scriptie 'Een zoektocht naar compassie' - Zinweb

mensen waarvan ik houdt. Dat is van cruciaal belang in de ruimte van morele en
spirituele oriëntatie waarbinnen ik mijn belangrijkste bepalende relaties beleef.’ 40
Het is onmogelijk om in je eentje een zelf te worden. Je wordt een zelf in relatie tot de
ander. De ander is essentieel voor het verwerven van een zelfdefinitie. Het ik bestaat
slechts in een ‘netwerk van gesprek’ met de ander.’ 41
Het zelf, of de identiteit, vormt zich gedurende het leven. Over de toekomst beslissen
we vanuit de identiteit die we zijn geworden. Vanuit het besef wie we zijn geworden,
maken we vanuit een reeks van huidige mogelijkheden plannen voor de toekomst. In
deze context is wie ik nu ben, degene die ik ben geworden vanuit het verleden. 42
De identiteit of het ‘zelf’ wordt ook bepaald door de waarden die wij aan bepaalde
levensaspecten geven. Zo hecht de ene persoon bijvoorbeeld meer waarde aan het
gezinsleven en hecht de ander meer waarde aan het werkende leven of het maken
van carrière. Tegenwoordig leeft men met verschillende waarden naast elkaar.
Men brengt bovendien een bepaalde rangorde aan in deze waarden. Zo herkennen
mensen waarden als: zelfexpressie, rechtvaardigheid, gezinsleven, carrière, etc. en
kiezen een daarvan uit die zij het belangrijkste vinden, bijvoorbeeld het gezinsleven.
Deze waarden worden mede bepaald door je omgeving, je verleden, je talenten, je
interesses enzovoort. Het ‘zelf’ of de identiteit gedraagt zich naar deze waarden; als je
bijvoorbeeld het gezinsleven als hoogste waarden hebt gekozen, dan zul je ook je best
doen een goede vader of moeder te zijn. 43
Het ‘zelf’ is continu verbonden met de buitenwereld. In deze buitenwereld bevinden
zich de bovenbeschreven waarden. Deze waarden maken wij ons eigen. Een ‘zelf’ zijn
is dus onlosmakelijk verbonden met existeren in een ruimte van morele vragen die te
maken hebben met identiteit.
Taylor beschrijft in zijn boek ‘Bronnen van het zelf ’ ook de zoektocht naar een eventuele
stabiele zijnskern. Een van de denkers hierover is Montaigne (1533-1592). Montaigne
gaat ervan uit dat het ‘zelf’ vanzelfsprekend is, daarnaast is hij dus overtuigd dat de
mens een stabiele zelfkern bezit. Montaigne stuit echter bij zijn zoektocht naar deze
stabiele kern op een vreselijk onstabiele ziel, hij beschrijft deze onstabiele ziel als een
‘wispelturig losgebroken oud paard’ 44
40 Charles Taylor, Bronnen van het zelf. pp 79
41 Charles Taylor, Bronnen van het zelf. pp 80
42 Charles Taylor, Bronnen van het zelf pp 94-95
43 Charles Taylor, Bronnen van het zelf. pp 112 en 113
44 Charles Taylor. Bronnen van het zelf pp. 252
30