Collega: - OK Nieuws

Je bent een paar maanden geleden
afgestudeerd als operatieassistent en heel
blij met je beroepskeuze. Desondanks heb
je uitgerekend op de dag van dit interview
een offday.
‘Ik ben wat eerder naar huis gegaan ja.
Vandaag is een traumapatiënt overleden.
Het is voor het eerst dat ik dit meemaak.
Echt heel heftig. Je houdt er altijd rekening
mee, dat een patiënt op de operatietafel
overlijdt. En het is onvermijdelijk
dat het een keer gebeurt, helaas. Alleen
weet je nooit wanneer: het kan na
zeven jaar gebeuren of op de eerste dag
van je opleiding.’
Wat gebeurde er?
‘We begonnen met reanimeren, meteen
toen de patiënt, een verkeersslachtoffer,
op de OK kwam. Dat was al een slechte
start. Het was voor mij de eerste keer dat
ik zelf moest reanimeren. Gek genoeg was
alles niet alleen heftig en naar, maar ook
een mooie ervaring.’
Hoe voelde je je?
‘Ik dacht: dit is het dus. We zijn met een
groot deel van het team naar de koffiekamer
gegaan en hebben erover gepraat. Dat
bas manders:
‘Ik wil repareren, niet revalideren’
Het heeft even geduurd, maar nu weet Bas Manders (31) zeker dat hij het leukste
beroep ter wereld heeft. Op zijn achttiende hing hij zijn studieboeken aan de wilgen
en ging hij werken. Na tien jaar van alles en nog wat gedaan te hebben, begon hij
alsnog aan de studie tot operatieassistent in het UMC St Radboud Nijmegen.
is fijn; er wordt naar je geluisterd. Het
drong toen allemaal nog dieper tot me
door. Maar ik realiseerde me ook dat we
verder moeten. Het klinkt als een cliché,
maar het leven gaat door. Je staat op een
acute OK, dan weet je dat de kans er is dat
dit gebeurt. Toch ben ik dus wat eerder
naar huis gegaan. Daar is dan ook ruimte
voor gelukkig. Even bijkomen, even afstand
nemen.’
Dus geen spijt van je beroepskeuze?
‘Nee, absoluut niet. Het vak operatieassistent
vind ik helemaal fantastisch. Deze
ervaring hoort erbij. Het menselijk lichaam
heeft mij altijd erg geïnteresseerd.
Toen ik klaar was met de havo – ik was
toen 17 – solliciteerde ik al voor de opleiding
tot operatieassistent. Maar ik was te
jong. Toen ben ik gaan studeren voor fysiotherapeut.’
Die studie heb je niet afgemaakt.
‘Na een jaar studeren besloot ik – jong en
eigenwijs als ik was – dat ik helemaal geen
diploma nodig had. Ik stopte en ging werken.
Duizend-en-een baantjes heb ik gehad,
de tien jaar daarna. Ik was archivaris voor
een bedrijf dat de archieven van bedrijven
TEKST: MARIEKE LOS | FOTO (INCLuSIEF COVER): GOEDELE MONNENS
beheert. Vervolgens ging ik als magazijnmedewerker
en orderpicker werken voor
een groothandel in badkameraccessoires.
Ik werkte drie jaar als masseur en badmeester
in een thermencomplex en ik heb allerlei
baantjes gehad in de horeca. Nog steeds
werk ik bij evenementen en in de vakantie
in een café in Nijmegen. Hartstikke leuk.’
Je hebt genoten van die tien jaar, maar
besloot op je 28ste toch weer te gaan
studeren.
‘De wijsheid kwam met de jaren. Ik wilde
toch wat gaan doen met mijn oude interesse.
De opleiding tot operatieassistent
vond ik leuk en interessant. Ik wist van
tevoren dat ik dingen moest gaan laten;
het was gedaan met het vrije leventje. Dat
vond ik geen punt. Wat me wel erg tegenviel
was het studeren. Na jarenlang werken
weer in de studieboeken duiken was
zwaar. Maar ik heb het gehaald.
‘Voordat ik met de opleiding tot operatieassistent
begon, heb ik eerst mijn studie
fysiotherapie weer opgepakt. Na anderhalf
jaar wist ik zeker dat het niets voor mij
was. Ik ben zo blij dat ik die studie definitief
ben gestaakt: ik weet nu dat ik niet wil
revalideren, maar repareren.’
OK OPERATIONEEL September 2011 15