Scan 2, april 2001 - UMC Utrecht

tekst > Joost van der Gevel
foto > Chris Timmers
“
Hoogleraar moleculaire endocrinologie Peter Burbach wordt de nieuwe
wetenschappelijk directeur van de UMC-divisie Farmacologie en Anatomie.
Wie ziet hij als zijn leermeester en waarin is hij door hem beïnvloed?
David de Wied is de peetvader van het RMI, dat
later is uitgegroeid tot het Rudolf Magnus
Instituut voor Neurowetenschappen. Ik heb de
laatste tien jaar dat De Wied hoogleraar-directeur
was, meegemaakt. Het veld was enorm in beweging.
De endorfines waren net ontdekt: neuropeptiden
waren een hype. Die waren op dat
moment het handelsmerk van de groep de Wied
en het RMI. Dat was echt op zijn hoogtepunt.
Je was onderdeel van een wetenschappelijke
ontknoping. Als student ervaar je dan opeens
dat wetenschap een heel spannend en menselijk
bedrijf is, met emotie en ambitie. De Wied wist
dat heel erg zichtbaar te maken. Dat is een persoonlijke
gave van hem.
In 1975 toen ik er als student binnenkwam zat
het Rudolf Magnus Instituut voor Farmacologie,
zoals het toen heette, nog in een gebouw aan
nr 2 april 2001 20
Onderdeel van een
wetenschappelijke ontknoping
>>
de Vondellaan. Studenten kwamen er altijd met
hun begeleider bij dé professor, dat was David
de Wied. Voor zijn studenten had hij echt
gemeende belangstelling. Later toen ik bij hem
terugkwam als promovendus zag ik opnieuw
hoe stimulerend dat was. Hij wist je het gevoel
te geven dat je iets belangrijks bijdroeg. Dat je
onderzoek deel was van een wetenschappelijke
missie. Hij wist je vertrouwen te geven: je was
goed bezig. Het wetenschappelijk werk dat wij
met zijn allen deden, werd een deel van ons
persoonlijke leven.
De Wied leerde me oog te hebben voor talent
van jonge mensen. Dat moet je koesteren, dat is
de kracht van de wetenschap. Het gaat om de
inhoud en niet zozeer om de vorm. Hij keek
altijd naar de mens achter de onderzoeker.
Kleding en uiterlijk interesseerden hem niet.
Hij probeerde achter iemands kwaliteiten te
Geef ze de vrijheid
komen. Daarmee heeft hij het RMI gemaakt. De
staf was bijna helemaal eigen kweek. Eén familie
en als je tot die familie hoorde had dat heel veel
waarde.
Hij wist heel goed zichtbaar te maken wat de
betekenis van iemand was. Je hebt ook leermeesters
die mensen heel veel kennis meegeven.
De Wied niet. Hij probeerde juist mensen uit verschillende
disciplines met elkaar te laten samenwerken.
En dan zei hij: ‘Jij bent de expert op dat
gebied.’ Hij richtte zich niet op de details, juist
op de grote lijnen. Maar hij wist van iedereen,
van analist tot hoogleraar, wat hij aan het doen
was en wat het belang daarvan was.
In mijn nieuwe baan als wetenschappelijk directeur
wil ik nu verder inhoud geven aan de
wetenschappelijke missie van deze divisie.
Ik vind dat zo’n preklinische divisie zich vooral
moet richten op fundamenteel onderzoek. Op
processen en mechanismen waarmee zenuwcellen
zich organiseren tot een volwaardig zenuwstelsel,
met input van hele basale genoomwetenschappen
en toepassingsgericht op ziekten van
de hersenen. En dat allemaal heel geïntegreerd,
”
in relatie met de kliniek.
David de Wied is al sinds 1990 met emeritaat, maar hij heeft nog steeds een kamer in het RMI en is er nog
dagelijks te vinden. Hij licht zijn fascinatie voor jonge onderzoekers toe.
“Als je ontdekt dat iemand geschikt is, moet je zoveel respect voor hem hebben dat je hem zijn gang
laat gaan. De Amerikaanse medicus Comroe schreef: ‘Als ik een stem had in het opzetten van wetenschapsbeleid
op medisch-biologisch gebied, zou ik een commissie instellen die moest zoeken naar de
allerbeste jonge mensen. En tegen die jonge mensen zou ik zeggen: Ga je gang maar!’ Dat heb ik ook.
Die jongelui weten wat ze moeten doen, wat er op een bepaald moment belangrijk is. Geef ze de vrijheid.
Natuurlijk niet helemaal. Ik had immers wel een onderwerp: neuropeptiden – eiwitachtige stoffen
die een rol spelen bij de hersenfunctie.
Ik heb altijd geweldig veel belangstelling en respect gehad voor de mensen met wie ik werkte, voor
hun bekwaamheden en ideeën. Het RMI was eigenlijk een onderzoeksschool ‘avant la lettre’.
Behoorlijk multidisciplinair en ik leerde heel veel van die mensen die allemaal hun eigen expertise
hadden. Een belangrijke eigenschap van mij is, dat ik goed kan luisteren. Als iemand me zijn plannen
vertelde dan dacht ik: goh, dat is heel bijzonder. We moesten dat maar eens proberen. Dat gaf mij
veel vreugde. Wie het ook bedacht, als het lukte waren wij er allemaal trots op. Ik zeker.”