Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De Papoea's zeiden, dat ze direct door wilden lopen tot aan de
Isobo-rivier, een paar uur in zuidelijke richting. Zij zouden dan de
volgende avond in Arso aankomen.
Het was een redelijk verlangen, maar het plaatste Evert voor een
nieuw probleem: er zou barang moeten worden achtergelaten. En
dat betekende, dat hij weer een uurtje kon passen en meten, pakken
en binden, vóór de zeven beschikbare mannen het hoognodige
konden vervoeren. Daarbij wist hij niet goed wat hij moest doen
als alles in kannen en kruiken was. Polisie Arnold zat nog steeds
ergens in de oetan en trachtte een vogel onder schot te krijgen.
Wanneer hij terug zou keren, was een open vraag. Het enige wat er
op zat, was, de dragers vooruit te sturen met de opdracht het bivak
aan de Isobo-kali in gereedheid te brengen. Hij moest wachten op
Polisie Arnold en daarbij wist hij niet, of hij de overgebleven
barang zomaar aan de Sekanto kon achterlaten. Van Weghen had
hem hierover nooit iets gezegd. Hij had de echte angst van de
Nederlander om ergens iets onbeheerd te laten staan.
De zeven Papoea's verdwenen even later in de oetan. De oudste gaf
hij zijn jungle-karabijn met drie patronen, in de hoop, dat de knaap
een varken zou neerleggen. De man was zo trots als een pauw en
hij schreed met grote, bedaarde passen voor de andere zes uit, de
zwiepende hangbrug over. De bomen verborgen hen voor zijn blik.
Nog een paar minuten hoorde hij het geluid van hun rauwe stemmen,
toen stierf het weg, opgenomen in de groene stilte van de
oetan.
Het duurde nog wel een uur voor een schel gefloten Amerikaans
jazzdeuntje de komst van Polisie Arnold aankondigde. Hij kwam
uit het bos te voorschijn met het air van een gevierd acteur, die op
het punt staat het publiek weer eens te laten genieten van zijn
kunst. De helm hing achter op zijn hoofd, de karabijn hield hij losjes
in de handen. Een brede grijns blonk rond zijn mond, waar de
tanden fel-wit glommen. „Tida boeroeng!" zei hij achteloos. „Geen
39