Zêdetir bixwîne[PDF]... - Sadık Yalsızuçanlar

wî bi cêwîya ra avis mabû, wê, ku rojên wî li yekîneyê dirêj bûn da zayîn kiribû. Ku vegerîyaşivanî domand. Hespeka xwe yê belek, dû qantir û kereka xwe hebû. Bi wana şîrî ku liheywanên xwe didot dikire satila û dikişande navçeyê. Penêrî ku pîreka wî çêdikir û şîrî kudidot ku dikişande navçeyê rê da pir cara rasta ên li serî çîya dihat. Wana yekcara dadiketnegund erzaqên xwe kom dikirin û yekcaran jî rê dibirîn û pirsgirêkên xwe dixistne hêlekê.Bona ku Baki vê nebaşîyê diyax nedikir karî şîr û penêr berda. Sîmsarekî bi navî Sabo hebû,di gund da celebdarî dikir, ber hilanînê xwe dewra wî kir. Heywanên xwe du seeta berîberbangê dajote çîya, heta ku roj hildihat digihîşte çêregeheka sertapî çîya. Li wir çi hes dikir,dem çito derbaz dibû, di dinya wi da çi dibû çi nedibû min meraq dikir. Meraqa min, yekem limirovî wergêr dûra jî bi çavên valatî li min mêze kir şunda, nihêrîna xwe zivirande çîya û got,‘qey tenêtîyê zor zanîye.’ Hal ev e ku mirov hînê zorin. Hele li vir… li vira herkesî zor e.Bavî zor e, evîne zor e, debar zor e, jenderme zor e, te dibin, wenda dikin, careka din xeber lite nayên girtin, teva wendayîya dibî. Çîya û jîndarên ku di wir da dijîn ji mirovên vira hîn bêxeter û xwedî wefa ne. Wana her tim te guhdar dikin. Ku ne pêwîstbe tiştekî te ra nabêjin.Dipên ku tu zimanî wan fêm bikî. Xwe hîn hêsane te ra vedikin. Wana te diparêzin. Ev e kuparastina alemê erka mirovane. Mirov dilê alemê ye. Ma mirov kare bê dil bijî? Pekî alem,alem ê çito bê dil bijî? Ez xwe li çîya da dibînim. Ku ez kerî dadixim mîna ku ez xwe li wiraberdim û dakevim. Li wir ruhî min azad dibe. Ne rêzik hene, ne papur, ne kolan ne şewq nelembe ne jî wesayît…her cîh rê dide te, ji ser xwe ra derbaz dike…ez xwe li wira ji darekê, jimîhekê cûdatir nabînim…dengên wir qet nawestîne…qet tiştek naqeherîne…te ra xaîntîyênake…ez evîndarê çîya me…dû evînê min hene, yek çîya yek jî Berfîn… ji xwe ew jîkulîlkeka ku çîya dinixumîne û bi çîya ra dijî…belkî jî ên ku ez derxistme çîya evîna wê ye.Heşt ji dayikekê sêzdeh xwîşk û birayê Abdulbaki hebûn. Ku qonaxa wan a mezrê hateşewitandin pênçan koçberî bajêr kirin. Sê hatine binçavkirin û venegerîyan. Didû hatine girtin.Ku ên li mezrayêbûn ji çîyan pir cara dihatin bi zorê erzaq distandin. Hineka îxbar kir şundahatin birin. Dû birayê xwe hîn ji alîkarî û hebandinê da ên girtîne. Dibêje sal nîvek bûye hînmehkema wan dewam dike. Bavê xwe ber xwîna mêjî mirîye. Ji qehrê ra çû dibêje, dibêjederdê birayên minê wenda ew kuşt. Min got çito dibe, ma we parêzer negirtin? Ku hatinebinçav kirin we ne çû lêkolîn nekir? Biêş kenîya. Ya tu pirî safî yan jî wa derana qet tunizanîye, got, begê min di nav dû salan da heft şivanên ku min nas dikir hatine kuştin. Çitobû? Navberekê cerdevana ra bona her serî yekî li çîya, pênce hezar lîra xelat hatibû dayîn. Kêserî şivanekî jêkir û hanî, got terorîste… bi vî awayî li vê herêmê sed sedûpênce şivan hatekuştin. Lewra va ne tiştekî ku mimkun be, aqlî mirov qet qebul nake…hovîtîyeka hanî kî karebike? Begê min, ku mirov bê çare bimîne bona ku nebe xaîn û xwînê venexwe qet sedemek