Untitled - Stichting Papua Erfgoed

De drie Punda-Papoea's, die als bemiddelaars waren opgetreden,
kwamen naar voren en begonnen onmiddellijk verslag uit te brengen,
maar Van Weghen legde hun het zwijgen op. „Regel jij dat
even, wil je?" vroeg hij aan Evert en grinnikte. „Jij hebt je de laatste
dagen zo intensief met hun taal beziggehouden, dat je die
ondertussen wel vloeiend moet spreken."
„De pip!" zei Evert, maar hij hurkte bij de mannen neer en liet hen
het verhaal langzaam vertellen. Met behulp van Poesjie en eindeloze
herhalingen met een verwarrende overvloed van gebaren begreep
hij ten slotte, dat de vier Waine-Papoea's waren meegekomen
om vrede met het bestuur te sluiten en te onderhandelen over de
schadevergoeding voor de twaalf doden, die, bij Evert's bezoek
aan Waine, waren gevallen.
Twaalf doden ...
„All rightl" zei Van Weghen opgewekt. „Dat is zo de gewone gang
van zaken. Als de heren eenmaal besloten hebben de oorlog te
staken, beginnen ze over schadevergoeding te praten." Hij wenkte
de vier Papoea's dichterbij te komen.
Zij kwamen schoorvoetend, maar toch met iets van vastberadenheid
in hun houding. Op een paar meter afstand van Van Weghen en
Evert bleven zij staan.
Jaap trad met vlugge stappen op hen toe en begon hen hartelijk de
hand te schudden.
"Zij schrokken geweldig van dit gebaar, doch begrepen al spoedig,
dat het een vriendelijke begroeting was en toen verloren zij met één
slag alle terughouding. Zij stortten een waterval van klanken over
de beide blanken uit en begonnen hun kleding en haren te betasten.
Evert herinnerde zich zijn eerste contact met de Punda-Papoea's en
liet hen glimlachend begaan.
Van Weghen nam de drie bemiddelaars met zich mee naar zijn hut
en gaf hun alle drie een grote parang. Het was de beloning voor
192