Gebruiksbesluit - Gemeente Soest

11 Zie het in noot 1 genoemde onderzoek van
18 juli 2003.
De primaire verantwoordelijkheid voor het brandveilig gebruik van een
bouwwerk berust bij de gebruiker. Het besluit spreekt van het gebruik, en
niet van de gebruiker. Er wordt in principe geen onderscheid gemaakt
tussen een hoofdgebruiker en eventuele gebruikers van onderdelen. In de
praktijk zal de hoofdgebruiker verantwoordelijk zijn. Maar afhankelijk van
de omstandigheden van het geval zal soms een ander dan de hoofdgebruiker
(uitsluitend of mede) als overtreder van een voorschrift van dit
besluit kunnen worden aangemerkt. Bij de constatering van een acute
brandgevaarlijke situatie als gevolg van een overtreding van dit besluit is
voor het bevoegd gezag alleen van belang dat zo snel mogelijk alsnog aan
de voorschriften wordt voldaan. Wanneer het voor het bevoegd gezag
onvoldoende duidelijk is wie voor de overtreding verantwoordelijk is,
kunnen zo nodig de eigenaar en alle gebruikers worden aangesproken. In
dit verband verwijs ik ook naar artikel 7b, tweede lid, onder a, en derde lid,
van de Woningwet. Ook kan het mogelijk zijn de eigenaar aan te spreken
op basis van de technische bouwvoorschriften zoals deze in het
Bouwbesluit 2003 zijn opgenomen. Op grond van die artikelen kan er in
voorkomende gevallen sprake zijn van een eigen verantwoordelijkheid
van de eigenaar van het bouwwerk.
Van het bevoegd gezag behoeft niet worden verwacht dat het zich in
een dergelijk acuut geval eerst in de relatie tussen de diverse partijen
verdiept alvorens handhavend op te treden. De ervaring die sedert 1992
met deze benadering is opgedaan, leert overigens dat het aanspreken van
meerdere betrokken partijen in het algemeen niet tot problemen leidt.
In een aantal voorschriften van de paragrafen 2.1, 2.3, 2.6 en 2.7 wordt
in beginsel een ieder aangesproken. In die voorschriften gaat het namelijk
om een verbod of gebod dat in beginsel iedereen kan treffen, zoals het
verbod op roken en het hebben van open vuur in een ruimte waarin een
brandgevaarlijke stof is opgeslagen (artikel 2.1.2), het verbod op de
aanwezigheid van met brandbaar gas gevulde ballonnen in een ruimte
(artikel 2.1.3) of het gebod om opstelplaatsen voor brandweervoertuigen
en brandkranen en andere bluswaterwinplaatsen vrij te houden (artikel
2.6.1 en 2.7.2). Om diezelfde reden is in artikel 2.9.1, dat algemene
vangnetvoorschriften inzake het brandveilig gebruik van bouwwerken
bevat, in principe iedereen aanspreekbaar.
3.4 Milieueffecten
Met dit besluit worden reeds bestaande gemeentelijke voorschriften
landelijk geüniformeerd. Zoals in paragraaf 1.5 van deze toelichting is
aangegeven heeft deze uniformering plaatsgevonden op basis van het
brandveiligheidsniveau van de Mbv (inclusief 11e serie wijzigingen). Zoals
uit onderzoek 11 is gebleken, hebben de gemeenten hun bouwverordening
in het algemeen geheel op de Mbv-voorschriften afgestemd. De milieueffecten
van dit besluit, waaronder de effecten op externe veiligheid, zijn
dan ook nagenoeg nihil. De belangrijkste potentiële milieueffecten hangen
samen met de halvering van de voorgeschreven minimale inspectie- en
controlefrequentie van mobiele brandblusapparaten (artikel 2.4.2). Indien
daadwerkelijk gebruik wordt gemaakt van de mogelijkheid om de
inspectie/controle van die apparaten tweejaarlijks te verrichten, kan een
effect zijn dat er minder autokilometers worden gemaakt en dus minder
energieverbruik en minder uitstoot van schadelijke gassen (zoals CO2) en
fijn stof plaats vindt. Op basis van de beschikbare gegevens is het niet
mogelijk deze milieueffecten te kwantificeren.
Zoals reeds is aangegeven, bevat dit besluit ten opzichte van de Mbv
ook een aantal wijzigingen die samenhangen met een verbeterde
afstemming tussen de voorschriften over het brandveilig gebruik van
bouwwerken en milieuvoorschriften. Die wijzigingen hebben geen
inhoudelijke consequenties voor het uit de Mbv overgenomen brandveiligheidsniveau
en zij hebben ook geen milieueffecten. Het gaat hier met
Staatsblad 2008 327 37