Zêdetir bixwîne[PDF]... - Sadık Yalsızuçanlar

Got ‘raweste,’ mîna ku sîlekê li ser rûyêmin xîne got ‘di vir da raweste, heta ku tu minhilneweşînî nikarî derbazbî.’Dîwar nişkava derketibû pêş min. Bilind bû. Bi zinarên tund hatibû honîn. Qasî ku dengê minderket ez qîrîyam. Peyv ji devî min da derdikevin, mîna gulle lê dikevin, perçe perçe dibin,peyvên ku perçe û hûr dibin dikevine ser erdê. Vana xwelîyên peyvan bûn. Her ku ezdiqîrîyam mezin û bilind dibû. Min dengê xwe birî. Divê ku va dîwarê xwe kişandinê be. Kumin ra digot ‘raweste’ ne digot ku rêya te hetanî vira ye. Ez fikirîm qey min got hîkmetekaxwe heye. Hinekî dûra dîwêr ketim. Min xwe şunda kişand. Tiştekî sosret qewimî, her ku minxwe wedikişand dîwar biçuk dibû. Min dûrketinê ra dewam kir. Wusa ku dîwar heta xwelîyapeyvan ên li erdê daket. Ji wir ku min lê mêze dikir, min dît ku xwe vekişandinê ezê karibimwî biçuk bixînim. Niha bihêsane ez karim wî derbaz bikim. Hinekî din vekişîyam û bervadîwêr revîyam û min xwe avêt. Bihêsane min ew derbaz kir. Zivirîm paş xwe mêze kir ku nedîwar heye ne jî tiştekî din. Rêya min dîsa vedibû. Min dest bi pêşve çûnê kir. Vira mîna çolêbû. Rêya min qet te digot li ser çolê ketiye. Rûyê erdê wekî hêkê dûz bû. Dûra min tîbûna xweferq kir. Rêya mine vekirî, dûz û pêşî xuya dikir lê îcar jî ez bi tî û birçîbûnê dihatimeceribandin. Çolbû vira ne dilopek av ne jî parîyek xwerin hebû. Tî û birçîbûna min wiqasdijwar bibû ku min nikaribû gavekê bavêjim. Lingên min nikaribûn min bikişinin. Bizehmetdimeşîyam. Vê ra nayê meşandin va xujikandinbû. Bihêzeka dawî min gaveka din avit.Hilweşîyame erdê. Hilweşîyam û çavên min rojê girt. Min li rojê mêze kir û kor bûm. Sankîçavên min ne mêjî min alû bû. Qet tiştek nedihate bîra min. Nikaribûm bifikirim. Mîna hesêxwe wenda bikim. Lêvê min hate qelişandin. Gewrîya min ziwa bibû. Bizehmet min bêhndigirt. Nêrînên min zelûl dibûn. Cîhî ku min lê dinêrî qet min nikaribû camîda li hevdu cûdabibînim. Bitenê ezmanên şîn hebûn. Bi awakî bê fer ku min li ezmana dinêrî tiştekî balkêşqewimî. Nişkava ba hat û ewr kom bûn. Brûska vena, ewra deng da. Min çavên xwe girtin.Min hengama ezmana guhdar kir, guhê xwe dan dengê ba yê. Min ra digot, xwe mîna pitikekîku nû hatiye dinê xwe wusa hes bike. Ew gotina di nav gumînê da min bihîst. Min xwe berda.Niha li ser rûyê erdê mirovî herî bêçare û bêhêvî ez bûm, min xwe wusa hes dikir. Her kuhestê min kur dibû tarîya ber çavên min belav dibû. Cîh xwe baranêra berda. Yekem çenddilop ketne ser lêvê min. Hênikîyek hate ser rûyê min. Dûra lezand, mîna ku ezman vala bebaranê dest bi daketinê kir. Her ku barîya ji erdê da xwerinên cûrbicûr derketin. Têretêr minava baranê vexwer. Ji xwerinan xwer. Mîna ku nû hatibûm dinê. Baran sekinîbû, çolveguherîyabû rezên bihûştê. Rabûm, min got ku rêwî pêwîste di rêya xwe da be, dest bi meşêkir. Bi gavên bibiryar û zindî rojan meşîyam. Roj çû ava, rûyê erdê kete rupişta tarîtîyê, rojhilat heyînîyan ronik bûn, ji çîya û giran ra derbaz bûm, çem û robaran derbaz kir. Rêya min