Untitled - Stichting Papua Erfgoed

was hij op „Caldenhove" en iedere avond als hij naar bed ging,
kwam zij hem „even onderstoppen", zoals zij dat met een verlegenverontschuldigende
glimlach zei. De laatste nacht, dat hij op „Caldenhove"
sliep, ging zij op de rand van zijn bed zitten en schreide
even. Daarna gaf zij hem een klein, in marokijnleer gebonden
zakbijbeltje.
„Vergeet Hem nooit, Evert!" fluisterde zij, terwijl zij hem welterusten
kuste.
Die middag had zijn vader de paarden gezadeld en zij hadden
samen een lange rit door de bossen gemaakt. Het was koud, mistig
herfstweer, de lucht was vol rinse geuren van rottende bladeren.
Zij zwegen en luisterden naar het doffe stampen van de paardehóeven
op de zachte bosgrond. Wiegend deinden zij mee met de
paardelijven en boven het driftige knikken van de hoofden met de
gespitste oren staarden zij voor zich uit. Zijn vader maakte slechts
één opmerking. „Dat van die koppensnellersstam was natuurlijk
maar een grapje van me, jong! Je snapt me wel."
Heleen was ook een paar dagen op „Caldenhove" geweest. Tot
grote verontwaardiging van zijn moeder en onthutste verbazing
van zijn vader bleek zij haar dictaatcahiers te hebben meegebracht
en iedere dag had zij een paar uur gestudeerd.
Evert was haar daar dankbaar voor geweest. Haar onverstoorbaarheid
egaliseerde zijn angst en het was hem mogelijk zijn houding
van „waar-maken-jullie-je-toch-druk-over" te hervinden. Per slot
van rekening was er weinig verschil tussen een jongetje van zes
jaar, dat op zijn dooie eentje naar Amsterdam reist en een jonge
man, die per K.L.M, naar Nieuw-Guinea vliegt. Als je het op de
keper beschouwde, was de laatste zelfs in het voordeel.
Zijn vader bracht hem met de wagen naar Schiphol. Het afscheid
van zijn moeder was kort. Het had geen zin er een drama van te
maken.
„Je hebt het bijbeltje, jongen," zei ze. „Goede reis en... en laat
18