Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Het erf tussen de bestuurshutten was schoongeveegd en hard aangestampt
door de regens van de laatste weken. Midden op het plein
stond een lange, dunne boomstam, waaraan een gescheurde en
door de zon uitgebleekte rood-wit-blauwe vlag roerloos omlaag
hing. Voor het posthuis stonden de schrijver en de dorpsnotabelen.
Aan de uiterste rand van het erf was de kampongbevolking bijeengetroept;
de mannen vooraan, de vrouwen naar achteren, wat
schuw in de struiken, die het erf omzoomden. Kinderen hingen op
haar rug en verscholen zich verschrikt, zodra Evert zijn blik in hun
richting wendde.
Een kort, hard bevel klonk over het pleintje, een geslaagde imitatie
van de schreeuwende commando's der Jappen tijdens de bezetting.
De twee man sterke politie presenteerde het geweer.
De schrijver trad naar voren om Evert te verwelkomen. Hij was
een Papoea van het Sentani-meer, die lange tijd met de beschaving
in contact was geweest. Hij droeg zijn officiële uniform, een licht
khaki-kleurig costuum met een nauw gesloten boord. Op zijn borst
hing, trots aan een rood-wit-blauw lintje, het insigne van de kankerbestrijding
te pronken. Het was voor hem een ontzagwekkend
teken van zijn waardigheid. Het onderscheidde hem van alle
andere kamponghoofden. Hij boog, met een brede, diepe glimlach
over zijn zwarte gezicht. Onwennig schudde hij Evert's uitgestoken
hand en zei, langzaam en moeizaam zoekend naar iedere lettergreep:
„Roe... .den... .dag.... me... .neeg.... tot.... uw....
diens...."
Daarna was het de beurt aan de kepala en de korano, de toean uit
Kota Baroe te begroeten. Zij traden naderbij, tipten van een meter
afstand even aan Evert's hand en trokken zich toen met verlegen
lachjes terug.
De schrijver liep naar de tong-tong, een meterlange, uitgeholde
boomstam, die aan de takken van een djoeroekboom hing. Hij
sloeg. Drie korte slagen. Daarna een lang aangehouden roffel. Dan
48