Van eiland naar wij-land - Steunpunt Diversiteit en Leren

VAN EILAND NAAR WIJ-LAND DEEL 2
streefdoel is en dat de school nadenkt hoe zij haar
werking kan aanpassen aan de diverse groep.
Vooral dit laatste punt kan delicaat liggen en op
weerstand stuiten: moet de schoolwerking zich
aanpassen aan die nieuwe evoluties? Of kan de
school van ouders verwachten dat zij zich aan
de huidige schoolwerking conformeren? En hoe
beantwoord je deze vragen in het licht van het
gemeenschappelijke doel: “samenwerking met
ouders in functie van de maximale ontwikkelingskansen
voor de jongeren/leerlingen”?
1. Klassieke categorieën
Scholen hanteren bepaalde klassieke benaderingen
om groepen ouders af te bakenen, bijv. ‘allochtoon’,
‘migrant’, ‘kansarm’. Soms worden deze
groepen opgedeeld: de ‘oude’ (Turken, Marokkanen,
…) en de ‘nieuwe migranten’ (uit de Intra-
Europese Migratie: Slovakije, Bulgarije, Roemenië,
…).
“ Er zijn spanningen tussen de ‘oudere’ migrantenleerlingen
en -ouders en de ‘nieuwe’. Buiten de
school zien wij soms schrijnende uitbuitingssituaties.
Wij proberen een schoolklimaat te creëren
waarin wij duidelijk maken dat die verschillen
van geen tel mogen zijn. En als het echt moeilijk
wordt, vragen we die ouders naar school om een
en ander uit te klaren.
Deze indelingen zijn zinvol in zoverre deze groepen
een specifieke benadering of aanpak zouden
vereisen. Zo worden in sommige scholen bepaalde
groepen ouders op basis van hun nationaliteit op
aparte info-momenten uitgenodigd, omdat het erg
handig werken is met slechts één taal en één tolk.
De groepen zijn dan ook kleiner, de drempel lager
en je kunt zeer specifiek mobiliseren.
“ We willen ons dit jaar meer richten naar de
anderstalige nieuwkomers, voornamelijk ouders
en leerlingen van Bulgaarse/Roma-afkomst. We
bereiken die wel maar we hebben niet altijd het
gevoel dat ze ons goed begrijpen. Ze zetten ook
22
niet snel de stap naar school. Het schoolsysteem,
de communicatie, de bestaande studierichtingen,
wat er van ouders verwacht wordt, dat is voor
Roma niet altijd goed te vatten. We willen hen tegelijk
proberen duidelijk te maken dat we enkele
zaken van de ouders verwachten én dat we te allen
tijde bereikbaar en beschikbaar zijn. We organiseerden
een specifieke avond voor deze ouders
om antwoord te geven op hun vragen, met een
hapje en een drankje uiteraard. We schakelden
Turkse en Bulgaarse tolken in. We willen immers
meer dan hen enkel uitnodigen naar aanleiding
van een vervelend incident.
Maar deze categorieën blijken niet altijd echt vol
te houden. Elke categorie zorgt voor nieuwe uitdagingen
en voortdurend is er het gevaar van stigmatisering.
“ Dé ‘allochtonen’ bestaan niet echt, het is moeilijk
om hen als één groep te beschouwen. We krijgen
ouders bij de inschrijvingen die met hun beste
Nederlands alles proberen uit te leggen, en anderen
die nog geen woord begrijpen, ook al zijn ze
hier al jaren. Je hebt ‘allochtone’ ouders die het
vernederend vinden dat we tolken uitnodigen op
allerlei momenten, en ‘allochtone’ ouders die daar
zeer blij mee zijn. Je hebt ‘allochtone’ ouders die
onmiddellijk naar school komen om iets te bespreken,
en anderen die zeer moeilijk te vinden
zijn.
Dat geldt trouwens niet alleen voor de anderstalige
ouders. Ook de zogenaamd ‘kansarme’ ouders
blijkt een heel gevarieerde groep te zijn. Wie tijdelijk
in een financieel kwetsbare positie zit (echtscheiding,
alleenstaande ouder, plots werkloos, …)
en/of over een breed sociaal netwerk beschikt, zit
in een andere situatie dan ‘generatie-armen’.
“ Inzake bereikbaarheid merk ik weinig verschil
tussen nieuwe EU-burgers en kansarme gezinnen.
Ik zou hier op school dat onderscheid niet
maken.