september PDF - Historische Kring In de Gloriosa

Normaal zijn ze opgeslagen
in stofvrije vitrines
bij Henry Munnig
Schmidt, thuis in Kor- .
lenhoef en bij zijn zoon in
Loenen. Geregeld worden
er exemplaren uitgeleend
aan het Scheepvaartmuseum
in Amsterdam en
soortgelijke instellingen
in het buitenland. Want
ook over de grenzen is
doorgedrongen dat de
scheepsmodellen die de
nu rustende tandarts vervaardigt
uniek zijn.
De maker zelf heeft er altijd heel
bescheiden over gedaan. Een
mens moet nu eenmaal een hobby
hebben en bij hem zijn dat
toevallig schepen en dat toegespitst
op het bouwen van tot in
de kleinste details verantwoorde
modellen. Secuur werk. Vandaar
dat Henry vaak jarenlang
bezig is met één model.
Nu hij. tachtig jaar is geworden
heeft hij zich laten overhalen
vijftien van zijn toppers - een
paar dagen te kijk te zetten. Dat
gebeurde vorige week in het,hervormde
kerkje in zijn woonplaats
Kortenhoef.
„Een week speelde ik voor kunstenaar"
grapt Henry. „En ik
vond het nog leuk ook te zien en
te horen hoe mensen op mijn
maaksels reageren." Zelf zou hij
niet over exposeren hebben gedacht.
Dat heeft zijn vrouw Totie
georganiseerd.
„Ik zit er dagelijks met mijn
neus bovenop als mijn man met
die scheepsmodellen bezig is. Ik
weet wat er allemaal voor moois
is ontstaan. Daarvan moetje anderen
ook laten genieten. Vandaar
dat ik vorig jaar langs mijn
neus weg eens heb gevraagd bij
de stichting 'Kunst aan de dijk',
hier in Kortenhoef, of ze met die
scheepsmodellen van Henry iets
konden doen. Ze waren er meteen
enthousiast over en zo hebben
ze nu ter gelegenheid van
hun eerste lustrum mijn man
zover gekregen", vertelt Totie.
Zeilen .
Zij is zelf ook aangestoken doór
het modelbouwvirus. Henry: „Er
zijn weken dat ik dagelijks van
's morgens vroeg tot 's avonds
laat met die schepen bezig ben.
Als je vrouw daar geen aardigheid
in heeft wordt het werken
heel moeilijk." De inbreng van
mevrouw Munnig Schmidt bestaat
vooral uit het vervaardigen
van de zeilen voor de sche-
pen. Dat is evenmin een sinecure.
In zo'n scheepszeil, waarvoor altijd
oud linnen wordt gebruikt,
vaak een oude boerenkiel, zitten,
duizenden steekjes. Het linnen
ervoor moest in sommige gevallen
speciaal op breedte worden
geweven. Verder helpt Totie bij
het twijnen van touw. Om te
kunnen beschikken over het
juiste materiaal moet het oude
ambacht herleven.
Nog heel onlangs heeft Henry
een model van een Vollenhovense
schokker vervaardigd, een
scheepstype dat in de zeventiende
eeuw in Blokzijl en Kuinre
werd gebouwd. Daarmee kwam
het aantal modellen dat hij op
zijn naam heeft staan op 41. Zelf
denkt Henry dat het daarmee
welletjes is, hoewel ... Totie, wijzend
op haar man: „Je kunt het
bij hem nooit zeggen. Hij is wel
eens meer van plan geweest er
mee te stoppen. Maar als hij in
oude boeken gaat snuffelen en
aan het tekenen slaat, dan weet
ik wel hoe de zaken ervoor staan.
Het zou me niks verbazen als het
binnenkort weer zover is."
Maar aan echt groot werk zal
Henry zich niet meer wagen. „Ik
heb last van staar. Ze hebben me
aangeraden me daaraan te laten
opereren, maar daar voel ik weinig
voor. Ik kan gewoon nog heel
goed zien. Het is alleen dat fijne
werk dat me moeilijker afgaat.
Me op mijn leeftijd aan mijn
ogen laten behandelen, met de
kans dat het verkeerd uitpakt
... Dan ben ik nog veel verder
van huis."
Elk scheepsmodel heeft zijn eigen
verhaal, vandaar ook dat
Henry geen echte voorkeuren
heeft. Een heel speciale binding
heeft hij met het model van zijn
'Hohenzollern'.
Achttien jaar
„Daaraan heb ik achttien jaar
gewerkt. Er zitten meer dan
16 000 arbeidsuren in. Een
prachtig schip. Ik was er al van
onder de indruk toen ik er als
jongetje van acht mee werd geconfronteerd
op de ENTOS, de
Eerste Nederlandse tentoonstelling
op scheepvaartgebied, die in
1913 in Amsterdam werd gehouden.
Uit die tentoonstelling, die
vier maanden duurde, is in 1916
het Nederlands Scheepvaartmuseum
ontstaan.
De 'Hohenzollern' was eigendom
van de Duitse keizer Wilhelm de