Hefte 23, side 843-900.pdf - Bedsted Sogns

Lich om æ hjørn gik Georg og spadsee,
Mastrup haj næe rend ham øve æ ænd´,
men det æ jo kun va der ka´ passee,
vi må jo haus å, te´ det brænd´.
Det æ it å forlang te´ di old sku´ kom´,
Mads Friis han gø-et no godt!
han boe jo da ligodt hel dæe om´,
te´ han nåj-et, det vå flot!
Kresten kom hjem fra æ mos´ ved den ti´,
- æ narre fik han it naue a´,
men det har jo nok it så møj å si´,
den jen gang blive han it maue a´,
Haise Enemark koflet den længst band han
haj,
han sku´ nemle føst te´ å ha sæ vasket,
han vå lich kommen kø-ern hjem fra æ staj,
å ved æ a-lajen vå han blevn lidt snasket.
I Hajses bil køe Peter Enemark hjem,
den skrallert jo længe, jo værre,
æ kuen, hun støj med æ dør å klem,
så han vå it læng om å blyv fæe.
Haise Enemark fik sin kuen lajt å,
og så ka I tro æ buldog den rænd´.
En stræch i æ luft, det vå olt va vi så,
så vå de olleree hen´ vå det brænd´.
Næstkommanderende Hans Jørgensen, en
mand med ro,
han ringet op te æ brandkaptajn:
“Træffe æ kaptajn Jensen, hallo, hallo,
hvor brænder det hen´?, er det hæe å æ egn?,
ska´ vi køe derhen?, ka´-et å betal sæ?,
æ tøs jo nå, vå gal´ ku det gå? -
Nå, men æ komme, det ska vi rigtenok nok
nå”.
Æ kaptajn han vå stras rede, å i stand,
ham sku´ di no se æ lidt ette,
han vidst inden æ ti´, te´ det vild´ gi´ brand,
- det æ nok om, te´ han it ha´ væt der.
Thomas Toft, han nåj it å kom med den blå,
endskønt han kom i en fart,
men Hans Jørgensen ku´ han rigtenok nok nå,
han vå nemle javn ve´ å start´.
Hans Bahnsen vå javn ve´ å babee den siest,
han fik kun den jen sie færre,
nå det brænde, så æ vi old jen vej vist,
det vå jo it å gøe, desværre.
Æ jak øve æ skulde´ å æ hjelm i æ hand,
å så gang i æ gakkelakker,
jo, nå vi kan kom a stej te´ brand,
så æ det skam it naue, der hakker.
Det blå lyn, det kom jo føst a stej,
det knef for dem å hold æ kaskette.
130
Det brænd´ der øve ved æ Arndrup smej,
så det vå it naue å tøv ette.
Æ motorsprøjt, den vå løffen tør,
ku´ den start, vå-et å ihvertfold det hele,
men fyld benzin å olt elaw en køe,
det æ no rigtenok it vid´re så reele.
Peter Petersen prøvt godt nok å-et,
han haj en dunk å held´ i a,
men nee i det lille hul kun han no it få-et,
det mest a-et gik ved æ si a,
Hajse Enemark kom lich ette den blå,
Hans Jørgensen, et styk æ bachette.
Ved æ Møl´bro ståj æ inspektør å så,
å tål´, old di gæw kadette.
Det vå i Marius Jensens cigar det brænd´,
Thomas Iversen gav ham en strål´,
æ dreng´ fik vand, dem der loj dæ å rend´,
å æ rest fik æ smej i sin kål.
Hellevad Brandværn di haj å høe,
om æ brand, dæ-øve ved æ smej.
Du store kineser, som de da køe,
di haj ondt ved å hold sæ å æ vej.
Om-sie blev den stoe brand da sløjt,
(den haj vel gavn ue med æ ti´ a sæ sjel).
Vi rullet æ slange, å pakket æ sprøjt,
- å så sku vi te´ naue di kåldt appel.
Så blev vi stilt op i et par raj så lång´,
å dæ-ette tål´ æ kaptajn vos.
Brandinspektør Petersen vil´ se vos old å jen
gång,
han haj nemle naue, han vil´ sej vos.
Æ kaptajn han trippet å vå nervøs,
han så såen æ lidt bedrøved,
det vå no helle it så sæe han gøs,
- det hæe haj vi alle fø´ prøvt.
Hellevad blev kommanderet: “Te´ højer ret”,
“se lige ud”, vå det næste de sku´gøe,
de klared det hele så knusende let,
- vi ande vå så sandle slemt ue å køe.
Dæ-ette kom æ tue så te´ vos,
vi ligned naue føst-daws-rekrutte,
det knef for hver enkelt å find´ sin bås,
det gik vist en to, tre minutte.
Æ kommando vå jo knap som den sku´ væe,
æ ue-førsel vå-et skam it, eheller.
Men med æ ti´ tænke æ nok, te´ vi fæ-et læe,
- ved en brand er det jo mest æ sprøjten, det
gælle.
Æ inspektør tael´ med en beroligende røst,