Vox Hieronymi

vox hieronymi
www.usgvox.nl
redactie@usgvox.nl
‘Atalanta’
door Lampomene| 5
Ik haat je. Dus ik blijf.
Meisjes zitten en liggen dromerig op zachte
matrassen, jongens leunen stoer tegen een
bouwsteiger aan. De openingsscène van
‘Atalanta’, het stuk van leerlingentoneelgroep
Lampomene dat vorige maand gedurende
drie avonden Theater Kikker liet
vollopen, lijkt de voorbode van een overzichtelijke
avond.
Nog geen minuut later vraagt het publiek
zich echter af wie wie is in een
spel met snelle monologen en gedeelde
identiteiten: een overtuigend en tekstvast
eerste hoogtepunt van dit stuk,
waarin verwarring een rode draad zal
blijken te zijn.
Want wie is Atalanta? We weten ongeveer
wie zij was: het onverslaanbaar geachte
meisje dat volgens haar vader en
volgens Jason een jongen had moeten
zijn en uit woede over het aan haar en
alle vrouwen aangedane onrecht alle
jongens eruit rende, maar dat uiteindelijk
zelf werd verslagen doordat ze
op het kritieke moment gevoelig bleek
voor wat de liefde haar te bieden had -
oogverblindende appels van Aphrodite,
haar voor de voeten gegooid door de
listige Hippomenes. Liefde overwint alles,
durf je dan te denken.
Dat laatste is vanavond niet anders,
maar de overwinning is eigenlijk al binnen
voordat die appels uit de hemel komen
vallen. De Atalanta van vanavond
verandert van puber, die haar lot verbonden
heeft aan de strijd tegen mannelijke
dominantie, in een adolescent
die de liefde tot haar hart toelaat - met
alle verwarring en verwachting die bij
die fase horen. Ze lijkt zich langzaam
gewonnen te geven op het moment dat
ze een echte kus krijgt - dus niet het
‘stereogapen’ waarover eerder smalend
wordt gesproken.
We zien haar als ze de wanhoop nabij
is: de mannen staan voor haar in de rij,
maar niemand heeft ooit van haar gewonnen
en zij heeft gezworen de verliezer
na de hardloopwedstrijd te doden.
Wanneer dan een jongen die haar weet
te raken zich aandient, hoopt ze enerzijds
dat hij zal afzien van een wedstrijd
die hij toch niet kan winnen. Anderzijds
heeft ze haar oude strijdlust nog
en wil ze, namens alle vrouwen, ook
deze trouwlustige jongeman zijn plaats
wijzen - al is dat dan ook zijn laatste
plaats…
Veel moois
Lampomene is dit jaar bescheidener
voor het voetlicht getreden: minder
acteurs en actrices, minder decorstukken
en een kleiner stuk - in elk geval
in vergelijking met vorig jaar: de zoektocht
naar de Heilige Graal die, geheel
in Monty-Pythonstijl, op het ritme van
burleske muziek en absurde grappen
voortdenderde en regelmatig een luide
lach bij het publiek losmaakte.
De nieuwe regisseuse Wendy Tollenaar
heeft met die bescheiden ambitie veel
moois losgemaakt in de jonge acteertalenten
van het USG. Er moet in verschillende
scènes echt geacteerd worden:
verliefdheid, twijfel, innerlijke tweestrijd,
hoop, verlegenheid en tederheid
zijn geen gevoelens die zich makkelijk
laten etaleren op de bühne. Dit kunnen
spelen, terwijl je er zelf volop mee bezig
moet zijn, is alleen al een knappe
prestatie.
De jongens en meisjes van Lampomene
blijken het te kunnen - soms nog met
net iets grotere gebaren en op net iets
hogere toon dan de situatie van hen
vraagt, maar veel vaker met lef, ingetogenheid
en een gevoel voor timing die
bewondering afdwingen. De techniek
is bijna vlekkeloos en de lach, die ook
deze avond niet achterwege blijft, komt
op de juiste momenten: het was een
goed publiek, verzekeren Emilie en Patrick
later. Ze kregen het publiek dat ze
verdienen!
[Kenneth Gabreëls]