Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Hij zag wel, dat het een pijl was, maar het drong niet helemaal tot
hem door, overweldigd als hij was door een grote vreugde, omdat
er eindelijk iets gebeurd was.
— Een pijl steekt in de grond. Zie, de punt is rood van geronnen
bloed. Het is een pijl van de wraak, gedoopt in het bloed der gesneuvelde
mannen van Waine...
Een wolk van pijlen golfde op hem toe en roffelde voor hem in de
aarde. Het bracht hem tot de werkelijkheid terug. — Ik sta buiten
het bereik van hun pijlen, dacht hij. — Zij dragen hooguit vijftien
meter.
Hij bleef staan. Minutenlang. — Krankzinnig, dacht hij, — dat ik
hier blijf staan. Ik behoorde weg te lopen, te schieten. In ieder geval
behoorde ik iets te doen. Maar ik doe niets. Ik blijf staan, alsof
het allemaal een droom is, die ik vlak voor het ontwaken beleef en
waarvan ik al half en half overtuigd ben, dat hij niet echt is. Direct
word ik wakker...
Toen schrijnde de teleurstelling in hem, dat er geen vrede zou zijn
met Waine. — Ik sta hier als de kepala van de blanda's uit Kota
Baroe, dacht hij. — De oorlogsleider. Het moet oorlog zijn. Wat
dacht ik een paar dagen geleden? Rechtvaardigheid is een wankel
begrip als zij in aanraking komt met prestige...
De krijgers van Waine kwamen achter de borstwering vandaan en
renden op hem toe.
— Nu is het werkelijk oorlog, dacht hij. Hij hief zijn arm op en
schreeuwde een kort, hard bevel naar de polisie's aan de bosrand.
Hij liet zich plat op de grond vallen en robde naar de oetan terug.
De polisie's zaten in een lange rij op een knie en schoten op de
aanstormende mannen van Waine. Zelfs voor de slechtste schutter
was de kans op een misser uiterst gering, zó compact was de massa
der gillende en schreeuwende Papoea's.
„Oe wa loe wellü"
Vier ... zes ... negen... tien... twaalf mannen van Waine tuimel-
157