Scan 2, april 2001 - UMC Utrecht

foto >
Chris
Het snot kleeft
Het snot kleeft als een baksteen tussen mijn ogen.
Een brij van taai slijm heeft bezit genomen van de holte in mijn voorhoofd.
Ik kijk in de spiegel en zie tranende ogen, ik voel een hakkende
hoofdpijn. Als ik voorover buig, dreigt mijn hoofd te exploderen.
Zelfs een snelle draaibeweging is riskant, want de baksteen volgt mijn
hoofd pas met een seconde vertraging. Dat doet pijn.
Het vooruitzicht is ontmoedigend. Een ontsteking van de voorhoofdsholte
is niet binnen een dag voorbij. Bij mij duurt het soms weken.
Bovendien leggen snot en slijm het denken bijna stil. Ze vullen mijn
hoofd met gebonk en gedreun, met zeurende pijn. Het groenige spinnenweb
invalideert en verjaagt de gedachten.
Ik heb ervan geleerd. Ik heb lang gedacht dat het lichaam geen
invloed had op het denken, dat het lijf slechts de gevangenis is waarin
onstoffelijke gedachten en ideeën zitten opgesloten. Het slijm in mijn
lichaam heeft me op andere gedachten gebracht. Het lichaam is de
oorsprong van de gedachten.
Twee jaar geleden werd ik door bacteriën geveld. Na een watersportvakantie
kwamen de ziekteverschijnselen ineens opzetten: koorts,
hoofdpijn, braken, diarree en zelfs het daglicht was maar moeilijk te
verdragen. De dokter hield het op een spirocheet, een microscopische
kurkentrekker, die in een mensenlichaam soms gevaarlijk kan huishouden.
Penicilline was het antwoord. Daar houden spirocheten niet van,
grapte de dokter en hij had gelijk. De symptomen van de ziekte werden
minder en na een tijdje waren de bacteriën weer uit mijn lichaam
en gedachten verdwenen.
Mijn voorhoofdsholte dirigeert me naar de bank. Vandaag ben ik veroordeeld
tot platliggen, chagrijnig zijn en een beetje naar de radio luisteren.
“Het is dus mogelijk dat de spirocheten veel langer in het lichaam
blijven, dan we tot nu toe hebben aangenomen”, zegt een stem op de
radio. Mijn lichaam op de bank verandert in een oor.
“Er zijn aanwijzingen dat de spirocheten in sommige gevallen niet
helemaal door de medicijnen worden verdreven, in het lichaam blijven
Kurkentrekkers in de hersenen
foto > Chris Timmers
rondzwerven en zich een weg banen naar allerlei organen. Dat kan de
oorzaak zijn van de vermoeidheid, de hoofdpijn en de concentratieproblemen
waarover sommige patiënten jaren later nog klagen.”
De stem zwijgt, een muziekje neemt het over.
Ik heb, geloof ik, geen last meer gehad van de spirocheten. Maar stel dat
ze de medicijnen hebben overleefd en zich als kurkentrekkers in mijn
hersenen hebben gedraaid, zouden ze mijn denken dan beïnvloeden?
Dat moet haast wel. Mijn hersenen maken deel uit van mijn lichaam.
Als ze worden gekoloniseerd en bezet door kleine beestjes, wordt mijn
denken in de war gestuurd. Hoe kunnen mijn neuronen en synapsen
hun werk nog doen als er voortdurend kurkentrekkers oversteken?
Ik laat de vraag rusten en sta op. Voorlopig heb ik andere dingen aan
mijn hoofd. De baksteen zit me met een seconde achterstand op de
hielen.
Pieter Lomans
nr 2 april 2001 19