HEMELS KARWEI - Afdeling

KABAAL VAN MOTOREN OORZAAK VAN ERNSTIGE
GEHOORKLACHTEN BIJ MACHINEWERKER
HERRIE MAAKT
LAWAAIDOOF
HET GERINKEL VAN KOFFIEKOPJES. HET GERAAS VAN VOORBIJRIJ-
DENDE AUTO’S. DE KLIK VAN DE LICHTSCHAKELAAR. GEWONE ALLE-
DAAGSE GELUIDEN. MENSEN DIE DEZE GELUIDEN NIET MEER
HOREN, LEVEN IN EEN STILLE WERELD. MARICUS PITTENS WEET
HOE DAT VOELT. DOOR ZIJN WERK MET MACHINES DIE EEN HELS
KABAAL MAKEN, WERD HIJ DOOF. DOOR MARISKA SIEBRING.
FOTO’S BERT JANSSEN.
14 NOVEMBER 2005 FNV BOUW MAGAZINE
Aan de telefoon had hij al laten weten
dat hij graag zijn verhaal wil vertellen,
vooral om jongeren te waarschuwen
voor de schadelijke gevolgen
van het werken in herrie. Want
dat je dáár doof van kunt worden,
heeft hij in zijn jonge jaren nooit
geweten. FNV Bouw Magazine zoekt
hem op in het vestigingsstadje Grave
aan de Maas, waar Maricus Pittens
(57) en zijn vrouw Mientje wonen. In
de woonkamer heeft een grote trouwfoto
van het stel een prominente
plaats. Het is een nogal onalledaags
portret want het bruidspaar is geheel
in countrystijl gekleed. Nog maar zes
jaar geleden was het feest, dat geheel
in het teken stond van hun passie
voor countrymuziek. Zijn hoed en
haar witte laarsjes werden speciaal
voor de gelegenheid uit Amerika overgevlogen.
Zelfs de priester die hen in
de kerk trouwde, droeg op de receptie
een cowboyhoed boven zijn lange pij.
“Countrymuziek staat meestal hard,
dat hoor ik echt nog wel om maat te
kunnen houden”, zegt hij.
Een onderkoeld grapje, want Pittens
heeft al jaren last van ernstige gehoorproblemen.
Heel geleidelijk ging zijn
gehoor steeds verder achteruit. Gesprekken
met mensen kon hij steeds
moeilijker volgen, vooral in de auto.
Ruim tien jaar geleden kreeg hij zijn
eerste gehoorapparaat. ‘Het zal de
leeftijd wel zijn’, dacht hij toen.
KNALLEND GELUID Dat zijn werk uiteindelijk
fataal voor zijn oren is
geweest, kwam niet bij hem op.
Pittens die nu al enkele jaren bode is
bij een bedrijf in Uden, werkte daarvoor
22 jaar in de bronbemaling. Hij
stond dagelijks tussen het lawaai van
grote, door dieselmotoren aangedreven
pompen, die het grondwater
wegzogen om een terrein
bouwklaar te maken. Een knallend
geluid, zoals een kapotte uitlaat
van een auto maar dan veel
harder, zo omschrijft hij het lawaai
van de pompen. Regelmatig klaagden
hij en zijn collega’s bij de werkgever over
de herrie. “Mijn baas wist heel goed dat
bronbemalingsbedrijven sinds 1986 verplicht
zijn om te werken met geluidsgedempte
dieselmotoren”, vertelt Pittens.
“Maar hij vond de aanschaf ervan veel
te duur voor ‘die paar uurtjes per dag
dat we aan het boren waren’. Dan houd
je verder je mond. Je gaat niet op je
strepen staan uit angst je baan te verliezen.”
Het werken in lawaai went volgens
hem nooit. “Het valt iedere keer
weer op. Maar je verdient nu eenmaal zo
de kost, dus je legt je erbij neer.” De oordopjes
en gehoorkappen die in het bedrijf
werden gebruikt noemt hij rommel, ‘HEMA-spul’.
“Daar heb je niets aan. Tegenwoordig worden de
gehoorbeschermingsmiddelen speciaal aangepast op de
persoon en het geluid waarin hij werkt.”
GENOEGDOENING VAN DE BAAS In 1999 kwam hij door een
arbeidsconflict thuis te zitten. Na 22 jaar trouwe dienst werd
hij door zijn baas ontslagen. Pittens raakte door alle toestanden
met zijn werkgever overspannen en hij kwam in de
Ziektewet. Omdat hij in die tijd steeds slechter ging horen,
dacht hij een ander gehoortoestel nodig te hebben. Een
bezoek aan een audicien opende hem de ogen. Die vroeg of
hij ooit met machines had gewerkt. Elke dag, moest Pittens
antwoorden. “Hij liet mij een grafiek van mijn gehoorschade
zien, die duidelijk wees op lawaaidoofheid. Dit betekent
dat ik vooral de hoge tonen niet goed hoor. Mijn
gehoorproblemen zijn eigenlijk heel logisch voor iemand
die altijd met dieselmotoren heeft gewerkt, maar ik had er
nooit eerder over nagedacht. Terwijl ik weet dat oudere collega’s
in het bedrijf ook gehoorklachten hadden.” Toen een-
«VOL VERBAZING
VROEG IK MIJN
VROUW: MIENTJE
HOOR JIJ DAT OOK?»
FNV BOUW MAGAZINE NOVEMBER 2005 15