Untitled - Stichting Papua Erfgoed

gebint kraakte plotseling. Hij dwong zich, met de uiterste wilskracht,
zich niet te haasten. Haasten was verkeerd. Haasten gaf die
IEMAND gelegenheid op hem te vallen en iets vreselijks met hem
te doen. Zo liep hij naar beneden, steeds langzamer lopend nu hij
de veilige huiskamer weer dichterbij voelde komen. Het was een
verschrikkelijke overwinning op de angst en op de IEMAND, die
hij bijna tastbaar in zijn nek voelde ademen ...
Evert keek naar het grauwe zeil van de hangmat. De schaduwen
dansten. „Ik ben," zei hij hardop, „Evert Caldenhove, assistentcontroleur
bij het Binnenlands Bestuur en in Kota Baroe zitten ze
te wachten tot ik terugkom vóór de tijd. Maar ze kunnen barsten!"
Hij begon te vechten met het bewustzijn. „Ik ga verder!" zei hij.
„De bergen in! Dat moet! Maar nu kan ik niet!"
Hij richtte zich half overeind in zijn hangmat, maar er was geen
kracht in hem en hij zakte terug...
Heleen zat tegenover hem in een laag fauteuiltje. Zij leunde achterover,
haar hoofd rustend tegen een antimakassar. Evert had een
gruwelijke hekel aan antimakassars. Deze was heel groot en blinkend
wit, een aureool rond Heleen's donkere, bijna zwarte haren.
„Het waait nogal op Curacao," zei Heleen langzaam. „Dat heb ik
gehoord van iemand, die er geweest is."
„Ja," zei Evert, „dat kan heel goed zijn. Passaatwinden zijn dat,
geloof ik."
..Ik houd helemaal niet van wind," zei Heleen. „Mijn neus gaat er
altijd zo van schilferen, het is geen gezicht."
„Maar ik ga helemaal niet naar Curagao," zei Evert. „Ik denk er
niet aan. Ik ga op tournee naar Waris."
„Ik weet niet of ik je tot zover volgen kan," zei Heleen, „maar als
het klimaat er is, zoals in Menton, wil ik er graag over denken."
72