Untitled - Stichting Papua Erfgoed

dreven. De familie van het meisje bleek zich allang bij de situatie
te hebben neergelegd. Alleen voor de vorm en de adat werd genoegdoening
gevraagd voor de maagdenroof, dat wil zeggen,
Ivanus zou de bij een huwelijk gebruikelijke bruidsschat moeten
betalen.
Evert ging recht doen. Hij trok zijn voorhoofd in diepe rimpels, als
peinsde hij ernstig over de moeilijke kwestie. Het was doodstil. De
Papoea's voor de galerij zaten roerloos en gespannen. De schrijver
fixeerde hem met zijn grote, zwarte ogen.
Evert begon te spreken. Hij berispte Ivanus, want hij had er verkeerd
aan gedaan een vrouw te stelen. In plaats van naar de missie
te gaan, had hij zijn moeilijkheden aan het bestuur moeten voorleggen,
desnoods in Kota Baroe...
Pater Piet zat minzaam te knikken. Hij kon een hatelijkheidje, in
alle vriendschap toegegooid, naar waarde schatten.
„Maar," vervolgde Evert, „dat heeft Ivanus niet gedaan en nu de
zaken zijn, zoals ze zijn, is er weinig meer aan te veranderen."
Hij veroordeelde de jonge Papoea tot het betalen van de gebruikelijke
bruidsschat aan de familie van zijn vrouw.
De zaak was hiermee afgedaan.
Ivanus glunderde als had hij een groot geschenk ontvangen. Hij
boog diep en liep achteruit de voorgalerij af, waar hij verdween in
het opgewonden gedrang van de kampongbevolking, die de uitspraak
met voldoening begroette.
De schrijver knikte als een wijze man, die het altijd wel heeft geweten
...
Wanneer Evert 's middags weer alleen was, vroeg hij zich wel eens
af of het resultaat van zijn werk in Wembi de moeite van een
tournee eigenlijk wel loonde. Aan de andere kant zag hij wel in,
dat hij hier niet klaarkwam met de gewone normen van bestuursvoering.
Alle lijvige handboeken, die hij jarenlang aan de universiteit
had versleten, kon hij met een gerust hart als museumstukken
63