platono - la respubliko.pdf - Hejmo

Parto Unu 332
“Nepre, Sokrato,” Polemarĥo interrompis, “se ni kredas
3
Simonidon.”
“Nu,” Kefalo diris, “mi transdonas la diskuton al vi, ĉar nun mi
devas prizorgi la ritojn.”
“Kompreneble,” diris Polemarĥo, “ĉar mi ja estas via heredonto, ĉu
ne?”
“Certe.” Li ridis kaj foriris al la oferoj.
“Do diru, Heredanto de la Diskuto,” mi diris, “laŭ vi, kion
Simonido prave diris pri moraleco?”
“Li diris,” li respondis, “ke estas morale repagi al ĉiu kion oni
ŝuldas al li. Mi opinias ke li plene pravas pri tio.”
“Nu,” mi diris, “estas malfacile ne kredi Simonidon, ĉar li ja estis
saĝa, eĉ sankta viro. Sendube vi mem, Polemarĥo, scias kion li celis
per tiu diro, sed mi mem ne komprenas. Certe li ne celis diri kion ni
ĵus ?diskutis, ke ni redonu al frenezulo kion li lasis ĉe ni se li postulas
ĝin. Sed tia lasitaĵo ja estas ŝuldata, ĉu ne?”
“Ĝi ja estas.”
“Sekve oni devas ne redoni ĝin al mense malsana persono kiu
postulas ĝin.”
“Prave,” li diris.
“Do, evidente Simonido intencis diri ion alian kiam li diris ke
moralo estas repagi ŝuldon.”
“Ion alian, jes, je Zeŭso!” li diris. “Li kredas ke oni ŝuldas al amikoj
fari bonon, ne malbonon.”
“Mi komprenas,” mi diris. “Oni ne repagas ŝuldon, se oni redonas
pruntitan oron al amiko, sciante ke estus malbone por la amiko se ĝi
estus redonita kaj rericevita. Laŭ vi, Simonido instruis tion, ĉu ne?”
“Kompreneble.”
“Sed, ĉu tio signifas ke se temas pri malamiko oni redonu ĉion
ajn?”
“Nepre kion oni ŝuldas,” li respondis. “Kaj laŭ mia opinio, kion oni
ŝuldas al malamiko estas damaĝi lin.”
3 Simonido (ĉ. 556-470 a.K., do tuj antaŭ la naskiĝo de Sokrato) estis tre
sukcesa poeto kiu loĝis dum la plejparto de sia vivo en Ateno. I.a. li estis fama
pro sia diro ke poezio estas parolata pentrado. Platono mencias lin en pluraj
verkoj kaj foje citas lin.
17
332