Untitled - Stichting Papua Erfgoed

die hij op geen tijd kon meten, uit de oetan teruggekomen. De
beide Papoea's, die hij de bergen had ingezonden om het contact
met de daar wonende primitieven op te nemen, waren er echter
niet bij. Niemand wist iets te vertellen over hen.
Een van de Wembi-dragers had op de avond van hun vertrek
eveneens een touw met zeven knopen gemaakt en als Evert hem
moest geloven, waren die zeven dagen nu verstreken. „Zon achter
oetan weg, ik losmaken knoop, toean!"
Zeven dagen ...
Waren er inderdaad zeven dagen voorbij getrokken? Had zijn bewusteloosheid
dan vijf dagen en vijf nachten geduurd?
Klonk daar hoog boven hem in de oetan niet de schelle spotlach
van de tijd, die hem neersmakte in iets, wat zonder begin en zonder
einde bleek te zijn? Of was het een koningskakatoe, die klapwiekend
de kali overvloog?
Een touw met zeven knopen...
Hij ondervroeg de mannen met steeds eendere vragen, doch zij
schudden hun hoofd en haalden hun schouders op. Ten slotte begonnen
zij op hun vingers te tellen.
„Een ... twee ... drie ... dagen, toean. Weet niet." Zij keken
hem verlegen aan.
„Oh!" riep Evert. „Oh! Mijn God!" Het was de schreeuw van de
mens, die spitsroeden liep tussen leven en dood.
— Blijven betekent zelfmoord.. . zelfmoord... zelfmoord ...
Teruggaan heeft ook geen zin ...
De koorts kwam weer opzetten. De koorts stuwde visioenen van
dood en verkommering naar zijn fantasie. Iedere dood was een
rust...
Er klonk een andere stem, heel zwak tussen zijn overspannen verbeeldingen
door: „Terug naar Wembi! Daar zijn mensen, die je
kunnen verstaan. Je zult contact hebben met Kota Baroe! Ga terug!
Ga terug! Terug! TERUG!! TERUG!!"
82