. 323 Aleksandar Boškoviš, Mit, politika, ideologija: Ogledi iz komparativne antropologije, Beograd, Institut društvenih nauka, 2006, 32. 324 Tomas Hilan Eriksen, Etnicitet i nacionalizam (s engleskog prevela Aleksandra Bajazetov-Vuţen), u: Biblioteka XX vek, knj. 143, Beograd, 2004, 55.
Page 1 and 2: 6. O POLITICI IDENTITETA SVIH SAZIV
Page 3 and 4: Od povlašenih Srba do vlaškog jez
Page 9: Od povlašenih Srba do vlaškog jez
Page 61 and 62:
Od povlašenih Srba do vlaškog jez
Page 63 and 64:
Page 65 and 66:
Page 67 and 68:
Page 69 and 70:
Page 71 and 72:
Page 73 and 74:
Page 75 and 76:
Page 77 and 78:
Page 79 and 80:
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
Page 115 and 116:
Page 117 and 118:
Page 119 and 120:
Page 121 and 122:
Page 123 and 124:
Page 125 and 126:
Page 127 and 128:
Page 129 and 130:
Page 131 and 132:
Page 133 and 134:
Page 135 and 136:
Page 137 and 138:
show all

Slavoljub Gacović O POLITICI IDENTITETA NALNOG SAVETA

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?