Rancangan Fizikal Negara Ke-2

Rancangan Fizikal Negara Ke-2
pertanian utama. Reka bentuk, khususnya bangunan dan tempat letak kereta bertingkat,
perlu dibangunkan dengan menggunakan tanah dan sumber secara efisien. Konsep
bandar padat diperlukan untuk penyediaan sistem pengangkutan awam yang efisien
kerana kebolehlaksanaan rangkaian sistem tersebut bergantung kepada keperluan
kepadatan minima bagi sesebuah bandar. Kos untuk penyediaan dan penyelenggaraan
perkhidmatan seperti air, pembetungan, elektrik dan perkhidmatan telefon bagi setiap
unit kediaman dalam kawasan kejiranan padat adalah lebih rendah berbanding dengan
kawasan kejiranan yang berselerak. Oleh kerana, komuniti lebih arif mengenai keperluan
mereka, adalah penting untuk mengadakan penyertaan komuniti dari sektor awam dan
swasta dalam proses perancangan.
Komponen utama dalam bandar padat adalah integrasi kegunaan tanah bercampur ke
dalam komuniti, terutamanya di pusat bandar, berdasarkan kepada pendekatan
pengezonan kegunaan tanah mengikut kesan pencemaran. Kedudukan kegunaan
bercampur (contohnya perumahan, perniagaan dan perkhidmatan) yang berdekatan
antara satu sama lain, menggalakkan keberkesanan rangkaian fungsi dan menawarkan
alternatif lain kepada penggunaan kereta, seperti berjalan kaki dan berbasikal, justeru
membantu mengurangkan kesan rumah hijau. Kegunaan tanah bercampur akan
menjanakan critical mass penduduk dan asas perdagangan yang besar untuk
menyokong sistem pengangkutan awam yang berdaya maju. Ia juga akan
mempertingkatkan keceriaan, keselamatan dan kehidupan sesebuah kawasan
terutamanya pusat bandar dan pusat kejiranan, dengan meningkatkan bilangan
penduduk di atas jalanan, kawasan membeli-belah dan reruang awam, dan seterusnya
mempertingkatkan aktiviti ekonomi di pusat komersial dan merancakkan semula
kehidupan komuniti.
Pusat conurbation telah mengalami penurunan bilangan penduduk kepada kawasan
pinggiran bandar dan bandar satelit dalam dekad yang lepas. Faktor utama yang
menyebabkan perpindahan penduduk keluar dari pusat bandaraya utama adalah
peningkatan kos perumahan, di mana kos kehidupan dalam bandar telah melebihi
keupayaan golongan berpendapatan rendah dan sederhana. Hanya perumahan yang
mendapat subsidi iaitu dalam bentuk rumah kos rendah dapat mengekalkan sebahagian
golongan berpendapatan rendah di pusat bandar. Namun demikian, perumahan kos
rendah ini ditawarkan kepada golongan miskin bandar sahaja dan tidak kepada golongan
berpendapatan sederhana dan sederhana rendah. Keadaan ini mewujudkan suasana di
mana pusat bandar hanya didiami oleh golongan terkaya dan termiskin. Keadaan ini
tidak mengambarkan kepelbagaian sosial yang dihasratkan di pusat-pusat bandaraya.
Bagi menangani sindrom perumahan golongan berpendapatan sederhana dan
sederhana rendah, maka perumahan mampu milik yang mencukupi dari segi saiz, jenis
dan pemilikan, perlu disediakan di bandar-bandar mengikut keperluan penduduk
tempatan. Kehidupan bandar, terutamanya dalam inovasi bangunan bertingkat, akan
digalakkan; dan lebih banyak rumah mampu milik akan dibina di semua kawasan
pembangunan perumahan baru, terutamanya di tapak brownfield, dengan
mempercepatkan kebenaran merancang dan penyediaan insentif, seperti pembangunan
bercampur dan kepadatan tinggi. Dengan ini, bilangan penduduk yang tinggal di bandar
5-39