Zêdetir bixwîne[PDF]... - Sadık Yalsızuçanlar

ku wefat kir da, di odekê da diman. Wê wextê min şivantî dikir. Evîndarê Sinemê bûm.Dotmama min bû. Di erdhejê da ê bi du can bû. Mala me ji keviran bû. Min nikaribû wê di binkevirê mezin û giran da derxînim.’ Xema ku di sînga min da kom bibû, min bi bêhneka kurderxiste derva. Bêdengîya bîstekî şunda min lê pirsî ‘we çi ma terka gund kir?’ got ‘ji wêşunda wira min ra teng hat.’ Min got ‘welatê te bûye ew.’ Got ‘erê, heval welatên hevin.Hevdu hezkirina wan jî wekî welat hezkirin e. Ku ew çû, min xwe bê welat hes kir.’ Dîsa bêdengîyek bû. Bi xwe ra, ‘qasî wê nikare têgihîşte dilşahîya me ê biçuk e.’min got. Eznedibihîstim. Li nîgarê dinêrî. Çavên xwe kelegirî bibûn. Her ku li wê dinêrî divê ku xwedidît. Evîna ku hemberî wê hes dikir belkî jî ezîtîya ku hemberî xwe hes dikir bû. Min got ‘ biîzna we ez herim.’ Ku ez rabume ser linga ew jî rabû, got ‘ te sêv nexwer.’Min got ‘spasdikim apo, bi xatirê te.’ Got ‘oxir be lawê min.’ Derketim. Taxûrka min a bazarê zarokantalan dikir. Ku ez dîdit revîyan. Min banga wan kir ‘zarokno werin’, çendek sekinîn û li minmêze kirin. ‘werne vira werin.’ Bi tirs nêzika min bûn. Mêweyê di tûrik da min da wan, ên kuber man jî min ber derî mirovî kal hîşt. Sivik bibûm. Roja ku ji biharê da mabû bi kêfderxistina wê rojê ez derheqî wî hevrazê da derketim, min xwe gîhande jor. Ez bi dest vala diltije vedigerîyame mal.