Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zou gruwelijk eenzaam zijn, midden op dat pleintje voor het posthuis
in kampong Wembi.
Maar het Wilhelmus was ook: „Mijn schilt ende betrouwen, zijt Gij
o God mijn Heer... Op U zo wil ick bouwen, verlaet mij nimmermeer!"
Schilt...
Betrouwen...
Toen de stilte na het tweede couplet over de kinderen viel, stond
er een nieuwe Evert Caldenhove en hijzelf wist het nauwelijks. Het
was alleen maar, dat hij niet zo eenzaam was, als hij gemeend had
te zullen zijn ...
II
JTT.et leven in Wembi was als een eentonig voortkabbelende rivier.
De dagen kantelden onopvallend de eeuwigheid in, zoals een vogel,
die over de oetan vliegt en zich in langzame glijvlucht in het bos
neerlaat.
Vanaf de heuvel, waarop de bestuurshutten gebouwd waren, keek
men uit over de eindeloze boes-boes tot aan een verre horizon,
waar donkerblauw en nevelig de bergen torenden. Ver weg in het
noorden lag Hollandia. Vanuit Wembi kon men duidelijk de scherpe
bergtop van de Skyline onderscheiden. Het leek Evert eeuwen
geleden, dat hij daar eens op een avond met Van Weghen heen
gereden was, een gebraden kip en een fles niet al te slechte
Cantenac achter in de wagen. Zij waren in een opgewonden,
rumoerige stemming geweest en hadden, vals en schreeuwerig,
sentimentele liedjes zitten galmen. Bijna op de top hadden ze de
jeep langs de weg gezet en waren in het schemerduister gaan picknicken,
net zolang tot de Cantenac op was en de beentjes van de
kip links en rechts over de rotsen verspreid lagen. Daarna hadden
ze dwaas gedaan, als gekken krijgsdansen uitgevoerd rond een
oude bergstok van Van Weghen en buiten adem waren ze ten slotte
51