Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ijl in zijn vuist langs zijn lichaam houdend. Hij keek van de bijl
naar Evert en van Evert naar de bijl. In zijn geest botsten op dat
ogenblik twee werelden: de eeuwenoude wereld, waarin hij met
beide voeten geworteld stond en de andere, onvermoede wereld,
die honderden kilometers verder in het oerwoud tot een grens was
gekomen. Toen kwam hij aarzelend, bijna schoorvoetend, naderbij
en hurkte naast Evert neer.
Evert's handen beefden van zenuwachtige blijdschap. Hij wist niet
hoe snel hij de andere contact-goederen te voorschijn zou halen. Hij
gaf... lucifers, parangs, spiegeltjes ... De wonderen hielden niet
op en de jongen reageerde als het kind, dat op Sinterklaasmorgen
bij de haard staat te dansen naast de welgevulde schoen.
Toen Evert alle meegebrachte artikelen voor de jongen had neergelegd
en diens vreugde en opwinding in wat kalmer water waren
weggeëbd, trachtte hij hem aan zijn verstand te brengen, dat hij
nu de andere mensen van de kampong moest gaan halen. De oetan
omvatte kampong Punda en Evert voelde, meer dan hij het wist,
dat van uit het groen tientallen ogen op hem gevestigd waren en
dat even zovele pijlen op de gespannen boogpees stonden, klaar
om op hem af te snorren als hij een verkeerde beweging maakte.
Dit intuïtieve weten maakte alles onwerkelijk. Het kwam hem voor
als speelde hij zelf niet mee, doch als zat hij het op een afstand
rustig aan te kijken. Hij voelde geen angst.
Het duurde geruime tijd, voor de jongen begreep wat hij bedoelde.
Toen hij eindelijk opstond, gaf Evert hem wat van de contactgoederen
mee en keek hem na, terwijl hij langzaam en treuzelend
wegliep naar de oetan. Onverwachts, als moest hij zich vermannen,
verdween.hij in de groene struiken.
Evert stond op en drentelde wat heen en weer bij de barang. Hij
keek goedkeurend naar Poesjie en de dragers, die zich, als was het
allemaal heel gewoon, bij een der hutten hadden teruggetrokken.
168