ELENA, la BELLEZZA della PAROLA, ovvero dal MITO alla ...

per la gente di là da venire, materia di canto (ajoivdimoi) 6 .
Vale la pena di rileggere l'intera scena (Il. 6, 318-368):
e[nq∆ ”Ektwr eijçh'lqe Dii÷ fivloç, ejn d∆ a[ra ceiri;
e[gcoç e[c∆ eJndekavphcu: pavroiqe de; lavmpeto douro;ç
6.320
aijcmh; calkeivh, peri; de; cruvçeoç qeve povrkhç.
to;n d∆ eu|r∆ ejn qalavmw/ perikalleva teuvce∆ e{ponta
ajçpivda kai; qwvrhka, kai; ajgkuvla tovx∆ aJfovwnta:
∆Argeivh d∆ ÔElevnh met∆ a[ra dmw/h'/çi
gunaixi;n
h|çto kai; ajmfipovloiçi perikluta; e[rga kevleue.
to;n d∆ ”Ektwr neivkeççen ijdw;n aijçcroi'ç ejpeveççi:
daimovni∆ ouj me;n kala; covlon tovnd∆ e[nqeo qumw'/,
laoi; me;n fqinuvqouçi peri; ptovlin aijpuv te tei'coç
marnavmenoi: çevo d∆ ei{nek∆ aju>thv te ptovlemovç te
a[çtu tovd∆ ajmfidevdhe: çu; d∆ a]n macevçaio kai; a[llw/,
6.330
o{n tinav pou meqievnta i[doiç çtugerou' polevmoio.
à ajll∆ a[na mh; tavca a[çtu puro;ç dhi?oio qevrhtai.
To;n d∆ au\te proçeveipen ∆Alevxandroç qeoeidhvç:
”Ektor ejpeiv me kat∆ ai\çan ejneivkeçaç oujd∆ uJpe;r ai\çan,
tou[nekav toi ejrevw: çu; de; çuvnqeo kaiv meu a[kouçon:
ou[ toi ejgw; Trwvwn tovççon covlw/ oujde; nemevççi
h{mhn ejn qalavmw/, e[qelon d∆ a[cei> protrapevçqai.
nu'n dev me pareipou'ç∆ a[locoç malakoi'ç ejpeveççin
o{rmhç∆ ejç povlemon: dokevei dev moi w|de kai; aujtw'/
lwvi>on e[ççeçqai: nivkh d∆ ejpameivbetai a[ndraç.
6.340
ajll∆ a[ge nu'n ejpivmeinon, ∆Arhvi>a teuvcea duvw:
h] i[q∆, ejgw; de; mevteimi: kichvçeçqai dev ç∆ oji?w.
’Wç favto, to;n d∆ ou[ ti proçevfh koruqaivoloç ”Ektwr:
to;n d∆ ÔElevnh muvqoiçi proçhuvda meilicivoiçi:
da'er ejmei'o kuno;ç kakomhcavnou ojkruoevççhç,
w{ç m∆ o[fel∆ h[mati tw'/
o{te me prw'ton tevke mhvthr
oi[ceçqai profevrouça kakh; ajnevmoio quvella
eijç o[roç h] eijç ku'ma polufloivçboio qalavççhç,
e[nqav me ku'm∆ ajpoverçe pavroç tavde e[rga genevçqai.
aujta;r ejpei; tavde g∆ w|de qeoi; kaka; tekmhvranto,
6.350
ajndro;ç e[peit∆ w[fellon ajmeivnonoç ei\nai a[koitiç,
o}ç h[ /dh nevmeçivn te kai; ai[çcea povll∆ ajnqrwvpwn.
touvtw/ d∆ ou[t∆ a]r nu'n frevneç e[mpedoi ou[t∆ a[r∆ ojpivççw
e[ççontai: tw; kaiv min ejpaurhvçeçqai oji?w.
ajll∆ a[ge nu'n ei[çelqe kai; e{zeo tw'/d∆
ejpi; divfrw/
da'er, ejpeiv çe mavliçta povnoç frevnaç ajmfibevbhken
ei{nek∆ ejmei'o kuno;ç kai; ∆Alexavndrou e{nek∆ a[thç,
oi|çin ejpi; Zeu;ç qh'ke kako;n movron, wJç kai; ojpivççw
ajnqrwvpoiçi pelwvmeq∆ ajoivdimoi ejççomevnoiçi.
Th;n d∆ hjmeivbet∆ e[peita mevgaç koruqaivoloç ”Ektwr
6.360
mhv me kavqiz∆ ÔElevnh filevouçav per: oujdev me peivçeiç:
h[dh gavr moi qumo;ç ejpevççutai o[fr∆ ejpamuvnw
Trwveçç∆, oi} mevg∆ ejmei'o poqh;n ajpeovntoç e[couçin.
ajlla; çuv g∆ o[rnuqi tou'ton, ejpeigevçqw de; kai; aujtovç,
w{ç ken e[m∆ e[ntoçqen povlioç katamavryh/ ejovnta.
kai; ga;r ejgw;n oi\kon de; ejleuvçomai o[fra i[dwmai
oijkh'aç a[locovn te fivlhn kai; nhvpion uiJovn.
ouj ga;r oi\d∆ eij e[ti çfin uJpovtropoç i{xomai au\tiç,
h\ h[dh m∆ uJpo; cerçi; qeoi; damovwçin ∆Acaiw'n.
(«Ettore caro a Zeus entrò nella dimora di Paride Alessandro, tenendo in mano / la lancia di undici cubiti:
splendeva la punta di bronzo / della lancia e intorno correva un anello d’oro. / Trovò Alessandro nel
6 Il. 6, 357-358 (trad. di G. Cerri, Omero. Iliade, Milano, Garzanti, 1996, 401). Mette conto ricordare anche
l'esortazione ripetuta a Telemaco da Atena-Mente e da Nestore: «Anche tu, mio caro – molto bello e aitante ti vedo - /
sii pieno di coraggio, perché ti possa lodare qualcuno dei posteri» (kai; çuv, fivloç, mavla gavr ç∆ oJrovw kalovn te
mevgan te, / a[lkimoç e[çç∆, i{na tivç çe kai; ojyigovnwn eju÷ ei[ph/. Od. 1, 301-302 = 3, 199-200).
8