Untitled - Stichting Papua Erfgoed

werden in de hutten of in de oetan verborgen gehouden. Toen
enkelen zich in zijn nabijheid waagden, bleken het bijna allemaal
oudere vrouwen te zijn: magere, lelijke schepsels met brede, platte
neuzen en dikke lippen. Zij waren naakt, op een schaamschortje na,
dat van dunne touwtjes gemaakt was; aan de voorkant enkel en
aan de achterkant driedubbel gevouwen. Zij droegen als versiering
snoeren van varkens- en hondetanden.
De avond viel over kampong Punda en Evert ging er over denken
een bivak op te slaan. Omdat hij zich aan de Punda's alleen door
gebaren verstaanbaar kon maken, ging hij languit op de grond liggen
en wees toen naar een der hutten.
De Papoea's begrepen zijn bedoeling en lachten, verheugd knikkend
en gebarend. Zij namen hem mee naar binnen. Het was een
kleine ruimte, waar hij nauwelijks rechtop kon staan. Er hing een
vale, benauwde schemer en het vertrekje was vervuld van de zware
geur van ongewassen mensenlijven en de prikkelende rook van een
vuurtje, dat zij in het midden van de hut aanlegden.
Het hoofdvoedsel van de Punda's was pepeda, de dikke, smakeloze
sago-pap. Zij kookten de pepeda met water in tassen van de bast
van de sago-palm. De tassen waren natuurlijk niet vuurvast, doch zij
maakten een aantal stenen wit-gloeiend in het vuurtje, haalden ze
er uit met behulp van lange, houten pincetten en lieten ze in de tas
met water zakken. Zij deden dit totdat het water door de hitte der
gloeiende stenen begon te koken. Bij de pepeda aten zij kasbi,
kladi en batates, die zij in het vuur roosterden, en pisangs.
Evert bemerkte tot zijn verbazing, dat, hoewel de streek rond
Punda rijk aan klappers was, er geen werd gegeten. Hij kreeg er
ook geen aangeboden. Later hoorde hij, dat er eens, jaren en jaren
geleden, zolang geleden, dat niemand zich die tijd kon herinneren,
een man was, die heel hoog in de bergen woonde. Op zekere dag
vloog hij door de lucht boven het landschap en hij liet op de plek,
waar naderhand Punda werd gebouwd, een groot aantal klapper-
172