Untitled - Stichting Papua Erfgoed

van twee saamgebonden stenen bijlen vervaardigd was, in het
zachte merg van de palm neerkomen. Het geluid van de stamper
verhinderde hem de drie mannen te horen.
Evert zat ineengedoken tussen de struiken. Hij moest ten koste van
alles voorkomen, dat de jongen er verschrikt vandoor zou gaan. Hij
zou ongetwijfeld de kampong alarmeren en in dat geval was de
kans niet gering, dat hij een leeg dorp zou aantreffen. Hij besloot
de jongen gevangen te nemen en hem als gids en tegelijkertijd als
lokaas mee naar Punda te voeren. Hij beduidde de polisie wat hij
van plan was door een vlug spel van gebaren, dat de man snel
begreep.
Toen sprongen zij onverwachts de struiken uit en vielen boven op
de jonge Papoea, voor deze de kans had om te kijken. De jongen
kromp ineen van schrik, rolde zich toen op tot een harde kluwen
van louter spieren en trachtte zich met een ruk van zijn belagers te
bevrijden. Zij hielden hem echter stevig vast en toen hij Evert zag,
begon hij ineens hard te gillen en sloeg wild om zich heen.
In de oetan ritselden takken.
Evert draaide zich bliksemsnel om, greep zijn karabijn, gereed om
te schieten. In de struiken langs de rand van de open plek stond
een vrouw. Haar ogen waren groot, starend van schrik en ontzetting.
Zij uitte een kreet en dook vliegensvlug terug in de
struiken.
Evert hoorde haar wegrennen. Een ogenblik dacht hij er over haar
na te gaan, maar de oetan was zo dichtbegroeid, dat het onbegonnen
werk was. Het was nu in ieder geval uitgesloten, dat hij
kampong Punda bij verrassing zou kunnen binnenkomen. Hij
wendde zich tot de gevangene, die sidderend over zijn hele lichaam
bij een boom gehurkt zat, stevig vastgebonden door de polisie.
Evert ging naast hem zitten. Hij sprak geen woord en bewoog zich
niet. De minuten druppelden voorbij. Hij zweeg en zat naast de
165